De koninginne van Hongaryen

[p. 86]

 

Minnaars klagt, Over de Wreedheid zyner Beminde.

Vois: Schoon dat ik onder ’t groen.

GY voedster van mijn Jeugd,

Meestresse van mijn zinnen,
Ach! schoonste Engelinne:
Mijn hoop, mijn troost; mijn vreugd,
En spiegel van de Deugd;
Schatkist van myn gedagten,
Rivisie van mijn klagten:
Gy oogmerk van mijn lust,
Mijn lief, mijn heil, mijn rust,
Hoe laat gy mijn dus kwijnen?
In druk en zwaare pynen:
Hoe raak ik aan het end?
Van alle mijn ellend.

[p. 87]

 

Wel oorzaak van mijn Min,

 

Hoe laatje mijn dus klagen,

 

Schept gy daar in behagen:

 

Of geeft gy eerst u zin,

 

Als ik verlooren bin,

 

Daarom keerd u gedagten,

 

Tot mijne jammer-klagten

 

En wilt den dienst ontfaan

 

Van uwen Onderdaan:

 

Die liever wilde sterven;

 

Als uwe gunste derven,

 

Ia liever voor altijd

 

Wil zijn het dag-ligt kwijt.

 

Zult gy dan al u vreugd,

 

ô! Glorie der Godinne,

 

Dus bannen uit u zinnen

 

En uwe frisse Jeugd,

 

Kwijt wezen zonder vreugd.

 

Denkt dat u fraaije leden,

 

Van vorm zo wel besneden,

 

Met d’allergrootste kunst,

 

Gy geven moet, met gunst:

 

Aan een die u straks minden,

 

Als gy altijd zult vinden;

 

Die, met getrouwigheid,

 

Wil zijn u Slaaf altijd.

 

Iupyn was nooit zo zeer

 

Verzot op snoeperijen:

 

Of in zijn Minnerijen,

 

Ia ik ben nog veel meer

 

Verzot in ’t Vryen teer;

 

Heeft Hercules ook mede

 

Wel zo veel brand geleden,

 

Om zijnen Imphalee

 

Gelyk ik nu al mee.

[p. 88]

 

Dus bid ik overschoone,

 

Wilt my u gunsten toonen

 

En schenkt my, Engelin,

 

U zoete Weder-Min.

 

En zo ik dit bescheid

 

Van u eens kon verwerven,

 

Ik zou het nooit verkerven,

 

Maar dienen u altijd

 

Met veel eerbiedigheid:

 

Ik zal alle mijn dagen

 

U zoeken te behagen,

 

Op allerhande wijs,

 

Met woorden en gepys.

 

Dus wilt u dog erbermen

 

En over my ontfermen,

 

Dus bid ik u zeer dra,

 

Om ’t lieve woordje Ia.