De koninginne van Hongaryen
(1746)–Anoniem De koninginne van Hongaryen–
Auteursrechtvrij
[pagina 45]
| |
 | |
Vois: Al wat men doet men kan geen &c.
EEn stuk van liefde moet ik u verhalen,
Getrocken uit een Koninklyke stam,
Een Christen vrou die woonden na betamen,
Al op het Hof daer van den Konink dan,
maer zy moest kramen,
daer na betamen,
Zy baarde metter spoet,
Een aardig meysje zoet.
Dat dogtertje wierd Blansifleur geheten,
Wierd met’er tyd de schoonste van het Land,
den Konink die eenen Zoon wilt weten,
Hij wasten op in wijsheit en verstant,
Die deed
| |
[pagina 46]
| |
vol gratie,
Veel presentatie,
En dat zonder getreur,
Aen zijn lief Blansifleur.
De Prins zijn moeder die begon te merke,
Als dat Floris beminde Blansifleur,
Sprak tot den Koning, Man wilt hier in werke,
Eer dat zy raken beyde in ’t getreur,
Legt Blansifleur schoole,
Eer dat zy doolen,
Dan sal de liefde straf,
Wel van haer trekken af.
Wel Edele Vrouw gy hebt dat wel bevolen,
Men zal dan Blansifleur besteden gaen,
Leggen haer ten huyze daer op hoger scholen,
dan zal de liefde uyt haer zinnen slaen,
Men zal Floris geven,
Daer tot zijn leven,
Een edele Princes,
Die dient hem alderbest.
Als Blansifleur ter schoolen was gelegen,
Men maakte Floris wijs dat zy was ziek,
Men zag zijn leden schudden ende beven,
Hy riep vol pijn kwelt een zwaer Coliek,
Kom dood verheven,
Rukt mijn uit ’t leven,
Al van de werelt af,
Zo in het duister graf.
Men heeft aen Floris eene brief geschreven,
Als dat zijn schoonste Blansifleur was dood,
Og, Og mijn hert moet schudden ende beven,
Hy riep o dood kom helpt mijn uyt de nood,
met duysent werve,
Nu moet ik sterven,
mijn hert is vol getreur,
Om mijn lief Blansifleur.
Men ging die schoone Blansifleur begraven,
Men liet toen Floris bidden agter ’t Lijk,
met so veel prinsen, Vorsten ende Grave,
Elk quam daer met een grooten Rouw habyt,
met groote eere,
Om dees maget teere,
Te drage met getreur,
In ’t graf dees Blansifleur.
Als Blansifleur ter Aerden was gedragen,
maekten Floris eene groote Rouw,
daer leyt de glans de fleur van mijn verslagen,
daer leit
| |
[pagina 47]
| |
de bloem de parel van mijn trouw,
Og, og wat plage,
Wie zal ik het klage,
de schoonste van het land,
Die leyt nu in het zant.
Doen gink Floris van de sark af loope,
dogt in syn hert het is maar valsigheyt,
Floris syn vader ging Blansifleur verkopen,
Al aen den Turksen Keyser heel subyt,
Aen drie kooplieden,
men sal ’t bediede,
Voor veel goudmale schoon,
Verkogt men haar persoon.
Zoo wiert dees dogter over Zee gezonden,
Na Constantinopolen die schoone Stad,
daar wiert geen schoonder Maegt dan zy gevonde,
Waer in den Keyser groot behagen had,
sy wiert ontfangen,
met groot verlangen,
van zoo veel maegden schoon,
By keyser en by kroon.
Floris nam Oorlof van zynen Vader,
Om t'agterhalen zy Lief Blansifleur,
met zoo veel geld en schat en goude maalen,
Want hy wou blyven haren Serviteur,
Muyl-esels, kameelen,
Goud, Peerlen, Juweelen,
die nam hy me op reis,
om de saek te worden wys.
Toen is hy by den keyser daer gekomen,
Al aen ’t kasteel daer syn beminde was,
dit heeft hy al door trouwen min vernomen,
En sprak aldaer den voogt der Toren ras,
Toornwagter verheven,
Ik zal uw geven,
Al voor myn liefste schat,
Een schoone goude nap.
De toornwagter het goud seer wel behaegden,
Hy seide Prins komt set u hier wat neer;
‘k sal morgen vroeg met krieken van den dage,
Wagen myn leven voor u Lief myn Heer,
dan zullen wy publyke,
die Tooren bekyke,
Alwaer u schoone bruyd,
zal leggen ’t venster uyt.
Blansifleur zag haren Floris vol waerde,
Subitelijk daer voor den Tooren staen,
zy liet een brief
| |
[pagina 48]
| |
neervallen op de Aerde,
dat men hem in een mand zou leggen gaen,
Men haelt Floris vrome,
In een mand met bloeme,
Zy trokken hem zeer kloek,
Al aan die Tooren op.
Hy nam toen Blansifleur in by zyn Ermen,
En kusten dikwils voor haar roode mond,
Hy zy myn waerde lief ik zal u beschermen,
Gy maekt het binnenst van mijn Siel gesont,
sy gingen rusten,
beiden met lusten,
Tot s’morgens scheen den dag,
Hoort met een droef geklag.
Den Turksen Keyser heeft het haest vernome,
En kwam met een blank swaert al in zijn hant,
En is zoo de Slaapkamer in gekoome:
Daer zy nog sliepen op het Ledikant:
En vont haer beyde,
Wou haar doorsnyde,
Sy riepen edel Heer,
Vergeeft ons dese keer.
Hy liet haer beide toen gevangen nemen,
En hy liet maken daer een Treur-Toneel,
Soo dat Floris daer voor zyn lief sou sterven
en door beuls handen daer zou zijn ontleet,
Blansifleur quamp lopen,
Heeft luyden gerope,
Laet mijn sterve de doot,
Voor Floris liefde groot.
Men sag de groote liefde van haer beide,
een yder kreeg aldaaer meedogentheyt,
Heer Keyser wilt dog deese liefd’ niet scheiden,
Geeft haer pardon met grote eerbiedigheit,
Wilt haer vergeven,
Schenkt haer het leven,
En vergunt haar de trou,
Tot egte Man en vrou.
Den Keiser heeft haer doen pardon gegeven,
en liet haar trouwen samen in de kerk,
Dat Floris met zijn Blansifleur sou leven,
In vrolijkheit al tot een Zalig werk,
Speelt op bas Vioolen,
Wilt geen snaren schroomen,
en maekt een soet geluit,
Voor Floris met zijn Bruid.
|
|