De koninginne van Hongaryen

[p. 49]

 

Bruylofts-zang.

Stem: Daar was een Maagd nog jong Jaaren.

HEt lust ons eens den lof te zingen,

Van de noodzaakelyke dingen,
Des huw’lyks, of kracht van ’t land,
Sa lustig! onze kat heeft jongen!
Had ik nu honderd duizend tongen,
En Heer Rosthuizer zyn verstand!

Hoe zoud ik, door myn Poëzeeren,

Dit lief paar Duifjes tuim’len leeren!
Maer zagt, dit ’s kruidje roert me niet,
Of Takjes in ’s Bruyds Tuintje afzaagen,
Of ’t Vinkje met het net belagen.
Dat ’s best gedaan daar ’t niemand ziet.

’t Geblaas der Ganzen, en het kaak’len,

Van ’t Hoentje, zijn by hem orak’len,
En wonderspreuken van Apol,
Vol lever aders, slagholstrotten,
’t Latyn verciert de Apteekers potten,
Gelyk het fraai gezigt de mol.

Maer holla, hou … dien snaek der snaeken,

Doet me ook verkeerde neuten kraecken;
‘k Moest kweelen van den Echtenstaet.
En hoe de vrouwtjes, naer ’t behaegen,
Des mans, de waereld onderschragen,
Op dat ze niet verlooren gaet.

Dien grooten torsser van dat klootje,

Op ons Stadhuis, is maar een ootje
In ’t cyfer by het Vrouw gelacht,
Dat van den avond tot den morgen:
Door ’s waerelds duurzaamheid zal zorgen,
En ’t volks vermeerdering betracht.

Het Huw’lyk is een oude mode

Want Adam had een Vrouw van noden;
Maer zeg my eens hoe zou dat gaen,
Indien men moest het Vrouvolk derven?
Wie zou’er dan, om volk te werven,
Ooit op de trom des Huwelyks slaan?

Zoo ’t Vrouwvolk ook alleen moest woonen,

(Gelyk de dichters de Amazoonen,
Apart sorteeren van de Mans)
Dan was het best de Man geschaapen.
Gantsch weereloos en zonder wapen.
Wie vogt dan om de Roozekrans?

Een Amazoon (om zo te spreken)

Is maer een rustbank zonder deken,
En een kandelaertje zonder kaars.
Een akkertje dat braek blyft leggen.