De koninginne van Hongaryen

Het vermakelyke klugje dat 'er is voorgevallen tusschen een Turfboer en een Schrandere Waardinne met haar Dienstmeid.

Op een bekende vois

Og Moeder onse Turfboer,
En die van Nieuwerkerk of voer,
In Zeeland quam te lande,
Daer soop hy sijn gat soo vol:
Het was voor hem een schande.

[p. 40]

 

Als hy in Zeeland binne quam:

 

Zo sprak hy een Waardinnetje aen,

 

Hy seid mijn Lief verheven:

 

Laten wy spele het spel der Min,

 

Ik sal u veel gelt geven.

 

Maer de waerdin seid heel verstoort,

 

'k Had liever dat u stak de moort,

 

Eer ik u lust sou boete,

 

Dat al voor een sak met geld,

 

Ik schopte sou met mijn voete.

 

Dese Boer kreeg quaet bescheit,

 

En hy ging dadelijk na de meid,

 

Hy ging het Meisje vrage,

 

Of sy voor een half ton Turf,

 

Haer Maegdom woude wage.

 

Maer dese Meit sey heel geswint,

 

En als ik dan eens raek met kind,

 

sal gy mijn kraem uithouwe,

 

dan sal ik van stonden aen,

 

De Turf late bouwe.

 

Dese Boer die ging sijn gang,

 

Dan de bedstee op de voetebank:

 

Hy toonde sijn kardate,

 

soo lang tot dat hy niet meer kon:

 

De voeteban die kraekte.

 

Negen Maenden en een dag;

 

Het Meisje in de krame lag:

 

Wat is'er voort gekome?

 

Eenen jonge Turfboer!

 

Zy heeft het waergenome

 

Oorlof Boeren tot een besluit:

 

Als gy vaert met u Turfschuit,

 

En laet u soo niet loere,

 

Anders raekt u geld en schip:

 

Al na duivelse hoere.