De koningin der poppen

[p. 44]

[p. 45]

De poppenkast.

Elk meisje beloofde zooveel te geven als zij bezat, om de arme vrouw te helpen; doch, toen alles bij elkander was gelegd, bemerkte zij, helaas! tot hare groote droefheid, dat er nog niet genoeg was! Eensklaps sprong Marie van blijdschap in de kamer rond en klapte in hare handen.

‘O, daar bedenk ik iets!’ riep zij uit. ‘Mijn broeder heeft eene poppenkast, waarmede wij tooneeltje kunnen spelen!’

Daarop nam zij Charlotte, die het grootste praatstertje van het geheele gezelschap was, bij de hand, en fluisterde haar iets in het oor, dat Charlotte zeker heel aardig vond; want zij zette dadelijk een vrolijk gezigt en plaatste met Marie de stoelen naast elkander, tegenover het tooneeltje. Die zitplaatsen werden bestemd voor de vriendinnetjes met hare poppen. Daarna gingen zij naar de mama's van de meisjes, en verzochten haar, bij de voorstelling tegenwoordig te willen zijn.

[p. 46]

Nadat ieder plaats had genomen, werd het scherm opgehaald, en zag men Pierrot met Colombine, zijne vrouw, die in eene mand hunne geheele kleine familie wegdroegen; terwijl de eigenaar van het huis, waarin zij gewoond hadden, hen achtervolgde, omdat zij waren verhuisd, zonder hem de huur van zijne woning te betalen.

Jan Klaassen sloeg daarop, volgens gewoonte, den commissaris van policie en de dienders, die het arme huisgezin naar de gevangenis wilden geleiden, zette hen de deur uit, en vertelde aan de toeschouwers, dat de meisjes, die dit vermaak hadden bedacht, ook eene arme moeder kenden, die hare huur niet kon betalen, en wier kindje erg ziek was.

Daarop gaf Marie de mooiste der poppen een mandje in de hand, en geleidde haar naar iedere mama, zeggende, terwijl zij eene vriendelijke buiging maakte:

‘Voor de armen, als het u belieft, Mevrouw!’

De mama's begrepen weldra, wat de bedoeling der meisjes was. Zij juichten haar hartelijk toe, en vulden het mandje met zilvergeld.