De koningin der poppen

[p. 48]

[p. 49]

De prijsuitdeeling.

Bij het vervullen van zijn' liefderijken rol, om de geregtsdienaars te verjagen, was Jan Klaassen zoo in vuur geraakt, dat hij een van zijne mooije klompen had verloren. Men bragt hem dus naar het speelgoed-magazijn terug.

‘Rouic... ouic... ic!’ riep hij luidkeels uit, terwijl hij buiten adem voor de voeten der koningin nederviel. ‘Ik heb zulke lieve meisjes leeren kennen!’

Daarop verhaalde hij aan hare Majesteit al wat er was voorgevallen.

‘Helaas!’ zuchtte de koningin. ‘Ware ik slechts eene eenvoudige pop, om ook aan zulke beminnelijke meisjes te mogen toebehooren!’

Het Paaschfeest naderde, en de meisjes hadden te zamen afgesproken, dat zij bij die gelegenheid prijzen aan hare poppen zouden uitdeelen. Zij hadden fraaije armbanden, oorbellen, ceintuurs, werkdoosjes en boekjes van hare mama's gekregen en dat alles sierlijk op eene tafel geplaatst. De poppen hadden allen voor het feest nieuwe witte jurkjes gekregen en zagen er allerliefst uit.

Eene aangename verrassing viel onze vriendinnetjes tevens te beurt. Toen zij de kamer binnentraden, om met de uitdeeling der prijzen te beginnen, zagen zij de koningin, de schoone koningin der poppen, voor de tafel zitten, en hoorden zij eene stem, die zeide:

‘Mijne lieve meisjes! het aangenaamste voorregt eener koningin is: de goede daden harer onderdanen te beloonen. Ik heb vernomen, dat uwe mama's zeer tevreden over u zijn; daarom ben ik met

[p. 50]

genoegen hier gekomen, om u de belooningen te schenken, die gij verdiend hebt!’

Het kleine poppetje en Anne kregen ieder prijzen tot aanmoediging.

Klaartje en Louise ieder een prijs voor het lezen, het schrijven, en voor gehoorzaamheid en vlijt.

Betsy en Charlotte een prijs voor orde en een prijs voor de handwerken.

Marie een prijs bij uitnemendheid.

Toen vervolgde Hare Majesteit:

‘Wij verklaren, als koningin der poppen, dat wij onze kroon en onzen titel gaarne willen afstaan, om aan het lieve gezelschap, dat hier tegenwoordig is, te mogen toebehooren, en aan jufvrouw Marie inzonderheid!’

Een daverend gejuich en handengeklap, waaraan geen einde scheen te komen, liet zich daarop hooren.

Toen de opschudding, die de woorden der koningin hadden te weeg gebragt, eenigszins was bedaard, zag men Jan Klaassen te midden van het gezelschap verschijnen. Daar stond hij met doordringende oogen iedereen aan te kijken, terwijl hij zijne regter hand op het hart legde. Hij groette eerbiedig en zeide:

‘Rouic, ouic, ic!... Ik had niet gedacht, mij in uw midden te zullen bevinden, lieve meisjes! Men heeft mij altijd gezegd, dat de Jan Klaassens zeer ondeugend zijn en ik geloofde het ook; want ik gevoelde mij altijd regt gelukkig, als ik klappen mogt uitdeelen, vooral aan slechte menschen! O, die kon ik nimmer hard genoeg naar mijn zin raken! Maar nu ik mij in uw midden bevind, gevoel ik, dat ik ook een hart bezit, omdat het goode, dat gij doet, mij treft! Ik heb u lief, mijne kinderen!... Rouic, ouic, ic!... Indien gij nu gaarne eens een mooi verhaaltje wilt hooren, kom dan maar bij Jan Klaassen; die zal u met genoegen altijd iets vertellen, als ge ten minste lust hebt om te luisteren!... Rouic, ouic, ic!’