De koningin der poppen

[p. 36]

[p. 37]

Het gekostumeerde bal.

Al onze lieve, jonge meisjes hadden poppen gekregen van hare mama's, om zich in het knippen en naaijen te oefenen. Zij mogten hare poppen zoo mooi aankleeden als zij maar wilden; doch de kleêrtjes moesten zij-zelven maken, hetgeen zij dan ook gaarne deden. Marie was altijd meesteres en knipte de patronen. Charlotte deelde het werk uit en Ida moest opletten, of er wel netjes genaaid werd, en of de steken ook te groot werden.

Eens gingen onze vriendinnetjes te zamen wandelen, en de poppen, die alleen te huis waren gebleven, namen deze gelegenheid waar, om zamen wat te praten.

‘Het schijnt wel,’ zeide Mevrouw Betsy, ‘dat men zich op dit oogenblik niet veel met ons bemoeit! Het is waar: wij worden redelijk wel onderwezen, en voor ons toilet hebben wij niets meer noodig!’

[p. 38]

‘Ja!... Dat is zoo!’ zeide Klaartje. ‘Ik heb zoovele jakken en boezelaars, als ik voor mijne dienst noodig heb!’

‘En wij hebben zoovele mooije jurken, mantels en hoeden!’ riepen de andere poppen.

Er behoefde dus waarlijk niets meer voor haar te worden gemaakt. Maar daar bragt de naaister van de mama van Marie, den volgenden dag, een stapel mooije lappen gaas en tulle van allerlei kleuren voor Marie mede, benevens eenige groote, satijnen linten en strikken. O, hoe blijde waren die lieve meisjes, toen Marie haar alles liet zien. Zij besloten, een gekostumeerd bal te geven; ofschoon de keuze van de kostumes nog al moeijelijk was. Men bedacht en maakte alles. Eindelijk brak de gelukkige dag aan, dat het werk gereed was, en het bal zou gegeven worden. O, hoe sierlijk waren de poppen nu gekleed! Men kon ze waarlijk niet meer herkennen met hare fraaije pakjes aan. De eene was gekleed als eene Amerikaansche-, eene andere als eene Oostersche slavin. Hier danste een Chinees met een heidinnetje, en daar wandelde een Afrikaan zeer vertrouwelijk met een herderinnetje.