De koningin der poppen

[p. 8]

[p. 9]

Het poppetje leert loopen.

Eene jeugdige moeder, die haar dochtertje, Louise genaamd, aan de hand hield, trad het magazijn binnen. Louise mogt voor zich-zelve eene pop uitkiezen, en eene voor haar nichtje Anne. Het kleine meisje vond al de poppen zoo mooi, dat zij bijna niet wist, welke zij nemen zou. Voor haar nichtje Anne verzocht zij hare mama een lief klein piep-poppetje te koopen, dat in een wiegje lag, en waarbij eene mooije luijermand behoorde, om het poppetje aan te kleeden. Voor zich-zelve koos zij eene dame uit, die gekleed was, om naar eene partij te gaan.

Het lichte, blaauwe, gazen jurkje van deze pop was met gouden sterretjes bezaaid. Zij droeg een kransje van rozen en vergeet-mijnietjes in het haar, en een bouquet van de schoonste bloemen in hare hand. Om haren hals droeg zij een gouden kettingje, met eene médaillon er aan, en twee gouden armbanden versierden hare armen.

Louise en Anne kwamen iederen dag bij elkander. Zij hadden vele vriendinnetjes, die dikwijls bij haar mogten komen spelen. Toen de twee nichtjes hare poppen aan de vriendinnetjes lieten zien, vonden

[p. 10]

allen het piep-poppetje allerliefst, en kusten het verscheidene malen; maar de schoone dame, met de bal-jurk aan, werd zóó mooi gevonden, dat men haar niet genoeg kon bewonderen.

Marie, de oudste en verstandigste van de vriendinnetjes, was een zeer lief meisje. Zij wist altijd aardige spelletjes te verzinnen, zoodat iedereen haar gaarne bij zich had. Marie bezat zelve geene pop; doch zij gevoelde dit gemis minder, daar zij altijd met de poppen van hare vriendinnetjes mogt spelen.

‘Wat zult ge toch met die mooi aangekleede dame doen?’ vroeg Marie, toen men haar de nieuwe pop van Louise liet zien. ‘Wij kunnen niet met haar spelen. Het beste is, haar op eenen grooten stoel te plaatsen, en haar van tijd tot tijd eens te bewonderen. Wij kunnen haar zelfs niet mede nemen, als wij visites gaan maken; want men maakt geene visites met eene bal-jurk aan. Kom! wij zullen liever met het piep-poppetje gaan spelen! Arme kleine! Zij huilt in haar wiegje! Zij verveelt zich zeker! Zie eens, hoe lief zij de armpjes naar ons uitsteekt! Zij wil loopen! Kom dan, lieve kleine!... kom dan!... kom dan!... Wij zullen u leeren loopen.’