De koningin der poppen

[p. 12]

[p. 13]

Goeden avond, lieve pop!

Louise was zeer te leur gesteld, dat zij eene pop had gekozen, die te mooi was gekleed, om er mede te kunnen spelen, en zij verzocht hare mama, om haar te mogen verruilen voor eene, die eenvoudiger kleèren droeg. Hare mama stemde hierin toe, en de pop werd naar het magazijn terug gebragt.

‘Goeden avond, lieve Pop!... Wat zie ik!... Komt gij nu al terug?’ zeide de koningin tot de mooi aangekleede pop. ‘Gij ziet er nog zoo mooi uit en zijt nog zoo geheel nieuw! Waarom heeft men u weèr hier gebragt?’

‘Helaas, shoone koningin!’ antwoordde de pop, ‘mijne nieuwheid en frischheid bewijzen u, hoe weinig men zich met mij bemoeid heeft. O, wat ben ik blijde, dat ik weder in de glazen kast te pronk sta! Ik gevoelde mij zoo ongelukkig in die kartonnen doos, waarin ik bewaard werd! Het geluk der jonge meisjes,

[p. 14]

aan wie ik toebehoorde, bestaat op dit oogenblik in een piep-poppetje, waarvoor zij allerlei jurkjes en mutsjes maken. Telkens zien zij, of de tandjes van de kleine schreeuwster al uitkomen, en verzorgen haar op allerlei wijzen. Anna vraagt iederen avond aan hare mama, of het 's nachts ook te koud voor de kleine zou zijn, en of men haar ook een warm kruikje zou geven. Zij bakert haar iederen avond in, en wiegt haar in slaap. Daarna zet zij de wieg achter hare bedgordijnen, opdat het poppetje geen togt zal vatten.

Ik hoop maar, dat mij nu iemand koopen zal, die meer gevoel voor mijne schoonheid zal hebben, van wie ik vele mooije jurkjes krijg en die dikwijls met mij zal gaan wandelen; want bewonderd te worden en uit te gaan, is mijn grootste geluk.’

De koningin antwoordde niets; maar wij gelooven, dat zij er zich over bedroefde te bemerken, dat deze pop aan niets anders dacht dan aan ijdelheid en vermaak.