De koningin der poppen

[p. 5]

Het Magazijn.

In een groot speelgoed-magazijn was eene pop, die in pracht en schoonheid alle andere poppen verre overtrof. Hare oogen waren hemelsblaauw, en haar zwart, golvend haar viel in lange krullen langs hare schouders neder. Zij had een allerliefst mondje, waarom altijd een vriendelijke glimlach speelde en een heel mooi figuurtje. Zij was prachtig gekleed. Men had haar een gouden kroon op het hoofd gezet. Zij droeg een rose, zijden kleedje, dat met een licht blaauw lint met zilveren lovertjes was versierd, en aan hare kleine voeten droeg zij rose, satijnen schoentjes.

Ieder, die haar zag, riep uit: ‘O, dat is de koningin der poppen!’

Eens, toen zij met al de andere poppen alleen was, zeide de koningin tot haar: ‘Mijne lieve kinderen! daar men ons tegenwoordig toch laat spreken, kunnen wij wel wat met elkander praten; dan vervelen wij ons niet!’

De poppen waren zeer verwonderd, toen zij hare koningin zoovele woorden na elkander hoorden zeggen. Zij wilden antwoorden, doch riepen allen te gelijk: ‘Piep, piep!... Piep, piep!’ Zij konden nog niet goed praten.

‘Gij weet, mijne lievelingen!’ hernam de koningin, ‘dat men mij tot vorstin verkozen heeft, en dat er zoo veel geld voor mij moet worden betaald. Dus zal niemand mij durven koopen en ik hier zeer

[p. 6]

lang moeten blijven. Met u allen zal het beter gaan. Gij zult voor meisjes van verschillenden leeftijd worden gekocht. Gij zult veel zien en vooral veel hooren. Van tijd tot tijd zal men u wel eens weder hier brengen, om het een of ander aan uw persoon of uwe kleeding te laten herstellen. Doet mij dan toch het genoegen en vertelt mij eens, hoe het u in de wereld gaat en hoe ge u daarin gedraagt!’

De poppen riepen allen in verrukking uit: ‘Piep! piep!... Mie! mie!’ doch zoo hard, dat onze koningin er bijna doof van werd.

‘Men kan wel aan u hooren, dat ge nog nieuwe poppen zijt!’ sprak Hare Majesteit tot haar. ‘Maar ik hoop, als ik u wederzie, dat ge dan even zoo spreken zult als de jonge meisjes, aan wien ge zult toebehooren, en ik ben er nieuwsgierig naar, wie van u mij dan het meest te vertellen zal hebben!’

Op eens hoorde onze koningin een geraas achter zich, alsof er iemand op klompen kwam aanloopen.

‘Rouic. ouic. ic!’ riep te gelijker tijd eene spotachtige stem. ‘Wat vertellen die jonge dames daar toch aan elkander?... Rouic. ouic. ic!’

‘Mijnheer Jan Klaassen!’ zeide de koningin, zich omkeerende, tot den nieuw aangekomene. ‘Ge moogt deelgenoot onzer geheimen zijn; want, hoewel het uwe gewoonte is, met alles te spotten, zoo weten wij toch, dat gij een goed hart hebt!... Maar stil! Daar komen menschen aan! Laat toch niemand bemerken, dat ge kunt spreken, mijne lievelingen! want men koopt niet gaarne eene pop, die alles kan vertellen, wat zij hoort en ziet!’