Den koddigen opdisser. Deel 1

Een die sich veel hout aen den dranck,
Die maeckt daer altijdt van sijn sanck.

Voys: Engelsen seisk.

GOeden avont alle de vrinden,
Die sich hier vinden,
En dat 't samen in den, Frischen dranck:
Wy hebben nu een tijdt geseten,
Oock wel gegeten,
Soo wilt nu weten,
Desen sanck.

[p. 161]

 

Wy singen, en klingen de roemer uyt,

 

t' Sa! lustigh dan rustigh, tot dat het stuyt.

 

Eene Rot met een steert, kyk bueren, kyk uyt.

 

Een Rot met. En zo. (Bis)

 

2. Hey wy moeten nu lustigh drincken,

 

Dat roemers klincken,

 

Laet soetjens sincken,

 

Dit Druyve nat.

 

Ik breng het u mijn aldernaeste,

 

Dat ghy dit plaetste,

 

't Is niet het quaetste,

 

Ey drinckt doch rat.

 

Tantare, tantare, soo singen wy al,

 

Dan heeft de Wijn en Bier sijn beste val:

 

Want ons haest het wijntjen vreugt geven sal.

 

3. Ey soo! dat 's uyt, laet weer in schencken,

[p. 162]

 

't En kan niet krencken,

 

Soo wy niet dencken,

 

't Is ons geen scha;

 

Wacker aen, laet 't glas niet stilstaen;

 

Maer laet soo ront gaen,

 

Tot in de mont baen:

 

Doch drinckt niet na.

 

Wy schreuwen, als leeuwen, Nassouwe getrou,

 

Oranje, spyt Spanje, ick het me hou,

 

Soo spoelt, en verdrijft de Wijn onsen rou.

Ex tempore inter Mennonislos, 1659.