Den vermakelycken opdisser. Deel 2

Het Meysien in haar Bil gesteeken.

Toon: La Petit Royaal.

GAnts bloed! wat zag ik lest een klucht,
Toen ik eens gink vertreden

[p. 148]

 

Mijn vermoeide leden

 

In de Uyle-vlucht;

 

Daar klom een Buisje,

 

Met een Steekel-baars,

 

Op een Schoenlappers huisje,

 

Om te doen iet raars,

 

Die blies strakx uit zijn kaars.

 

2. Het gink daer op een kussen voort.

 

Aen 't stoeyen en aen 't woelen;

 

Onder dit krioelen

 

Den Schoen-lapper boort

 

Stil door de planke

 

Met der haast een gat,

 

Om zo dat Venus-jancke

 

Als 't gink fiks en glat,

[p. 149]

 

Haar te verleeren rat.

 

3. Hy nam een Pen-els in zijn hand,

 

Die hy in 't puikst van 't drille

 

Moer stak in de Bille,

 

Sy riep moord en brand.

 

Hy most uit 't Zaeltje,

 

Tegens dank en wil;

 

Want zy kromp als een Aeltje,

 

En gaf gil op gil,

 

Och! och! mijn bil, mijn bil.

 

4. Zy rolden beid' van 't Pot-huis af,

 

Braken schier hals en beenen;

 

Het schreeuwen en steenen

 

Yder reede gaf

 

Om uit te kijken.

[p. 150]

 

Den Ruiter in 't zant

 

Vloog ras op, en ging strijken,

 

't Broekjen in de handt,

 

Zijn Mantel bleef te pandt.

 

5. Met haer bebloede aars-gat bloot

 

Lag Uffrouw sonder spreeken

 

Door de val en 't steeken;

 

'k Lachten my schier dood.

 

Den slimmen Lapper

 

Kroop toen uit der muit,

 

Dat bolden yder dapper;

 

Men gaf hem tot buit

 

Den Mantel van de Guit.

 

6. Zo haest het Venus dier bequam,

 

Ging zy haer poepert dekken,

[p. 151]

 

Rees op, en wou rekken,

 

Maar zy was te tam;

 

Met stoot' en douwen

 

Raakt zy op een draf,

 

't Rapaalje teeg aan 't jouwen,

 

't Kapjen raakten af

 

Eer dat ik haar begaf.

 

 

 

Ba, wa dunkt auw goe lien?

 

Hoe staat auw 't Fratsken aan?

 

Ke! haddet mee gezien,

 

Da wau kik om een Vaan.