Den vermakelycken opdisser. Deel 2

Weer-klanck, Van het Genaemde Lof Op 't orgel,
En de Ghemeente der Lutersche t'Amsterdam.

WAt Lummel, wat Wummel,
Mit Loeten und Hummel,

[p. 37]

 

Krijt hier, als een Varcken,

 

Van Orgel und Karcken,

 

Nu 't keffen op 't Preecken,

 

Van nieuswijze Leecken

 

Ontbreeckt in den Gorgel,

 

Nu bast men op 't Orgel,

 

Nu schreeut men met seddlen,

 

Als dronckemans veddlen,

 

Op Hollandsche Moffen:

 

Die zwetzen nocht poffen?

 

Maer, als Deen en Zweeden

 

Hun aendacht besteden

 

In Bybelsche dingen,

 

Met spelen en zingen

 

Dat David leert passen.

[p. 38]

 

Doch Laet vry wat bassen

 

D' ontrusters der steden:

 

Wy zullen in vreden

 

Noch echter wel leeven.

 

En schoon m'ons verdreeve

 

Naer Vrienden en Magen;

 

Wie zouw 't zich beklagen;

 

Dan die ons ontfingen,

 

Toen wy haer aenhingen,

 

En 't leeg landt vervulden?

 

Dat licht was te dulden.

 

Dies, Lummel, uw tieren

 

Heeft gront noch manieren,

 

Heeft d'een nu geschacchert,

 

En d'ander gepracchert?

[p. 39]

 

Uw pracchen of hoopen

 

Zal daer niet voor koopen.

 

Maer danckbare Luyter

 

Koopt Davids getuyter,

 

Om met Davids Fluyten

 

Gods oore t' ontsluyten,

 

Hy danck, dat nu Rijcken,

 

Gods mildheyt doen blijcken,

 

Aen haer medeleeden,

 

Met voedsel en kleeden,

 

En vlijtige Pover

 

't Verwijten kan over,

 

Mids hy zich kan helpen

 

In sijn eyge schelpen.

 

Dien Lutherschen yver

[p. 40]

 

Draeft langer hoe stijver.

 

Dies onnodigheden

 

Ghy hier komt besteden.

 

Maer over Dy Arme

 

Mach elck zich ontfarme,

 

Ja zelver Mennisten,

 

Op dat sy 't niet quisten

 

Aen Polen en Joden,

 

Die 't zwaerd zijn ontvloden

 

Van 't strijdbare Swenschen,

 

Die Zondstraf der menschen

 

Nu gelt het den Pastoor,

 

Maer Brit staet hier vast, voor,

 

Daer Bisschop zien kooken

 

Di wol scholden krooken;

[p. 41]

 

Und sloon mit zien handen,

 

Dien pufhart tho schanden:

 

Wan al zulcke Ezels,

 

Und broetzel van Quezels,

 

(Al docht'et die vremmet)

 

Der Kansel in 't hemmet,

 

Hi mit ziene slabben,

 

Dien bladdren und flabben

 

Betoolden voor 't olter.

 

Hier bin y wol stolter

 

Mit klicken und kladden?

 

Man wan di oock hadden

 

Wat wieder als Stooden,

 

Dien Pharherr und Rooden,

 

Door schol di dat kaspel

[p. 42]

 

Wol leeren den haspel

 

Van't Raspelhoes droojen;

 

Soo schol et door woojen,

 

Dat i nicht zolt heuven

 

Dit wedder tho euven.

 

Dies schoon uw lust helden

 

Om meerder te schelden,

 

Men zal 't boven leuren

 

En lompen niet keuren

 

I goo dan man sloopen

 

By Ezels met hoopen,

 

Of roer daer je smoel;

 

Maer zwijg van de Stoel.

U Y T.