Logo DBNL
Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek (1992)

Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek

(1992)–Anoniem Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

301. Een vreemde manier van penitenci* welck een Franciscaner aen een jongvrou geboodt

Op het jaer als mevrou Margareta van Oostenrijck te Cambray quam, van haer neef des keysers wegen, om vrede tusschen hem en den alderchristelijcksten coning te maken, van wiens weghen mevrou Louyse van Savoje, sijn moeder, quam, was er in 't gheselschap van de voorseyde Margareta de gravinne van Aiguemont, welck in die vergaderingh* voor d'alderschoonste der Nederlandtschen gehouden wiert.

Op 't wederkeeren van de groote vergaderingh keerde de gravinne van Aiguemont weder nae haer huys, en als den tijt van den advent gekomen was, sondt se na een Franciscaner klooster om te bidden* dat er een fraey en goet priester gesonden wierdt, soo om te prediken als om haer en alle haer geselschap te biegten*. Den gardiaen* socht een van de alderbequaemste uyt, soo om de groote weldaden welck sy van het huys van Aiguemont en Pinnes ontfinghen, daer dese gravinne van ghesprooten was, alsoock omdat se, boven alle andere geestelijcken, de grootachting en vriendtschap der groote huysen sochten te winnen, en sondt deselve nae de gravinne.

Dese had sich in sijnen dienst een tijdt langh tot groot vernoeghen van de gravinne wel gequeten. Op nieuwjaersavont, als de gravinne het sacrament ontfanghen wou, deedt se haren bieghtvader komen en als se ghebieght had in een capelle, welck wel dight toeghesloten was opdat haere bieght niet gheopenbaerdt moght worden, ging se henen en deet haer staetjuffrou* oock daerin komen; als dese oock gebieght had, sondt se haer dochter oock by den biegtvader.

En als dese nu alles gheseydt had dat se wist, had den biegtvader kennis van hare secreten, welck hem soo stout* maeckten dat hy haer een vreemde manier van penitentie* voorstelde en tegens haer seyde: ‘Mijn dochter, uwe sonden sijn soo groot dat ick u tot voldoeningh derselver tot een penitentie stel mijn koordt op uw' naeckte vlijs te dragen.’ De dochter welck niet onghehoorsaem wesen wou, sey teghens hem: ‘Mijn vader, geeft mij deselve. Ick sal se niet nalaten te dragen.’ ‘Neen, mijn dochter,’ sey den biegtvader, ‘deselve sou niet goedt voor uwe handen wesen. Mijne eygen handen, daer ghy absolutie van ontfanghen moet, moeten u eerst selfs daermede omringen. Daernae sult ghy van alle uwe sonden los sijn.’ Dese dochter beginnende te schreijen, antwoorde dat se het niet doen sou. ‘Wel, hoe,’ sey den bieghtvader, ‘sijt ghy een kettersche? Die welck weyghert penitentie te doen nae de instellingh van Godt en onse moeder de heylighe kerck?’ De dochter antwoorde: ‘Ick wederstreef de gebode van de heylighe kerck niet, maer ick begeer niet dat ghy met uwe handen daer komt, want dan ontsegh ick uwe penitentie.’ ‘Dan kan ick u oock geen absolutie geven,’ antwoorde den bieghtvader. De jonghvrouw stondt op met een ongeruste consciëntie, want sy was soo jongh dat se vreesde dat men de bieghtvader niets moght weygeren.

Als het nae de misse ghebeurde dat de gravinne van Aiguemont het lichaem des Heren ontfanghen hadt, sou haer staedtjuffrou oock nae haer gaen om hetselve te doen, en sagh of haer dochter oock by de handt was. De dochter antwoorde haer schreijende dat se niet ghebieght had. ‘Wel, wat hebt ghy dan soo langh by den priester gedaen?’ sey de moeder. ‘Niets,’ antwoorde de dochter, ‘want als ick hem sijne inghestelde penitentie weygerde, weygherde hy my oock de absolutie.’ De moeder ondersocht soo naeuw dat se de vreemde manier van penitentie verstont welck de bieghtvader van haere dochter hebben woude, en nadat se alle gebieght hadde, ontfingen sy alle het corpus Domini*. En soo haest* als se uyt de kerck ghekomen waren, klaeghde de staetjuffrou aen de gravinne over dien predickheer, daer se soo veel van hielt, en sey dat se wel dapper op hem verstoort* was. De gravinne begon om dese vreemde penitentie te lachen, maer evenwel kon het lachen soo veel niet over hare gramschap heerschen of sy deed den predickheer nemen in haere keucken slaen*, alwaer hem de scherpe roeden de waerheyt deden bekennen, en daernae sondt sy hem met handen en voeten gebonden nae den gardiaen, hem biddende dat hy op een ander tijt een beter predickheren senden sou.


Vorige Volgende