Klimop. Deel 5

[p. 127]

21. Een Noorsch Herderinnetje.

Nu zal Geertje Langrokje het groote onbekende binnentreden, waar zij nooit te voren geweest is. De herderin heeft haar dan ook gezegd, dat zij zich den eersten dag niet te ver mag wagen, uit angst dat zij den terugweg niet meer zou vinden. Zij moest in de buurt van de andere herders of herderinnen trachten te blijven. - Zij wist heelemaal niet, of er dit jaar jongens of meisjes naar boven gestuurd waren.

Af en toe keek Geertje eens om; zij moest den weg goed onthouden, en zij trok het zich bepaald aan, dat de hut meer en meer uit het oog verdween. Maar de kudde holde voort; Geertje moest het op een drafje zetten, om de dieren niet uit het gezicht te verliezen, en toen zij plotseling weer omkeek, was de hut niet meer te zien. Rondom haar niets dan de eindelooze vlakten, hier en daar afgewisseld door een kleine verhevenheid of een stukje moerasgrond, en heel in de verte de hooge rotsen. Het was een oneindige uitgestrektheid, en er heerschte een groote stilte; zelfs het ruischen van den stroom in de diepte drong er niet door. Alleen de bellen van het vee weerklonken in de heldere lucht. Plotseling kwam er een gevoel van groote eenzaamheid en verlatenheid over haar, en zij kreeg een onweerstaanbare behoefte, om eens een levend wezen aan te halen. Zij streelde het eene dier na het andere over den kop, tot de belgeit zóó jaloersch werd, dat zij al de andere wegstiet en zich tegen Geertje bleef aanvlijen.

‘Ho-i-ho, ho-i-ho!’ klonk het plotseling, zoodat het in de bergen weerklonk. De geiten spitsten de ooren, en

[p. 128]

Geertje bleef ook staan luisteren met ingehouden adem. Het kwam zoo onverwacht, en zij kon niet onderscheiden, van welken kant; het was, of het van alle kanten tegelijk kwam.

‘Ho-i-ho, ho-i-ho!’ klonk het nog luider.

Daarop hoorde zij een gerinkel van vele bellen, en toen zag zij een groote kudde geiten en schapen over den bergkam komen.

Dat waren zeker de andere herders. Nu zag zij ook twee strooien hoeden boven den heuvel uitkomen, en langzamerhand verschenen er twee lange jongens, stellig even groot als Jacob, Geertjes broer.

Zij werd zoo verlegen, dat zij zich op haar hurken achter een struik verstopte.

De jongens hielden de hand boven de oogen en keken naar beneden.

‘Ho-i-ho!’ - Zij luisterden. - ‘Ho-i-ho!’

Geen antwoord.

‘Hallo! herder van het Hoël-vee,
Ben jij een man, kom zing dan mee!’

Zij bleven even staan. Daarop maakten zij een paar sprongen in de lucht, buitelden kopje, liepen de helling af, en herhaalden hun kreet. Maar toen bleven zij weer staan luisteren, alsof zij niet heel zeker waren.

‘Ho-i-ho!’ Zij luisterden weer.

‘En verborg je je achter struik of berg,
Laat zien, of je beenderen hebt met merg.’

Daarop gingen zij naar Geertjes kudde en keken eens rond. Niemand te zien.

Dat moest een echte waaghals zijn, die nieuwe herder

[p. 129]

van Hoël, die zich den eersten keer al zoover van zijn kudde waagde. Dien moesten zij leeren kennen. Misschien had hij van hun meertje gehoord, waarin zij baadden, - misschien was hij er al heen!

Dan zat er niets anders op dan zijn kudde mee te nemen en er heen te gaan; maar eerst zouden ze nog eens roepen, misschien was hij toch niet zoo ver weg, of hij kon hen wel hooren, als ze maar hard genoeg riepen.

‘Ho-i-ho!’ De echo weergalmde ver in het rond.

Toen alles weer zweeg, klonk het bibberend en fijn als het piepen van een vogeltje, zeer dicht in de nabijheid:

‘Ho-i-ho!’

Dat was Geertje Langrokje. Zij begreep, dat zij nu een teeken van leven moest geven, anders namen zij haar kudde mee. Maar griezelig vond ze het.

Uiterst verbaasd bleven de jongens staan. Achter een struik rees toen langzaam een klein, grappig persoontje op, een echt klein elfje, met een geruiten halsdoek om en een wijden rok aan, die veel te lang was. Het elfje bleef de jongens onbeweeglijk met groote, verlegen oogen aanstaren.

De jongens waren ook niet op hun gemak. Ze hadden, zonder het te weten, een klein meisje allesbehalve vriendelijk toegesproken. Maar teleurgesteld waren zij ook. Zij hadden verwacht een kameraad te vinden, die even groot en sterk was als zij.

Nu kon men goed zien, dat de Hoël-hoeve beheerd werd door een vrouw! Zij hielden er niet eens een herdersjongen op na!

Als het nog maar een flink groot meisje geweest was, of zelfs een meisje, dat ouder was dan zij zelf waren, dan

[p. 130]

hadden zij haar tenminste nog eens voor den mal kunnen houden, maar zulk een kleine peuter! Neen, groote jongens als zij moesten zich schamen, om zich met zulk een klein ding af te geven. Zij konden haar niet uitschelden, en van vechten was heelemaal geen sprake. Maar zij konden haar toch eens aanspreken en haar vragen, of er later geen andere herder kwam. Verder hadden zij dan niets met haar uit te staan - de jongens moesten dien zomer dan maar met elkaars gezelschap genoegen nemen. Maar haar een beetje angst op 't lijf jagen - ja, dat konden ze niet laten. Dan liet het kind hen verder ook met rust.

Met de handen in de zakken bleven zij met een dreigende uitdrukking in de oogen voor Geertje staan.

Toen begon Jon Högseth.

‘Moet jij dezen zomer de geiten en schapen hoeden voor de Hoël-hoeve?’

‘Ja,’ en als om zich te verontschuldigen voegde Geertje er haastig bij:

‘Kristien Hoël heeft 't zelf zoo gewild.’

‘Hoe heet je?’

‘Geertje - en Jacob noemde me Langrokje.’

‘Waar kom je vandaan?’

‘Van Kijkuit.’

‘Ben je misschien de zuster van Jacob Kijkuit? We zijn van den winter met hem op school geweest!’

‘Ja, Jacob is mijn broer.’

‘Waarom kwam Jacob dan zelf niet hier? We kunnen hier heelemaal geen kleine meisjes gebruiken.’

Jon wachtte op antwoord, maar Geertje wist niets te zeggen. Daarop vervolgde hij:

[p. 131]

‘Zie je, we willen je alleen maar zeggen, ik en Peter Lunde, dat je ons niet in den weg moogt loopen. Pas op, als je ook maar een voetstap op ons terrein zet, en als je 't waagt aan onzen kant je kudde te hoeden, dan krijgt Jacob van den winter al de slagen, die jij eigenlijk van den zomer hebben moest. Je bent gewaarschuwd!’

Geertje beefde van angst, en haar mondhoeken begonnen te trillen. Toen zeide de andere jongen, die wat kleiner was: ‘Maar Jacob is sterk - hij is jou de baas!’

‘Niet als ik me eerst geoefend heb - hoi!’ En daarop buitelde hij een paar maal kopje en zwaaide met de armen.

‘Je ziet, wat Jacob te wachten staat, zorg dus maar, dat je oppast! En nu gaan we een lekker bad nemen. Hoi-ho!’

Juichend en zingend bestegen zij den heuvel weer, maar keken toch nog eens even om en wierpen elkaar eenigszins aarzelende blikken toe, toen zij Geertje nog steeds onbeweeglijk op dezelfde plek zagen staan met groote tranen in de oogen.

Geertje gevoelde zich diep wanhopig en vreeselijk klein. Zij zou alles willen doen om te verhinderen, dat Jacob dezen winter door de jongens afgeranseld zou worden. Maar hoe zij 't verhinderen kon, wist zij waarlijk niet, want zij kende den weg niet op de hoogvlakte en kon niet veel anders doen dan haar kudde volgen en 't maar aan 't toeval overlaten, op wiens grond zij liep.

Toen zij veel later op een hoogte kwam, hoorde zij de bellen weer. Zij werd bang en begon haar dieren naar den anderen kant te jagen.

Maar na een oogenblikje keek zij eens om en zag heel in de verte bij het moeras twee witte lichamen spartelen

[p. 132]

in het water van een groote plas, die in de zon schitterde.

Dat moesten de jongens zijn. Die hadden dus zeker hun kudde uit 't oog verloren. Wel, dan was 't niet meer dan haar plicht, er zorg voor te dragen. Dat konden ze haar toch niet kwalijk nemen, want ze wist, dat het de grootste schande voor een herder was, zijn kudde kwijt te raken. En 't zou toch al te erg zijn, als zulke groote jongens zonder hun dieren thuiskwamen.

Zij nam het vee onder haar hoede en liep af en toe eens naar den top van den heuvel om te zien, of de jongens nog niet klaar waren, maar 't had er allen schijn van, of zij onder 't baden hun geheele kudde vergeten waren.

Eindelijk zag zij de jongens plotseling stilstaan, luisteren en naar alle kanten rondkijken. Daarop schoten zij haastig hun kleeren aan en holden weg in een geheel andere richting.

Op eens bleven zij staan, luisterden en holden toen weer door. Zij waren zoo ver weg, dat het toch niet zou helpen of Geertje hen al riep. Zij klauterden een heuvel op aan de andere zijde van het moeras en keken van daar geruimen tijd naar alle kanten rond. Daarop liepen zij, zoo snel zij konden, weer in de richting van het moeras. - Opnieuw vergeefsch! - Nu holden zij den voet om van den heuvel, waarop Geertje stond, maar het vee liep aan den anderen kant, zoodat ze de bellen niet konden hooren.

Toen waagde Geertje het te roepen, maar zij riep niet luid genoeg en zette daarop haar stem meer uit.

De jongens bleven staan en antwoordden.

Zij riep nog eens, waarop de jongens den heuvel opklauterden. Zij sloegen een minder hoogen toon aan en

[p. 133]

hadden blijkbaar het land, dat zij zoo'n klein meisje naar hun dieren moesten vragen, maar er zat niets anders op.

‘Heb je onze kudde misschien ook gezien?’

Geertje wierp hun een smeekende blik toe en antwoordde:

‘Ja, die graast hier onder aan den heuvel. Ik heb er op gelet, maar ik hoop, dat jullie Jacob dààrvoor niet zullen afranselen.’

De jongens waren niet op hun gemak, zij schaamden zich een beetje, maar zij moesten toch iets zeggen, en daarom antwoordde Jon Högseth, de oudste:

‘Dezen éénen keer zullen we 't maar eens door de vingers zien.’

* ^* *

Toen Geertje 's avonds het hek zou sluiten, ging Peter Lunde voorbij.

‘Er is toch geen vreemd schaap onder jou kudde gekomen?’

‘Neen, ik heb ze geteld.’

‘Misschien heb ik dan wel verkeerd geteld, - misschien waren ze er wel alle.’

Zij bleven beiden staan en keken elkaar aan, tot ze er verlegen onder werden en de oogen moesten afwenden.

Toen zeide Peter:

‘Zeg Geertje, als je graag wilt, mag je gerust met ons mee gaan en met ons samen de kudde hoeden, en je mag ook naar het meertje gaan, als je zin hebt om te baden. Als ik Jon goed begrijp, is hij 't heelemaal met me eens, en als hij je afsnauwt, geef ik hem een pak ransel. Ik kan hem best aan, als ik maar wil.’

‘Nou, je begrijpt, dat ik heel graag met jullie mee ga.’

[p. 134]

‘Goed, dan kom ik je morgen achter dien heuvel afhalen.’

Geertje had geen gelegenheid om nog iets te zeggen, want Peter verdween tegelijkertijd om den hoek.

Hij had Jon van den anderen kant zien aankomen.

Jon liep als een volwassen knecht met de handen in de zakken.

‘Zeg, er is toch geen vreemd schaap onder je kudde?’

‘Neen.’

‘Hm!’

‘Ben je er een kwijt?’

‘Ik weet niet goed. Hm! - En - ne - en - - Geertje, wees maar niet boos om wat ik vandaag gezegd heb. Ik meende 't zoo kwaad niet, Peter had me opgestookt, zie je, en als je wilt, zal ik er hem morgen wel eens een pak ransel voor geven.’

Uitgave van: H. Honig, Utrecht.

Uit Geertje Langrokje door Hans Aanrud,
vertaald door D. Lageman-van der Willigen.