Klimop. Deel 5

[p. 119]

18. Moed en Zelfopoffering.

In den nacht van den 5den op den 6den December 1838 woedde er een hevigen storm op de Noordzee.

De Forfarline, een stoomboot, die voer tusschen Hull en Dundee, werd in de nabijheid van den vuurtoren bij kaap Flamborough op de klippen der Farne-eilanden geworpen en uit elkander geslagen. Van de bemanning verdwenen 53 personen in de golven; 9 slaagden er in, op de klippen te klauteren en wachtten daar in doodsangst den naderenden morgen af.

Zou die hulp brengen?

Toen Willem Darling, de wachter van den vuurtoren, in den vroegen morgen zijn oogen onderzoekend over de onstuimige zee liet gaan, ontdekte hij weldra de negen schipbreukelingen, die zich aan de rotsen hielden vastgeklemd; maar tevens zag hij terstond, dat het onmogelijk zou zijn, een poging tot redding te wagen, zoolang de storm aanhield. En als straks de wind ging liggen, zouden de ongelukkigen waarschijnlijk reeds hun graf in de golven hebben gevonden!

Weemoedig ging hij naar beneden in de woonkamer en deelde zijn huisgenooten mede, welk treurspel zich in hun onmiddellijke nabijheid afspeelde.

‘Kunnen wij ze niet redden, Vader?’ vraagt Grace, zijn dochter, en zij ziet daarbij haar vader smeekend aan.

‘Onmogelijk,’ antwoordt Darling, ‘het bootje zou op de rotsen te pletter slaan, nog voor wij de ongelukkigen hadden bereikt.’

Innig ontroerd verlaat Grace de kamer en klimt naar boven

[p. 120]

om een blik te slaan op het treurige tooneel. Daar ziet zij de schipbreukelingen, die de armen om de klippen hebben geslagen en ieder oogenblik gevaar loopen, door de onstuimige golven te worden meegevoerd. Zij ziet ook het bootje, dat niet ver van den toren in een bocht ligt vastgemeerd. En de golven slaan met woeste kracht tegen de kust, en het witte schuim van de branding wordt door den storm tegen den toren gezweept en ver landwaarts ingedragen.

Zij klimt naar beneden, verlaat den toren en blijft peinzend bij het bootje staan. Zal zij een poging tot redding wagen?

Ondertuschen heeft ook de oude Darling den toren verlaten; een heimelijk voorgevoel schijnt hem te zeggen, waar hij Grace kan vinden. Hij bereikt de bocht, waar het bootje ligt, op het oogenblik, dat Grace de touwen los maakt en op het punt staat, in het bootje te springen.

Zoodra zij haar vader ziet, snelt zij op hem toe en zegt smeekend:

‘Laat ons gaan, ik bid u!’

‘Onmogelijk!’ roept Darling nogmaals, ‘wij zouden beiden in de branding omkomen!’

‘Dan ga ik alleen!’ zegt het meisje. ‘Ik zou geen uur meer rustig kunnen leven, als ik niet beproefde, hen te helpen. Dat vreeselijk tooneel zou mij steeds voor oogen staan.’

En reeds grijpt zij de riemen. Maar nu aarzelt ook Darling niet langer. Getroffen door den moed van het meisje, springt ook hij in het bootje en plaatst zich aan het roer.

Nog een oogenblik en het bootje schommelt op de golven. Woest slaat de branding tegen den voorsteven omhoog of

[p. 121]

over het schuitje heen. Nu op den golfberg steil in de hoogte dan in het golfdal steil naar beneden, wordt het lichte vaartuigje door de krachtige riemslagen van het meisje voortgestuwd, terwijl Darling zorgt, dat de voorsteven steil tegen den wind opkoerst en, in gevaarvolle oogenblikken, Grace toeroept, hoe zij de riemen moet gebruiken.

Na een bijna bovenmenschelijke inspanning naderen zij de klippen; een groote golf neemt het bootje op zijn breeden rug en werpt het op het droge. Snel springen Darling en Grace in het water en grijpen het schuitje vast, opdat niet een volgende golf het weer in zee terug zal sleuren.

De negen mannen worden gered en op den bodem van het schuitje neergelegd. Zij zijn verstijfd van de kou en geheel uitgeput.

Nu wordt de terugtocht aanvaard.

Als het bootje de bocht heeft bereikt, zijn de krachten van het meisje geheel uitgeput, en bewusteloos valt zij neer.

De naam van het moedige meisje zweefde op ieders lippen; in het paleis van Engelands koningin zoowel als in de nederige hut van den armen Ier werd haar naam met eerbied uitgesproken.

R.B. (Naar A. Bücker.)