Klimop. Deel 5

[p. 112]

16. Na jaren.

Hij toog naar vreemde landen

Met groenen wandelstaf;

Na jaren kwam hij weder;

Toen viel het herfstloof af.

Aan 't huisje van zijn moeder

Daar bleef de zwerver staan;

De kind'ren weken bange,

De heemhond gromde 'em aan.

Hij keek naar 't oude venster,

Hij keek naar 't oude dak;

Hij hoorde een vreemde spreken,

Waar eens zijn moeder sprak.

En oogen spiedden vragend

En schuw door 't vensterglas;

't Leek alles hem zoo vreemd nu,

Wat eens zoo innig was.

De gele linde glimlacht'

In 't avondrood zoo moe,

Maar stak den vriend van vroeger

Trouwhartig de armen toe.

En zij sprak nog haar tale

Met de eigen innigheid,

En neurde, op de oude wijze,

Een lied uit vroeger tijd.

Uit: ‘Licht Geluid’ van G.W. Lovendaal.

Uitgave van P. Noordhoff Groningen.