Klimop. Deel 5

4. Aanvaring in 't Kanaal.

Het schip, waarop kapitein Wardland het bevel voerde, naderde het dierbare vaderland. Het stoomde het Kanaal reeds in, en de schepelingen konden de uren tellen, die hen nog scheidden van het oogenblik, waarop zij den vaderlandschen bodem zouden hebben bereikt en voet aan wal konden zetten.

Maar tegen den avond kwam er een mist opzetten, zoo dik, als alleen maar in het gevaarlijke water tusschen Frankrijk en Engeland mogelijk is. 't Scheen or een dichte, ondoorzichtige gordijn aan alle zijden het schip omgaf, en kapitein Wardland was zich ten volle het gevaarlijke van den toestand bewust. Hij verliet de brug geen oogenblik en gaf alle noodige bevelen.

Het voorgeschreven aantal lichten werd aangebracht en de vaart van het schip tot een minimum verminderd. De passagiers, die op het dek toch niets konden zien, waren in de kajuiten gegaan en zaten met elkander in druk gesprek of vermaakten zich met verschillende spelen. Zij kenden de gevaren niet, die hen aan alle kanten bedreigden, en hadden geen zorg. Wel hoorden zij het onophoudelijk fluiten van

[p. 19]

de zacht voorbijvarende stoomschepen, wel drong ook het eentonige geluid van de misthoorns tot hen door, maar zij wisten, dat Kapitein Wardland een bevaren zeeman was, die alle gevaren kende, en gaven zich zonder diep nadenken geheel aan zijn leiding over. Zij vreesden geen gevaar. Kapitein Wardland trachtte met zijn blikken den dikken mist te doorboren. Soms ging een schip rakelings langs de ‘Maria Henriette’, zoo heette de stoomboot, waarop hij het bevel voerde. Dat waren oogenblikken van spanning en schrik. Men voer dan ook zoo langzaam mogelijk, om ongelukken te voorkomen en voortdurend werden door de stoomfluit de noodige signalen gegeven.

Een paar uren ging alles goed. Nog steeds werd het donkerder; het was een duistere nacht. Eindelijk scheen het kapitein Wardland toe, dat de mist iets minder werd, en meende hij reden te hebben om te mogen voorspellen, dat het grootste gevaar nu wel spoedig voorbij zou zijn.

Opeens echter maakte een geweldige schrik zich van hem meester, want hij verbeeldde zich, als was het dan ook maar een kort oogenblik, het licht te zien van een schip, dat regelrecht op het zijne aanvoer. Zijn adem hokte hem in de keel, en met ontzetting bedacht hij, wat er gebeuren zou, als het werkelijk zoo was. Wat moest er dan terechtkomen van het mooie vaartuig? En wat nog veel erger was, wat zou er gebeuren met de meer dan driehonderd passagiers, die zich aan boord bevonden?

En hij had zich niet vergist. Want de man, die den uitkijk had, riep op gejaagden toon: ‘Hallo! Boeglicht aan bakboord!’

Op hetzelfde oogenblik doemde een licht uit de dichte duisternis op, vlak naast de ‘Maria Henriette’, en nog voor de

[p. 20]

kapitein een enkel bevel had kunnen geven, liep het vaartuig, dat een veel te snellen gang had, met den scherpen boeg in het midden van de stoomboot en doorboorde de ijzeren platen met een ontzettenden schok.

Er volgde een oogenblik van grooten angst en nog grooter verwarring. Het vreemde vaartuig stoomde met kracht achteruit en maakte zich van de ‘Maria Henriette’ los. Men hoorde het steunen van de machines, het rumoer en geroep van de bemanning en de bevelen van de kapiteins. De passagiers ijlden het dek op en gilden om redding. Men hoorde bidden, smeeken, vloeken, schelden, alles door elkander. De matrozen verlieten hun post, om te gaan zien, wat er gebeurd was. Alleen kapitein Wardland behield zijn kalmte. Hij overzag in een oogenblik, dat het schip vol water stroomde en zeer spoedig zinken zou. En hij wist, dat het reddeloos verloren was.

Alles wat tot redding van de passagiers en de equipage nog kon worden gedaan, moest dus met grooten spoed worden verricht, of het zou te laat zijn.

Hij zag doodsbleek, maar zijn gelaat teekende bij het flikkerende licht van de lantaarn heldenmoed en plichtsbesef.

Hij riep den passagiers door zijn scheepsroeper toe, kalm en bedaard te zijn.

‘Alleen in dat geval kan ik u redden!’ zei hij met diepen ernst. En daarna gebood hij:

‘Zet de booten af!’

Dat bevel werd onmiddellijk uitgevoerd, en nauwelijks waren zij te water, of verscheiden mannen drongen naar voren, om zich een plaats te veroveren. 't Was dan ook hoog tijd, want de boot begon reeds sterk te hellen en kon elk oogenblik zinken.

‘Halt! Terug, als uw leven u lief is!’ riep kapitein Wardland

[p. 21]

[p. 22]

met donderende stem den mannen toe, en hij zette aan die bedreiging de noodige kracht bij, door een geladen revolver op te heffen.

‘Eerst de vrouwen en de kinderen!’ gebood hij nu.

Spoedig was aan zijn bevel voldaan. Ieder werkte daartoe mede, want de nood drong tot snel handelen. De boot zonk steeds dieper.

‘Nu de mannen!’ klonk het uit den mond van den kapitein. En met diepen ernst liet hij er op volgen:

‘Spoedt u, - of het is te laat!’

Inderdaad maakte het schip op dat oogenblik een zwenking zijwaarts. Men hoorde het water naar binnen stroomen.

Een hevige angstkreet steeg tusschen de mannen op, en iedereen drong naar de plaats, waar de booten lagen. Ja, men vocht zelfs, om zich daar een plekje te veroveren op hen, die vooraan stonden. Met de wanhoop op het gelaat drong men naar voren. Sommigen trachtten zich door de kracht hunner vuisten in veiligheid te brengen.

Er was maar één man, die dit tooneel onbeweeglijk aanzag. Die man was kapitein Wardland. O, indien hij gewild had, hoe gemakkelijk zou hij zich met zijn revolver een plaats in de boot hebben kunnen veroveren, maar hij deed het niet. Hij wist, dat het zijn plicht was, de allerlaatste te zijn, die het schip verliet. Hoe hoopte hij, dat al de passagiers zich op de booten in veiligheid zouden kunnen brengen. Met angstigen blik volgde hij elke beweging van het schip, dat dieper en dieper zonk en weldra zou verdwijnen in de woeste golven.

Opeens voelde hij, dat het vreeselijke oogenblik gekomen was, - en nog waren niet alle mannen gered.

‘Steekt af - of ge zinkt mee in de diepte!’ beval hij

[p. 23]

kortaf. Zijn bevel werd uitgevoerd. Een vreeselijke jammerkreet werd door de achtergebleven mannen aangeheven. Zij wisten, dat zij een prooi waren van den dood.

‘Bidt, mannen! Alleen God kan u en mij redden!’ zei kapitein Wardland, op het dek nederknielende. Met de gevouwen handen ten hemel geheven en het biddende gelaat omhoog, zonk de held in de diepte weg. Hij stierf op het veld van eer een schoonen zeemansdood.

Allen, die in de booten waren, werden gered, maar van de achtergebleven mannen bereikte niemand het vaderland.

Uit: Frits Wardland.

C. JOH. KIEVIT.

Uitgave van Gebr. Kluitmans Uitgeversmaatschappij te Alkmaar.