|
| |
| |
| |
GEBOORTEFEEST.
Van ziine Doorluchtige
HOOGHEIDT
WILHEM HENRIK
Gebooren
PRINCE van ORANJE.
Geviert in 's Gravenhage, op den viertiendendag van Slagtmaand, des Iaars 1656. ziinde het zeste jaer ziins ouderdoms.
| |
| |
| |
Geboorte feest Van Ziine Doorluchtige Hoogheidt Wilhem Henrik Gebooren Prince van Oranje.
Geviert in 's Gravenhage, op den vierthiendendag van Slagtmaand, des Iaars 1656. ziinde het zeste jaer ziins ouderdoms.
STaatjonffren, riick van pracht, geschoeit met purpre broozen.
Die, in d' Oranjehof, van roode en witte roozen,
Voor 't riizen van de zon, van outsher ziit gewoon
Te vlechten, naar de konst, een prinçelikke kroon:
Terwiil een gantsche swarm van fiere nachtegaalen
Quam streelen uw gehoor, en Nassaus lof verhaalen;
Waar door de maagre niid, als eene padde, swol
En, uit'er vuile bek, het gif, by koppen vol,
Op bloem en kruiden spoog, om u verbaast te maakken:
Onsla u van uw zorg; en wilt den arbaid staakken,
Daer meê ghy beezigh ziit, ten dienst van vrouw Mary,
Die koningklikke spruit: en help het Jaargety.
Van heure Zoons geboorte, op 't aller vrolixt, vieren.
Laat miine Zanggodin, toch, onder uw banieren,
In deezen guuren herfst, heur elpe luite slaan;
En, met u, onbeschroomt, een maal ten raje gaan.
Om al het hofgezin, tot bliidschap op te wekken.
De Vyvernimfen, die heur gladde hairen dekken
Met mos, en kroos, en lies, en ander watergroen,
Vast huplen op den stroom. En Pan liet, voor den noen,
In 't boomriik voorhout, ziin doorluchte veldfluit hooren,
Op hoope van daar door Syringe te bekooren;
| |
| |
Naardien ziin harte noch in heure minne blaakt.
Het Haagschebosch krioelt. De milde Flora maakt
Een lieffelikken mai van dese onvruchtbre daagen,
Zy poogt den Jongen vorst heur riikdom op te draagen;
En ooverstrooit ziin koetz met bloemen, zonder tal,
Veel schooner danmen vind in 't lustigh bloemendal,
Of Tempe, of elders in al d' oostersche landsdouwen;
En die voor eeuwigh hier heur geur, en kleur behouwen.
Daar geene winterbui, geen winden, hoe uitheems:
Geen bloedstorm, met geweld; geblaazen vanden Teems,
Of van een andren oort, in 't allerminste ophechten,
Schoon zy'er hailighaidt, met euvlen moed, bevechten;
Naar dien den Dondergod, met zeegen, uit ziin vat,
Haar alle morgen vroeg besprenckelt, en bespat,
En, als ziin rechter oogh, hoe zeer de wangunst woedet,
Voor allerlai gevaar, en ongemakken hoedet.
Uit liefde tot het oude, en kaizerlik geslacht,
Daar 't Vrye Neederlandt, voor deesen, onverwacht,
In 't uiterste gevaar, wierd door geredt; en kuste
De mond, en ysren vuist van Wilhem die nooit ruste,
Zo lang ziin eedle ziel in 't sterflik lichaam was.
De graaffelikke kroon, in dien hy niet zo ras
Waar van ons weg gerukt, zou op ziin nazaad proncken;
Wiil ziine deugde aan hem, dien zeegen had geschoncken.
En wat heeft Maurits, door ziin dapperheit, en vliit,
Niet aan het land verdient? Al wierd hem toegewiit,
Een altaar van fiin goud, om voor ziin beeld, te rookken,
Noch bleef 'er van ziin loon al vry wat afgebrookken.
De vaanen, ridderlik, tot zoen van Adolfs dood,
Voor Nieupoort, in 't gesnor van yzer, en van loodt,
Uit Alberts heir gehaalt, getuigen van den zeegen,
Zo vroeg, op 's Viiands boom, door ziin rampier verkreegen.
Maar waar toe doch dus wiit te rug getreden? daar
Den grooten Frederik, ziin Hooghaids bestevaar,
Aan alle geesten stof tot riimen heeft gegeeven;
En eeuwig op de tong der danckbaarhaid sal leeven;
Wiil hy alleen den hoed, tot aller helden eer,
In spiit van Oostenriik, ging hangen op de speer,
| |
| |
Toen Riin, en Maas, en Waal voor ziine voeten boogen.
En d' oorlogstrommel borst op 't luiken van ziine oogen:
Waar door de Vreede voort, gedaalt van 't hoogedak,
Ziin graf, met palmen, en oliiveblaên, bestak,
Wier balzem zielen laafde, en harten op kon wekken.
Terstond begon de lucht, met wolcken, te betrekken;
Wiil deeze goude zon, dat hoofd vol majestait,
De schrik van 't trots Madril ziin glans had afgelait;
En, aan ziin zoon, den zorg des Staats had opgedraagen.
Het blinde misverstand, gevolgt van honderd plaagen:
De gierige aigenbaat, by nikkers opgevoedt:
De twist, met eene sleep van ander helschgebroet,
Begonnen ysselik, in 't quinend hof, te spookken.
De vreede stond verbaast. En d' eendracht zat gedookken,
En van'er staatzykleed, en parleriem berooft.
De riikke welvaart viel de stevenkroon van 't hooft.
Men zagh een dondervlaagh, van 't Noorden, overdriiven.
En onderlingh krakkeel, in Kerck, en Raadhuiis stiiven,
Des Wilhem Fredrik niets dan moeite, en hartzeer vond.
Hy piinde zich om 't zeerste, om d' opgekrabde wond,
Die reeds aan 't stinken was, te zuivren, en te heelen
Nu scheen hy met konzarf, dan met de vliim te speelen:
En taste, door de huid, somtiidts tot in het vlees.
Zoo dat'er nieuwe kracht in 't swakke lichaam rees:
En onder 't Zeevental, de moed begon te groejen,
Van weederom te zien de heerschende eendracht bloejen,
Maar och! dit groote werk was noch niet half gedaan.
Of d' yverende Vorst zagh Vrouw Maria aan.
En loosde een diepen zucht. En zai: Miine uitverkooren,
En minlikke Prinçes, miin sterfuur is gebooren.
Ik zie de goede God, met d'armen uitgesprait.
Miin ziel verhuist, van hier, naar 't hof der zalighaidt.
d' Almachtige laat u, eer lang, een zoontje kussen,
Die miine liiktortz, voor uw kraambedde uit mag blusschen,
En 't Vaderland, daar na, tot heul, en hail gedy.
Mit sloot hy ziin gezicht, en gaf terstondt daar by
Den alderlesten snak. Zo stort den hoogsten seeder,
Door eenen donder slagh, op Libanon ter neder.
| |
| |
Zoo word de schoonste bloem ontiidig afgepluckt,
En d' aller besten roos van heure steel gerukt
Des Vorsten ziel was pas, op Serubine wiekken,
Van hier om hoogh gevoert, na datze, aan alle ziekken
Een lieffelikken geur, en lucht gelaaten hadt,
Toen d' eedle Hageroos heur pruik met voeten trat.
En, met'et treur gewaad, heur borst, en voorhoofd dekte.
De tortelduifjens, die te vooren trekkebekte;
En al 't gevoogelt, daar een lust tot zang in stak,
Nu aan den Vyverberg, op eenen dorren tak,
Stok stom, en zonder vreugde, of eenig leeven zaaten.
De Riinswaan die, vol moedts, van bliidschap uitgelaten
Op Wilhems boortedag, met uit gesteekken borst,
Heur stemme hooren liet: en, schier verstikt van dorst,
Quam stuiven door het Y, en dronck'er zelven droncken
Aan versch Oranje sap, door Ganimeed geschoncken.
Zat, als een pipze hen, nu mat, en moedeloos,
Te zuffen op'er nest, en zweeg zeer lang een poos.
De luit van Konstantiin, op heemelzang gesleepen,
Scheen t'eenemaal ontsnaart, en wierd niet aangegrepen.
De Lier van Wersterbaan bleef hangen aan de want.
De vrolikhaid geheel gebannen uit het land.
Miin Zangster, hees van stem, liet zich ter nood, eens hooren
Maar gaf terstond den moed van zingen weêr verlooren;
Wiil eene waterslang, te vinnig, en te heet,
Haar om'er armen vloog; en in'er tonge beet;
In voegen datze noch niet al te vry durft queelen,
Dan onder het geluit van zuivre maagde keelen;
En met verlof van ziin Doorluchte Hooghaid zelf.
Zy vreest het ondier noch, dat, (schuwende 't gewelf
Van 't roemriick hof zalet, zeer aartig, en naar 't leven,
Met vorstelik bedriif, en princenlof doorweeven,)
Op de fluwelepel van Wilhem gal en roet,
Uit ziine kaakken spoogh; en lachte wel gemoedt;
Toen 's Vorsten Weeduw scheen, in traanen, te verdrencken.
Wanneerze aan heur verlies, en leet begon te dencken.
Indien Amelia, vry starcker van geduldt;
En, door de proef, geleert, hoe weelde word doorzult,
| |
| |
Met piin, en harten leet; wiil zy, met weenende oogen,
Den val van Beemen zach, toen 'koningklik vermogen,
En 't adelriikke Praage; in eenen beek van bloedt,
Elendelik verdronck, den Pfalts wierd omgewroet;
En Frederik, en ziin doorluchtste Koninginne,
Den strenggen Adelaar, hooghmoedig op verwinnen,
Ter nood, in't Leeuwendal, ontvluchte; en, zat van wee,
Heure eerst geboren zoon moest offren aan de zee,
En strenggen God van 't Y, met goddelikke lessen,
Haar niet had ondersteunt, de puikbloem der Prinçessen
Waar, op'er Prinçen mond, veranderd in een liik.
In deeze donckren nacht verscheen, aan 't hemelriik,
Een wonderlikke star, die heur vergulde straalen
Schoot, door het spiegel glas, tot in de ruimme zaalen,
En op het ledekant daer Vrouw Maria lag.
Sy schrickte toenze dit aanbidlik licht eerst zag;
En waande dat een vlam, van ondren door gebrookken,
Nu in'er eng vertreck, vergramt begon te spookken:
Maer daadlik rook zy een zeer lieffelikken lucht
Van amber, en zivet: zo dat de teedre vrucht,
Door heur verdriet geraakt, in 't liif begon te springgen,
Sy hoorde al stillekens een rai van Englen zinggen,
Die vaerdig, voor'er koetz, verscheenen hand aan hand,
Met koninginnekraam, en 't geen de luiermand,
Van outs, is toegewiit, zeer riiklik overlaaden,
Een Jongvrouw, boven al verheerlikt met genaaden,
In een doorluchtig kleed gekleed, van wit zatiin,
Met louter goud geboordt, daar 't licht een zonneschiin
Doorschepte; als eene blik daar op begon te speelen.
Heur voorhoofd was bezait met vorstlikke juweelen;
En, op'er borst, blonck een heel heldre diamant.
Heur middel was omgort met eene Oranjeband,
Met duizend parlen op het konstigste, besteekken.
Zy voerde in d'eene hand, tot een gezeegent teekken,
Een rooze en leeljen struik, in 't Paradiis geplukt.
In d'andre hand een staf van zulver, overdrukt.
Met prinçewaapenen, en namen hoog van waarde.
Heur uit gekamde hair hing krincklend tot op d'aarde.
| |
| |
In die gestalte trat zy, als een princebruid,
Van Jonfren na gevolgt, heel zeedigjens voor uit,
Tot voor de rouwkoetz daer Marie op lach en weende,
En nu eens zuchte, en, dan door smart, eens piinlik steende
Wiil 't baarwee nu, met kracht, quam dringen op'er aan.
Zy boog'er driemaal neêr, en bleef ten lesten staan,
Aan 't voeten eind van 't bedde, en deed aldus'er reeden.
Doorluchtigste Prinçes, ik kome hier beneeden,
Uit d'opperheemel met miine eersleep, neer gedaalt.
Ghy zult, al eer de zon weerom in 't oosten praalt,
Uwe overleeden Prins zien, in ziin zoon, herleeven,
En d'eerste morgenzoen, met bliidschap, herleeven,
De niid zal, op siin wiege, en baakkarmat, heur gal
Uit braakken, met geweld; en wekken over al,
De bitze wangunst op om ziin gezag te snoejen.
Maar hy zal evenwel, in vol een zeegen, groejen;
En worden endlik, in ziin mannelikken stant,
Een kroon der princen, en een hoofd van 't vaaderland,
Ziin borst hoeft geen pistool, ziin nek geen biil te vreezen.
D'Ertzengel Michaël zal ziin bescharmheer weezen;
Wiil God, hier na, wat groots, met hem, verrichten wil.
Hy zal, door wiizen raad, het onderling geschil,
Gereezen onder 't volck, neerleggen, en beslechten:
En over leeuwen gaen, en tegen draakken vechten;
Ja, een Sant Joris ziin voor 't Koningklikke huis,
En hechten aan ziin schild den Harp, en 't Roodekruis.
Hy sal op eene sprong, uw rouw in vreugd verkeeren;
En doen ziin groote naam, door al de weereld, eeren.
Zet dan uw hart gerust, en neem miin woorden waar.
Dit zal 't hailteekken ziin: Wanneer het zeste jaar,
Van ziinen Ouderdom, geluckig is verstreekken,
Dan zal een jonge maagd, den jongen Prins besteekken,
Met eene Oranje tak, en kroonen 't Vorstlik hooft,
Tot een verzeekkering van 't geen miin mond belooft.
Mit sweegze, en was terstont, geliik een schim, verdwenen;
Maar liet'er eersleep daar, en al de marmre steenen,
Die zy betreeden had, met bloemen overstrooit.
Het harde bergkristal, door heur gezichte ontdooit,
| |
| |
Tot kostlen nektar smolt; en droop in de bookaalen,
En goude koppen, en vergulde, en zulvre schaalen,
Waar op al 't jonfferschap verwonderd stond en keek
Men zag hoe 't hartewee van de Princesse week,
En ziine Hoogheid, an'er blancke borsten, leeven:
Haar op ziin lieven mond wel honderd kusjens geven,
Toen zy den jongen Prins in sneeuw witte armen hadt.
Het Hof was vol krioels om dees verkreegen schat.
De gantsche Burgery van 'sGravenhaage aan 't zingen,
Men hoorde een handgeklap, op die veranderingen,
Door het geheele land. De bussen gingen los.
De Klokken kloncken schoon; en meenig moedig ros,
Bereeden van den bloem des Adels, staakken d'ooren,
Al brieschende, in de lucht, en lieten zich weer hooren
Ontrent den Viiverberg. Mevrouw Mariaas tong,
Op koningklikken toon, een zuivre lofzang zong,
Die God veel liever waar dan smeer van vette rammen,
Of stiere, of bokken bloed, daar me de twaalef stammen,
En al het Joodsche volck, hem dienden, naar de wet,
Tot lichaams raininge, en tot zondzoen ingezet,
Toen Arons Priesterdom, op hailige altaars, stookte,
En 't goude wierooxvat, recht voor de bondkist, rookte.
In die godvruchte dienst, en kristlikke oeffening,
Wierd d'oude slang van 't Jaar veranderd tot een ring;
En had'er scharpe staart in heure mond gesteekken.
De Zon begon, op 't nieuw, met bliidtschap, door te breeken,
En vierde 't Jaar gety van de besniidenis
Des grooten Hailandts, die, door kruis, verheerlikt is
Ver booven kaizerlikke, en koningklikke troonen.
Bohemens Koningin, die 't noodlot schiint te hoonen,
En allerlaye ramp, en druk heeft uiit gestaan;
En, als een kruisheldin, de dood durft teegen gaan,
Nam haare Hoogheid, en getrouwe halfvriendinne,
Mevrouw Amelia, d'uitmuntenste Vorstinne,
Grootmoeder, van'er Neef den Prinçe, by der hand,
Verzelschapt met den Staat van 't vrije Neederland,
En Hollands trotze Leeuw, gevolgt van d'eer der Vriezen,
En Zeeuwen, die, volmoets, het eerst ter waapen bliezen,
| |
| |
Toen Spanjen, op'er nek, met forsse voeten trat.
Oudt Delft, daar Govert met den bult zo preuts, en prat,
Op stofte, en ziin' naam onsterflik door doet leeven;
En daar het Prinçe graf, ten hemel toe verheeven,
Van marmersteen gebouwt, alle oogen schier verbaast,
Terwiil de vlugge Faam 't lof van Oranje blaast,
Quam, in'er treurgewaad, en met half schraijende oogen,
Ten Hoof. En Laiden, daar Baldeus al 't vermogen,
Van 's konings leeger zag versmelten als een sneeuw,
Voor 't vurige gezicht van den getergden leeuw,
Trat in het warme spoor van heure Speelnoots voeten.
De Kaizarin der Steên, die, met eerbiedig groeten,
Van 't oost, en 't west, en 't noord en 't zuiden word gekust,
En op wiens kruisschild noch des kaizars hooft pronck rust,
En van twee leeuwen, met gekrulde staart en maanen,
Zorgvuldig word bewaakt, by 't slingren van'er vaanen,
Daar in de welvaart niets dan goude spreukken schriift,
Terwiilze 't Vaderland, met zulvre piilaars, stiift,
In een zeegroene keurs, daar Y, en Aamstel teevens
Op speelden, in den drang van meer dan duizend steevens
Zeer heerlik uit gedost; doch overhangen met
Een sluier van fiin floers, rondom met git bezet;
Brogt, uit gulhartighaid, heur stokbeurs vol dukaten,
En pistoletten; die zy, in 't gezicht der Staaten,
Tot eene Pillegift, aan ziine Hoogheid schonck'
Die nu op de Gravin van Dhonaas armen blonck,
Als eene morgenstar voor 't kriekken van den daage,
Terwiil men vaardig stond om hem ten doop te draagen.
Den Kriigsgod van den Riin Jan Maurits van Nassouw,
Die d' andre weereld, op ziin schouders zo getrouw,
In spiit van Portugal, en geele, en swarte mooren,
Voor deezen droeg, had hier de hooger hand verkooren.
Den Graaf van Noorwitz d' eer van d' ander ziide had.
Den sleep van de Gravin wierd zeedig op gevat,
En na gedraagen, in 't gezicht van al de gooden,
By d' eedle Frellens van het huis der Brederoden,
En Dhona, even fier op Schild en Adeldom.
De Zoogmin volgde na, en zag niet een rais om;
| |
| |
Wiil ziine Hoogheid haar kon, door ziin lonckjens, trekken.
Elck zocht de straaten met tapiiten te bedekken:
En 't waar gewis geschied had rouw het niet verboôn.
Den Prins van Portugal, een tak van Giullaums kroon,
Gelaide Elizabeth, den roem der koninginnen,
Die d' allerswaarste plaag kan door geduld verwinnen,
Grootmoedigh aan ziin hand, tot in het hooge koor,
Daar hailige orgelzangh quam streelen het gehoor;
En alle tongen van zeer mild een zeegen droopen.
Amelia, die nu wat groots begon te hoopen,
Wierd by Prins Eduart Pfaltz graave voort gelaid.
Men zag'er anders niets dan loutre godlikhaid,
In 't huis des Heeren, op den Sabbathdagh verschiinen.
Hier was geen weerglans van gewiide Serubiinen,
Of borstlap die vol gloors den Hoogen priester droeg;
Maar wel van oogen vol godsvreeze; en daar voor, vroeg
En laat, de zonne, en maan, en alle starren boogen.
Men hoorde hier geen geluidt van simbals, vol vermoogen,
Of schellen, hel van klanck, aan Arons opper kleed
Zeer konstig vast gemaakt, die vaardig, en gereedt,
In 't allerhailigste, op byzondre toonen, kloncken:
Maar een besneeden tong, die zich had zat gedroncken,
Uit eenen stroom die steets ten Paradiize uit vloeidt
Daar onverhindert noch den boom des leevens bloeit,
En altiid vruchten draagt, om zielen meê te voeden.
Een Linde, aan deeze beek, gezoomt met roozenhoeden,
En doornekroonen, in een vruchtbre grond geplant,
Droop, als een balzem boom, van balzem, die verstandt,
En kracht, en leven geeft; en goot, uit ziinen hooren,
Den hailige olye op het hoofd des hoog gebooren,
En zalfde hem tot Prins, tot Koningh, Priester, en
Tot Kristi erfgenaem; het waardste dat ik ken;
En steets bekennen zal, voor 't opperste aller dinggen,
Daar Davids harpe altiid beraid was van te zinggen,
En daar op Salomon, in al ziin grootshaid, zag.
Hier schiint den Leeuw een Lam. De Wolf gaat met verdrag,
In 't midden van den hoop der schaapen, stilkens waiden.
Den Havik zal'er nooit de Tortelduifjens schaiden.
| |
| |
En vullen ziine maag met vleesch, ziin bek met bloed.
Hier is de liefde alleen beheerster van 't gemoed.
Men schrickt'er nimmermeer voor 't dondren der kartouwen,
Voor 't blixmen van 't pistool, voor steekken, kerven, houwen,
Van sabels, op de proef, door Mulciber gesmeedt.
't Geweld legt daar geboeit. De Vorsten, met 'et sweet
Der Onderdanen, zich in 't minste niet verriikken.
De deugde is daar alleen de kroon der koninghliikken.
Gods wet den riixstaf, die al 't volck eerbiedig kust.
Den bouwman gaat'er in den akker heel gerust:
En ploegt, en zaait, en maait, en propt ziin schuur met kooren;
En laat ziin morgen, en ziine avond zanggen hooren:
Invoegen dat Gods wil volkoomen daar geschiedt.
Wie voert miin geest dus hoog? Ik zie de weereld niet;
Maar Jesus in ziin troon, en duizend englen sweeven,
Die hem ten dienste staan, en op ziin wencken beeven.
O God! wat heerlikhaid toont ghy aan miin gezicht?
Dit is 't Jerusalem bescheenen van het licht,
Uit uw genaade alleen gebooren en gereezen.
Wie daar een burger word, die zal rechtzaalig weezen.
Ik vind my weederom met kommer, overstort:
En, door verhoole kracht, tot zinggen aangeport,
Van 't geene daar ik, by verrukkinge, in bleef steekken,
Wat aardsch is dat gaat mank; elk mensch heeft ziin gebreeken:
Ziin Hoogheid, door den Doop, beslooten in 't verbond
Der hailigen, aan 't kruis, door Kristi bleekke mond,
Den hel ten trots gemaakt en met ziin bloed begooten,
Quam weederom ten Hoof, en wierd, van 't puik der grooten,
Van princen, graaven, en baronnen, dag aan dag,
Terwiil hy aan de speen, en in de windzels lag,
Gestreelt, gestrookt, gekust, beschoncken met veel gaaven.
Men zag rondom ziin wieg de radde paages draaven:
Elck even vaardig om hem staag ten dienst te staan.
Ziin Moeder keek hem soms, met weenende oogen aan;
Wiil zy geen Vader vond, om voor ziin jeugt te waakken.
Maar als 't onnozel wicht, op heur besturven kaakken,
En op'er bleekke mond, een enig kusjen gaf,
Dan docht'er was'er Prins verreesen uit het graf;
| |
| |
En toonde aan haar, ziin hart vol trouw, met diepe zuchten
En zai: hier leef ick weer, al scheen ik u t'ontvluchten.
Ghy hebt Prins Wilhem in uwe armen: kus hem dan;
En troost u, met miin zoon, in 't missen van uw man.
Dit was 'er, in'er wonde, een balzem, groot van krachten,
Om weg te nemen heur bekomrende gedachten:
En alle zorgen voor te leggen op die God,
Die, voor de vroomen waakt in ziin doorluchtig slot.
Dus liep de tiid vast voort. Ziin Hooghaid groeide, en bloeide
Als eene wiinstok, schoon men soms ziin rancken snoeide,
En hier, en daar te na aan stam, en wortel quam,
En nu een buy van 't noorde, en dan van 't west vernam,
Die geen laurieren in des koningswout verschoonde,
Tot dat zich liefde, en trouw, in 't praal gewaad vertoonde,
En 't jaargety verscheen van 's Vorstenboortedag.
Staatjonffren riick van pracht, die, met een zoetgelach,
Ons hier verwellekoomt, om danckbre dienst te toonen,
Laat d' Aemsteldamsche maagd den jongen Prince kroonen;
En deeze Oranje tak hem steekken op de mouw,
De Godspraak wil het zo. Zie d'ongevainsde trouw
Alvaardigh om het werck, grootmoedig, te volbrengen.
Wilt dit gewyde groen met zeegnen oversprengen.
Dat Wilhem Henrik d'eer van Adolf erf, mer vreugd.
Dat Wilhem Henrik' land, door raad, en daad, verheugd.
Dat Wilhem Henrik zy een geessel, en een roede
Der boozen; en een troost gedye voor de goede.
Dat Wilhem Henrik nooit voor oorloghs rampen duik.
Dat Wilhem Henrik recht in alle ding gebruik;
En alle harten trek, met mond, en minlikke oogen.
Dat tweedracht voor hem vlucht. Dat haat, en nijd geboogen,
Voor ziine voeten kniel, en bidde om liifs gena.
Dat Wilhem Henrik als een koopren piilaar sta,
Wanneer d' onstelde zee koomt over d'oevers rollen,
En 't blinde misverstand de leeuwen helpt aan't hollen,
Dat Wilhem Henrik voor de goude vryhaid waak:
En andre Vorsten mag verstrekken voor een baak.
Dat d'eere van Nassau, gekoppelt aan Oranje,
Op hem verdubbelt word. Dat Vranckriick, en Brittanje,
| |
| |
De Belth, de Nekker, Riin, de Donauw' en den Taag,
Zich mengen onder een; en, jeder even graag,
Hem kussen; en heur wrok, op ziin bevel' versmooren,
Daar vreede word gequeeckt van liefde naar behooren.
Dat d'aarde bloemen draag daar hy ziin voeten zet,
Dat onder ziin gezach, de koorenakkers, met
Eene overlaaden oest van rogge, en tarwe proncken.
Dat Melckaart vetten room word van de koe geschoncken:
Dat d'aller schraalste hai, tot eene lusthof, word;
En alle morgen zy, met hooning, overstort.
Dat hy aan 't ydle nooit bliif met ziin harte hanggen:
Maar God den tiende geef van 't geen hy heeft ontfanggen.
Dat hy, van dit uur af, tot hoog een onderdom
Het spoor van David hou. Oranje wederom
Opluikke, als een roos, met lente dauw bedrooppen.
Dat Hymen hem, met vreugd, vol minne, na 't verlooppen
Van achtien zonnen, met den bloem van kristenriik
Ter bruiloft laiden mag; en 't kroonen 't huweliik,
Met jonge Princen, en uitmuitende Prinçessen,
In Godsbesluit gestelt tot voogden, en voogdessen,
Van Vorstendommen, riik van steeden, volck en schat:
Dan zal miin Zanggodes, van loutre weelde zat,
Ziine uitvaart vieren met de treurende gemeente
En brenggen 't Vorstenliik by 't vaderlik gebeente.
Miin radde tong wort stom. Miin luit verliest haar klanck.
De Dood besluit 'et al: en brengt, of danck, of stanck.
Het zaadje word een boom, en risselt met ziin bladeren,
Wanneer de zomerzon den kreeft begint te naderen.
Ziin Hoogheit hef ziin kruin, als een gezegent hout,
Voorspoedig, boven al de boomen van het wout.
Hy erve Kroon, en Troon. Waar van deeze oveschoone,
Op ziin Geboortefeest, de schaduw koomt vertoone.
| |
| |
| |
Kroonsang.
WY kussen, met verlof, ziin Hoogheidts kleed en hand:
En kroonen d' eedle hairen,
Nu 't feest van ziin Verjaren,
Ons noodigt tot de vreugd:
Ten dienst van 't Vaaderlandt
Ons port, om, in dien stant,
Leef lang, ô Jongge spruit! tot roem van uw geslacht,
En troost der onderdaanen,
Die, in een zee van traanen,
Verdroncken, toen de dood
Leef lang: en groy, in kracht;
En wiishaidt, dag en nacht,
Op dat ghy, t' uwer eeren,
Den staat eens mogt regeeren.
| |
Toe-zang.
SO kroone God, met ziin kroonriike hand,
Ziin Hoogheit, in ziin mannelikken stant,
Tot opperhoofd van 't vrye Nederland:
Op d' eedlespruit van den Oranje boom:
Het çierzel van den vaaderlikken stroom,
Met steeden geborduirt aan ziinen zoom,
Voor vreemt geweld, verdadigt lang een tiidt,
Filip, en Fardinandus tot een spiit,
| |
| |
Waar door hem wierd oliiftak toe gewiit,
De danckbaarhaid vergeet die weldaat niet,
Zo lang hy zaat van 's landsbescharmheer siet:
Maar kust den Zoon; als erfheer van 't gebiedt,
Geen teegenspoed, of andre ramp hem druk.
Voorzichtighaid verzelle ziin geluk.
Dat haat, en smaadt steets voor hem needer buk.
En 't Jonferschap, zo dikwils hy verjaart;
En moedig temt het brieschende oorlogspaardt,
Met ons, tot roem van Nassaus heldenaart,
J: Zoet.
|
|
Auteursrechtvrij