Klioos kraam. Deel 2

[p. 249]

Lof-zang Aen Abelus Robynsma, Toen hy tot der beyder Rechten Doctor wierde eerweelt door de Wyd-beroemde Heer Johan Jaboc Wissenbach Der Rechten Doctor en der selfder opperste Voorleeser in de Hooge Schoole te Franeker.

'T Roemgunstich Argos heeft in d' oude tijdt
De goude deucht den Marmor toegewijdt,
En voor den roest der eeuwen steets bevrijdt

Den naem der Helden:

Soo wel die geen, wiens hooge wetenschap
Bereyckten dien gewenschsten glory-trap,
Als die voor 't lant van sijn gheboort sich schrap

In 't Harnas stelde.

'K misgun' den Griecken haeren luister niet.
Een anders rijckdom baert my geen verdriet;
Naer dien onse Eeuw' geen minder stoff geniet

Om op te roemen

Robynsma, baeck van deucht en deftigheen,
Soo seer gewenscht, ten beste van 't gemeen,
Wat hoef ick krachtiger bewijs van reen,

Als u te noemen?

O roem der Friesen, waerdige erfgenaem,
Der hooge wijsheit en volmaeckte faem,

[p. 250]

 

Uws wijsen Vaders; wie kan uwen naem

 

Nae waerde prijsen?

 

Hoe heerlijck sien wy u in 't Vriesch Atheen

 

Der Rechts geleerheyts hooghste top betreen,

 

En door den drangh, der onvermaertheyt heen

 

Zeeghaftich rijsen!

 

Hoe vrolijck siet Astree u wesen aen,

 

Soo deftich in den Stacy-Tabbaert staen

 

Vereert met op-en toe-geslote Blaen,

 

Met Rinck en Ketten;

 

Dit alles kent, met 't vrije hooft-cieraet,

 

U waerdich om te midden in den Raedt,

 

Tot stensel van den vry-gevochten staet,

 

De heijlge wetten

 

t' Hanthaven, tot bevrijdingh' van de goê

 

En tot baldadicheyts verdiende roe:

 

Dees knarst alreets van spijt haer tanden moe,

 

Op 't hoogst verbolgen.

 

O rijcken oegst van uwen arrebeyt!

 

O wrange nacht-sorgh vruchbaer aengeleyt!

 

Hoe voelt mijn ziel dat haer u glory vleyt

 

Om nae te volgen!

 

Vergeefhaer, dat se in 't singen van u loff

 

Veruckt wort, daer den overvloet der stoff

 

Sich open spant als een Hybleeschen hoff

 

Vol Nectar reucken.

 

Robynsma, ach! stont het my nu eens vry

 

t' Hervormen mijn geringe rijmery

 

Nae d' Helden-stijl van uwe Poësy

 

En goude speucken,

 

Die Poësy, die hoogen Heldetrant,

 

Die heerlyck tuyght, dat u volmaeckt verstant

 

Op onsen Helicon noijt weerga vant

 

In 't konstich dichten.

[p. 251]

 

Hoe soude ick dan als een Dirceesche swaen

 

Een zegezangh, u waerdich, vanghen aen!

 

En munten uyt als een volwassen maen

 

By d' andere lichten!

 

Maer nu is ydel 't geen ick voor u singh'

 

Mijn krachten syn u eerstoff te geringh

 

'k Moet dan, verbijstert door verwondring'

 

Mijn vaersen staken.

 

Vaer wel Robynsma, o uytstekendt pandt!

 

O uytgenomen hoop van 't Vriesche lant:

 

Ik sie 't alreets den roem van u verstant

 

Syn eygen maken.

Carel Prince.