Klioos kraam. Deel 2

Op des Heeren P.C. Hoofts Hendrick de Grote

LUst jemant drangh te zien van princelycke daden,
Den kloecksten oorlochsman in 't puyck van sijn gewaden,
Of t'effens zoo veel deugds, als oyt de Sonne sach,
En menigh jaer gewoels beleven op een dach,
Dien wijs' ick Henrick aen, by wien de koenste helden
Van aller outheit af zoo weinich zijn te melden
Als Romen by zijn pracht, doen 't eerst uyt Troiens as'
De teêre voncken van zijn grootste glory las,
Dien wijs ick dese blaen; noit nutter om te kranssen
De zege-winners van gevarelycke kanssen,
Noit ginger lauwer-loff om 't Kayserlycke hooft
Dat niet van dit cieraed sijn luyster werd verdooft.

De werelt was bebloet van hoofde tot de solen,

De waerheyt nae vermant, en 't Christendom aen kolen,

[p. 252]

 

De Christelyckste kroon bedoven in sijn rou

 

En naeuw der Vrancken een die 't onheil stutten wouw,

 

Tot Henrix moedicheit de waerheyt quam ontboeyen

 

De weerelt hielp aen vreê en Vranckryck weêr aen 't bloeien,

 

De vroomen over end', en den veraerden hoop

 

Der ingeboorenen weêr dwongh tot beter koop.

 

Dit waer hem lofs genoegh zo 't noit en wiert vergeten;

 

Maer 't wispelturich rijck zal 't vlies nau willen weten:

 

Dan wiert verswegen deugd begraven ledicheyt

 

Soo wel en qualyck doen was sonder onderscheydt.

 

Doe Hooft, wiens pen metael en marber kan verduren,

 

En lyd geen ondergangh van naem in sijn geburen

 

Hy eeuwicht al het doen van Henrix kloecke handt

 

En kavelt eer zoo wel van 't een als 't ander landt.

 

Des deelt hy inde loff zoo diep als den bedryver

 

En die van Henrik spreeckt die roemt van sijn beschryver.

 

Hy hielp het ryck aen rust en tild' het uyt 't sijn leydt,

 

Maer Hooft tild Henrix naem uyt de vergetelheyt.

J. v. Burgh.