|
| |
| |
| |
Aen den zelven Heer Kristoforus Munsterus,
HOe is de deucht, door het bedorven oordeel,
Soo wreveligh gestooten uyt haar voordeel
De blyde kroon, aen haer alleen belooft,
Treurt menichmaal op een onwaerdigh hooft.
Dat Roome swyge, en Memphis 't hooft ter zyden,
Van schaemte keer: haer marm're Pyramyden,
En zegeprael syn sonder onderscheyt,
Aen dese en gene onnut te kost geleyt.
Dus speel ick voor, terwyl ick my bereyde,
Grootmoedige Heer' om dankbaer te gaen weyden
In úwen roem; niet wetende hoe ick sal
My dragen, in dit wichtighe geval.
De milde Euterp' de pronck van d' Heyl'ge reyen,
Die myn gesangh pleeght gunstich te geleyen,
Staet selve stom: want nergens vintze stoff,
Die waerdigh is uw' hoogh-verheve Loff.
Sy helpt my voort, wanneer ick vrolyck singe
't Onsterflijk puyck, der brave Jongelingen,
Die onvermoeyt trêen, langhs het Helde-spoor,
't Onmeetbaer ruym, der wijsheyt, door en door.
Off als ick prijs' de Goddelycke zeeden,
Van myn Zireen, en haer volmaeckte leeden.
Off daer de Feest, met lieffelyck geluyt,
Te bedd' geleyt een onbevleckte Bruyt.
| |
| |
Maer hier beswijcktse, 't saem met myn gedichten
Koom selve dan, O Munster, my verlichten,
Door uwe gunst: ly dat ick voorder gae;
'k Hebbe eer genoech, soo 'k maer wat stouts bestae,
Ick tree dan in: de glory-deur staet open,
Naerdien uw' sorghe, in 't aensien van Europe
Soo heerlyck heeft gestuyrt het Friesch Atheen,
Tot eygen prijs, en voordeel van 't Gemeen.
Hoe loff'lyck ist, by Hoogh-beroemde Mannen,
Te munten uyt; en daer de Kroon te spannen!
De bloem der Jeught, de hoop' van 't Vaderlant,
Te breyd'len en te vieren met verstant!
De Jongelinck, soo dra hy syne schouderen
Voelt sonder jock, ver buyten 't oogh der onderen,
Acht aen syn drift noch eynd' noch pael geset;
Hy beelt sich in een vrydom sonder wet.
Uw' deftigheyt kon sulcken wrevel pletten,
Door liefde, meer als door 't onsagh der wetten.
't Is d' hoogste deucht (in Macht) te zijn geweest
Altijt bemint en nimmermeer gevreest.
Ghy toonde u steets soo heusch en soo beminnelyck:
In vriende-plicht en weldoen, soo onwinnelyck,
Dat selfs de quae, hoe trots hoe onbeleeft,
Sich schaemden, en de deucht zijn aengekleeft.
Wat salmen u voor Zegeteeckens wyden,
Hoogh-achtbare Heer, ô glory van u tyden?
Wat danckbaerheyt is voor de vlyt ghenoegh,
Dieje, ons te nut, bestede laet en vroegh?
| |
| |
Wat danckbaerheyt sal ick u in 't bysonder
Opoff'ren, daer ghy my altyt soo wonder
Beleeft, met eere en gunste, pleeght te voen,
En noyt vermoeyt zijt van my wel te doen,
Ick offere (terwyl ick nedrich kniele)
Mijn danckbaer liedt, en dienst-bereyde Ziele:
Al 't geene aen my ontbreckt of aen myn kunst,
Volmaeckt ghy dat, met uw' gewoone gunst.
Carel Prince.
|
|
Auteursrechtvrij