Klioos kraam. Deel 2
(1657)–Anoniem Klioos kraam–
Auteursrechtvrij
[pagina 168]
| |
Dus koom ick met ootmoet de glanssen eeren,
Van uwen loff, die altijt sal vermeeren;
Die loff, die klaerder, als de sonne, schynt,
Voor welckers glans al 't aertsche licht verdwynt.
Die voor u zijn, of naer u sullen leven,
Die sullen aen de Faem geen stoffe geven,
Die hooger praelt, als ghy op dese dagh
In welck, ghy eynd soo heerlijck u Gesagh:
Och! kon ick, nae myn wensch, myn penne leyden!
Hoe soud' ick in uw' roem hooghdravendt weyden.
Ick bidd', Apoll regeerder van de kunst,
Verlicht myn breyn en toon u oude gunst.
Op dat ick looff die sorge heeft gedragen,
Voor onse rust, by nachten en by dagen,
Wie sach, op straet, oyt ongeval geschien;
Syn hoogh ontsagh kon alle quaet verbien.
Hy was soo lieff by oude en jongelingen,
Dat sy met vreucht, steedts syn geboon ontfingen.
Och stont het vry, dat hy in dese staet
Mocht eeuwich zijn, dan vreesd' ik noyt voor quaet.
Maer nu, myn Heer, dit soo niet kan geschieden.
Soo wil ick u myn danckbaerheyt aenbieden:
En hoopen, dat ghy meer, hier namaels, meucht
De selfde plaets bekleen, tot onser vreucht.
Kon ick, van waerdich looff, een kroone vlechten,
En om u hooft met eyger handen hechten,
Ick had myn lust, ick hadd' myn herte-wensch,
Ick scheen dan hooger als een sterflyck mensch.
| |
[pagina 169]
| |
Maer, wie ist doch, die u sal waerdich kroonen?
Wie ist, die sich beroemt soo hoogh te toonen
En rijck van breyn? dat hy door syn gedichr
De minste glans aen uwe glory sticht.
'k Sie Gabbema, 'k sie Prins met vaersen vaerdich;
Maer ach! die beyd' die achten sich onwaerdich.
Wie wacht yet goets van 't swacke Maeghdebreyn,
Daer 't sterck vernuft der mannen valt te kleyn?
Dus blinckt u deucht, de werelt tot een wonder.
Den hemel geeff ons weer een in 't by-sonder
Die u gelyckt in 't stichten van de jeucht,
De quae tot schrick, de goede tot geneucht;
En die 't gewelt, des onweers doet verdwynen.
Daer ryst de nieuwe Son, ick sie haer schynen:
Sy rijst, sy rijst, het wyse Negental,
In 't Friesch Atheen, dat juyght met bly geschal;
En leyt hem op haer throon, en komt hem cieren
Met den Olijff en groene Lauwerieren:
Dus steunt de vreed' weer op een vasten voet
Dus maeytme steets des wysheyts overvloedt.
Hier eyndigh' ick maer eer ick noch ter neder
Myn penne legh, soo keer ick my eens weder
Tot u, myn Heer Munsterus, die u naem
Soo hoogh verheft door een volmaeckte Faem,
Ick bidde, laet aen u gesicht behagen,
Het rouw gedicht, dat ick u op koom dragen,
Weerdeer het niet nae syne weerdicheyt
Maer na myn hert en myn genegentheyt.
Maria van Haestrecht. |
|