|
| |
Lyckklaght Over D. Antonio de Gamarra, Kolonel van een regement paerden, zoon van zijne Excelentie D. Estevan de Gamarra, Ridder van St. Jakobs Orden, Krijghsraet, en algemeen Veltheer van zijne Katholijcke Majesteit, Slotvooght van Gent, en Gezant by de Hoge Mogende Heeren Staeten der Vereenighde Nederlanden.
Ostendent terris hunc tantum Fata.
NU leght onze oorloghsbloem
Antonio, die brave, heden
| |
| |
Verwelckt, ontijdigh afgesneden
Van 's levens struick. O roem
En ongewisse schijn van 't leven,
Geen eigendom, maer leen,
Den goên en quaên gemeen,
Terwijl de vroomste d' eerste sneven!
Dit hooft van zoo veel volk,
Een slaghpen aen den rechten vlogel
Van 't maghtigh heir, zagh kling noch kogel,
Pistool, noch speer, noch dolck,
Noch wallen aen, noch krijghskornetten,
Voor Valencijn, by nacht, t'ontzetten.
Voor zon, uit zijnen leger brullen,
Woestijn en wildernis vervullen
Met zijnen nuchtren schreeuw.
De voncken branden uit zijne oogen.
Moet zwichten voor dat vier,
En deizen, waer hy komt gevloogen.
In zulck een' gloet en schijn
Verscheurt hy vaenen en geleden
Des vyants, die dus overstreden,
Quam op zijn' boezem los te drucken,
En schoot hem d'arrempijp,
Te vroegh ten oorlogh rijp,
In 't barnen van dien storm, aen stucken.
Den wegh ter stede in met zijn benden,
Die over 's vyants neêrlaegh renden.
Gamarra, 's vroomen wijck,
| |
| |
Ghy sterft voor uwen ouden Vader
Te jong, die aen de Kroon
Zijn eenigh pant, en zoon,
En erfgenaem (wat raeckt hem nader!)
Zoo milt ten beste geeft,
En spreeckt, al schreit het lant om 't deerlijckst:
‘Dus offer ick mijn bloet op 't heerlijckst.
Hy storf geensins, maer leeft.’
De brave Pallas quam Evander
Dus t'huis, van zijnen toght,
En won met zegenrijcken stander:
Zoo lang voor 't sterven en doots vlaegen.
Zagh eerst de zege in 't velt opdaegen,
Och, had het lot der oorelogen
Dien trouwen Helt gespaert,
En, naer zijn vaders aert,
In 's vaders ampten opgetoogen;
Wat vruchten had het Rijck
Genooten, noch een ry van jaeren!
Bestroit met onverwelckbre blaêren
‘Al wat ter weerelt leeft is sterfelijck.
Het lichaem smilt, als Was:
De zerck bestulpt onze asch:
De Deught alleen is onbederfelijck.’
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij