Klioos kraam. Deel 2(1657)–Anoniem Klioos kraam– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Roomens ouden Yver in Piemont Vernieuwt Gens Superstitioni obnoxia, religionibus adversa. Tacit. WAer vindmen soo onmenschelijcke stucken, Soo woest een onbescheyd; Daer Bygelovigheyd Des menschen hert niet toe en kan verrucken? Wat grouwelen die dulle derf besteken, Hoe blind sy woelt en woed, Is onlangs aen den voet Der Alpen, laes! maer al te klaer gebleken: Sy heeft den Vorst hier 't harnas aen doen gespen Om sijnen ondersaet Te matsen, op den raed Van slechs een deel gekapte klooster-wespen, [pagina 160] [p. 160] Van een gespuys alleenelijk geboren Om met een gragen tand De vruchten van het land Te scheren, en der rijcken rust te storen. 'T was niet genoeg d' onnosele te jagen Op een' barbare wijs Door honger, sneeu en ys, Uyt huys en hof in 't hert der winterdagen 'T was niet genoeg hun goed ten buyt te geven Aen plondersieck gebroet; Men heeft hun neffens 't goed Verradelijck oock bloed ontruckt en leeven. Het moordsieck heir valt dul en uytgelaten Met vlammen lood en stael ('T hair rijst my in 't verhael) Op luyden aen van allerhande staten, Sticht brand en moord in die beknelde scharen, Siet sex noch ouder an, Hackt neder vrou en man, Viert grijse kop niet meer als groene jaren, Doet wredelijck in sijnen bloede smooren Het teder suygeling, Ja verft de dolle kling (O helschen wrock!) in 't bloed der ongeboren. En schoon een deel op bergen tracht t'ontslippen De klauwen van 't gevaer, De wreedheyd vliegtse naar, En slingertse te morsel van de klippen. Hier woed de pry met yser, daer met stroppen, En stopt en kopt en keelt, En bolt en rolt en speelt Nu sat gemoord met armen, beenen, koppen. 't Getier des heirs, 't geschrey der vrouspersoonen, Der kinderen geween, [pagina 161] [p. 161] Klinckt door de rotsen heen, En slaet het oor met yselijcke toonen. Selfs schroomt de Po aen sulke grouwelvlecken Te schenden haren vloed, Sy spoed sich om den voet Van dat bebloed gebergte niet te lecken. Wat Lestrigons, wat Turken, wat Maranen, Gaen met hun moortgeweer Oyt vyand soo te keer, Als hier een Prins sijn' eygen Onderdanen? Noyt droeg Busier in't woeden sich verwoeder, Hoe vel hy was van aerd. Dan sulcke vruchten baert, En koestert ons die soete Roomsche moeder: En 't is niet nieuw; 't zijn al van ouds de streken Van die bloedronken pop Met yser, vier en strop Haer Misgeloof den volcken in te preken: Want oyt en oyt socht sy soo na te komen Van wesen alse kon Haer voorbeeld Babylon, Die groote Hoer smoor-vol van 't bloed der vromen. Maer meentse dus haer stoelrecht te bewaren, Soo schietse verre mis, Soo heeftse (naer ik giss) Niet veel geleert in vijfmael twintig jaren. Neen, neen, s' en sal 't aldus niet staende houwen, Maer haer verrotte leer Doen stincken des te meer, Selfs in den neus van kinderen en vrouwen. O schande! dat sich Vorsten noch vergapen Aan een soo vunsche pry, En haer popkramery So schandelijck handhaven met de wapen! [pagina 162] [p. 162] Hoe? siense niet dat hen die Hoer der hoeren Slechs voor haer' beulen houd, Om blindeling en stout Haer helsche moord-besluyten uyt te voeren? Waekt, Prinssen, op, leert eens de min versweeren Van sulck een lichte schuyt; Wilt met die vuyle bruyd Die lemtige doch langer niet beloeren. Soo sal de brand haest opgaen van haer' wallen, Soo sal des Engels stem Haest krijgen kracht en klem, En Babylon ten afgrond nedervallen. J. de Decker. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij