Verlossinge Van Valencyn Door zijn Koningklijcke Hoogheit D. Joan van Oostenryck.
Fugat nubes, solemque réducit.
DE Staet van 's Konings Nederlanden
Ontstelt, zagh over 't hooft van 't volck
Opkoomen eene donckre wolck
Van oorloge, en 't bederf voorhanden.
De legerspringkhaen deckte 't velt,
Verslont den oegst, en 't weeldigh koren,
De lantzaet gaf den moedt verloren.
De Welvaert vlughte voor 't Gewelt.
Trompetten, trommels, en kortouwen,
Gebriesch van paerden, veltgeschrey
Het kryghsvolck voerden aen den rey,
Om d'eedle Bruit van Henegouwen,
De Stadt en legers staen in brant,
En roock, en smoock, en buskruitnevels.
| |
De blixem straelt op muur, en gevels,
En wal. het weêrlicht over 't lant.
De bodem davert van den donder
Der elementen, die om strijt
Hier worstelen. Het aerdtrijck splijt
Tot zijnen navel toe van onder.
Het stormende onweêr duurt. De maght
Der Staetzucht, die den Vrede dompelt,
De rust der weerelt overrompelt,
Stont tweewerf pal, en in haer kracht,
Tot datze voelt den strijt hervatten
Met grooter moedt, de derde mael,
Waerop, voor 't schitterende stael,
Haer benden van elckandre spatten.
De Helt, na 's vyants nederlaegh,
Gaet strijcken met de kryghsstandaerden,
Geschut, en roof, en wagenpaerden,
En vaeght veel steden van dees plaegh.
Men zuchte een gansche maent, by duister,
In die benaeude lucht, om troost,
Tot dat de glans van 't helder Oost
Ten leste doorbrack met zijn luister.
Toen quam de Zwaen van Valencijn,
Niet meer geschut voor dam en sluizen,
Verheught het bloedig Schelt afbruizen,
Met 's Oostenryckers zonneschijn;
Terwijl in deze blijde stralen
Haer buuren, Ryssel, Kameryck,
En 't oude Doornick, te gelijck
Haer' adem en haer hart ophaelen.
Zy zingt, daer zy den PRINS ontmoet,
En buiten d'ope poort bejegent:
O Oorloghshelt van Godt gezegent,
Ry binnen, op 's verlosten groet.
| |
Ry binnen, die aen 's Vaders kroone
Twee perlen hechte, door beleit
En onverwoone dapperheit,
Te Napels, en te Barçelone.
Longone danckt u voor uw deught,
Herstelt in d'oude heerschappye.
Voor uwen arm bezwijckt Turckye,
Dat op de zee u laegen leit.
Het Neêrlant bouwt zijn rust en hoope
Op uwe vroomheit, na veel smart,
Onthaelt u met een danckbaer hart,
Opgaende Zon van 't droeve Europe!
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij