|
| |
Klachte van Monime Over haer koninglijck houwlijck met Mithridates.
Stemme: Quel faux courage te Surmonte.
SChoon my mijn Troudag heeft gegeven
All wat een praelsiek oog behaegt;
Schoon hy my heeft in top verheven,
En my van een' geringe maegd
Of borgerin verschapen in
Een' koningin, en hoog geset in 't goud:
| |
| |
Geen dag nochtans, die my soo seer berout.
Want zints dien dag is my gebleken
Dat vrede, vrijdom en gemack
In koningskroonen noyt en steken,
Noyt nest'len onder gulden dak:
Mijn bly gelach is zints dien dag
In droef geklag, in och! en ach! vergaen;
En uyt mijn Trou my niet als rou ontstaen.
Die meent dat uyterlijcke saken
Pracht, wellust, schat of veel bewints
Den mensch recht salig konnen maken,
Gevoelt (mijns oordeels) al te kindsch:
Neen, groot gebied baert anders niet
Als groot verdriet, als moeyte, sorg en kruys;
En ruste leyt by rijckdom selden thuys.
Het hof heeft wel aen alle sijên
Volop van uyterlijck vermaek;
't Swemt (ick beken 't) in leckernijen;
Maer 't nutse sonder rechten smaek:
Want op een hert, 't welck eeuwig werd
Van vrees benart, van sorgen afgemat,
Heeft lijfsvermaek heeft weelde gansch geen vat.
Of schoon van buyten aen de sinnen
't Gansch rot der lusten klopt en belt;
't Gemoed laet geen van allen binnen
Wanneer 't sich qualijck voelt gestelt.
Ach! lichaems-lust (ick ben 's bewust)
Smaekt een ontrust, een knagende gemoed,
Als leckre spijs een' sieke mage doet.
Indien ick om mijn' hoofsche drachten
Of koninglijcke pronkery,
Met recht my salig hebbe t'achten;
Soo schatt ick hem oock frisch of vry,
Die met de pijn van 't flerecijn
| |
| |
In sacht satijn of purper sit en schreyt,
Of op den hals in gulde boeyen leyt.
Neen, 't ware soet heb ick verloren,
Soo ras ick 't hof heb gehanteert,
En louter roet daer voor verkoren
Met slechs wat honigs oversmeert.
Hoe vredig placht de lange nacht,
Hoe soet en sacht de dag my deur te gaen,
Eer ick de kroon had op mijn' hairen staen!
Nu had ick lust met mijn gespelen
Blijgeestig aen den rey te gaen,
Nu eenig aerdig lied te quelen,
Nu luyt of cijter-snaer te slaen:
Nu maelde ick my met naeld en zy'
Een schildery of las een geestig boeck,
'T welck met vermaeck my maeckte wijs en kloek.
Of als my 't ste-gewoel mishaegde,
Gaf ick my uyt der vesten dwang
En leende 't oor, terwijl het daegde,
Aen 's nachtegaelkens soeten sang;
Of sag verblijd het veld-tapijt
Het hoofsch soo wijd te boven gaen in glans
Als pauwe-pluym de veder van de gans.
Hier sag ick 't vlas langs silvre beken
Op sijn turkois-blaeu dragen roem,
Daer 't purper van de roos afsteken
Op 't sneeu der blancke lelybloem,
En trock uyt spijs van slechten prijs
Meer leckernijs meer voedsels en meer vet
Als nu uyt dier en dertel hof banket.
Foey my! dat ick my liet bepraten,
Om voor een' koninglijcken hoed,
Voor leur of tijtel te verlaten
Een leven soo gerust en soet.
| |
| |
O rasery! foey! dat ick my
Uyt hoovaerdy, uyt sucht tot malle pracht,
In slaverny van hoven heb gebragt.
Bood Mithridaet my dan sijn' trouwe,
Op dat ick in dit woest gewest,
Gelijck als een' gevange vrouwe
Verquynen sou mijns levens rest?
Ick sit veracht en tusschen wacht
En wal en gracht nu menig jaer en sucht
Versteken van mijn' soete Grieksche lucht.
Ick mag mijn' schoonheyd wel verfoeyen,
Is 't dat'er eenige is in my,
Die my in deese goude boeyen,
In dees' gekroonde slaverny
Heeft vast gelegt, en my door echt
Helaes! gehecht niet aen een' echten man,
Maer aen een' voogd of liever een' tiran.
Het docht my schoon te sijn de vrouwe
Van eenen vorst soo hoog geacht;
Maer och! wat heeft de band der trouwe
By groote meesters kleene kracht!
Het docht my schoon rijcx-staf en kroon
Op eenen troon te voeren met gebied;
Maer nu ick 't proeve, is 't hertseer en verdriet.
Verdriet, helaes! dat mijn' gedachten
'S daegs niet alleen met angst beswaert,
Maer my oock duysend bange nachten
En duysend droeve droomen baert.
Noch desen nacht wierd (soo my dacht)
My schrift gebragt, waer by, uyt 's konings last,
My staende voets te sterven wierd belast.
Doch 't stond my (docht my) vry te kiesen
Door wat geweld of door wiens hand
Ick liefst het leven wou verliesen:
| |
| |
Dies my de koninglijcke band,
Als die voorheen aen soo veel ween
En swarigheên mijn leven had verknocht
Oock tot dit ampt meest nut en dienstig docht.
Ick ruck hem dan van kop en vlechten,
En wind hem flux om keel en krop,
En doe hem aen den solder hechten,
En my verstrecken voor een' strop:
Maer 't snoer te swack voor sulck een pack
Gaf krack op krack, soo haest het lichaem hing,
Ja (docht my) brak eer 't my aen 't leven ging.
Hier op heb ick 't van spijt bewogen
Geslingert tegens wand en vloer,
Getrapt met voeten en bespogen;
En riep: o boos, o heyloos snoer!
Daer ick noyt vreugd, noyt dienst noch deugd
Door all' de jeugd mijns levens af genoot,
Stelt ghy my oock te leur in desen nood?
Doen (docht my) dat ick aen den degen
Den blooten hals bood sonder schroom:
Maer siende (docht my) 't stael bewegen,
Schoot ick verbaest op uyt den droom.
Wat ongeval my treffen sal,
Weet hy, die 't all te voren weet en siet,
Maer och! ick sorg dat dit geen kleen bedied.
Wel, leert hier uyt dan, ghy sottinnen,
Die u aen ydelheyd vergaept,
Leert (seg ick) uws gelijcken minnen;
Leert, datmen veel geruster slaept
In d'armen van een' ambachtsman,
Die eerlijck kan sich voeden met sijn' hand,
Als by een' vorst op purpre ledekant.
Als donder wolck en woud doet kraken,
Als storm en onweer huylt en bast,
| |
| |
Dan worden hoog geboude daken
Gemeenlijck heftigst aengetast:
Het dack der hut hoe swack gestut
Word minst geschud van 's Hemels strenge roe.
Gedenckt hier aen, word wijs en siet wel toe.
J. de. Decker.
|
|
Auteursrechtvrij