|
| |
| |
| |
Jubileum, of Gulde-bruyloft, Van den Eersamen Abraham de Decker, En de Deugdrijcke Maria van den Bremden, Gehouden den derden April, 1657.
Dat is, even vijftig Jaren na hunnen Troudagh. die geweest is den 3. April, 1607.
WEch Venus met uw' blinden Jongen;
Uw los gelaet en lichte sprongen
Zijn hier onsmakelijck en laf;
Hier eyschtmen statige gebaren;
Hier kroont April de Winter-jaren;
Hier spreidmen 't Bruylofts-bed op 't graf.
't Kan wesen dat de gulde schichten
Uws Soons iet wisten uyt te richten,
Iet wat vermochten op dit Paer,
Doen zy gekroont met Myrte-bladen
Na 't jeugdig Bruyflots-bedde traden
Van heden over vijftig jaer:
Maer die April-maend is verdwenen;
De jaren zijn gevaren henen,
| |
| |
En met de jaren oock de jeught:
Dies zy naar hoogre weelde trachten,
En besig houden hunn' gedachten
Met eene meer als aerdsche vreugd.
Ghy weet niet anders te bedrijven
Als te vereenigen twee lijven,
Dat past geen sulcken ouderdom;
Neen, neen; dit Paer siet elders heenen;
Het poogt zijn zielen te vereenen
Met Jesus 's Hemels Bruydegom.
En ghy, ô Bruylofts-stichter Hymen,
Volg oock de klanck-maet van mijn' rijmen;
Dat 's, toon u niet te bly van geest;
Bespreng met statigheyd uw' seden:
Want dese tafel beelt ons heden
Een Scheymael af, geen' Bruylofts-feest.
Ghy denckt misschien: wat 's dit te seggen?
Ick sal 't u nader uyt gaen leggen:
Dit Paer neemt (meen ick) met dit mael
Zijn afscheyd van all' d'ydelheden,
Waer in wy sweeten hier beneden,
En sucht na beter Bruylofts-sael:
't Sucht naer een' Sael, die 't Christallijnen
Gewelf met vlammende Robijnen
En eeuwig blinckend Sterren-goud
Besaeyt, heeft tot haer vloer-gesteente:
Daer Jesus 't Lam met zijn' Gemeente
In duysend weelden Bruyloft houd:
Daer d'Ouderlingen blanck van hairen
De galmen van hunn' gulde snaren,
| |
| |
Ter eere van dat heerlijck Feest,
Vermengen met der Englen kelen;
En lieflijck op hunn' Harpen spelen,
Den lof van aller geesten Geest:
Daer duysenden sneewitte zielen
Staêg voor den Troon des Hoogsten knielen:
Daer twee paer Dieren anders niet
Als Heylig, Heylig, Heylig, zingen;
Sulcks dat al 's Hemels solderingen
Staêg dreunen van dat heylig Lied:
Daer Patriarchen, Martelaren,
Daer menigt en vergode Scharen
Te Feest gaen in Gods eeuwig Licht;
En weelden smaken niet t'ontvouwen,
Soo menigmael als zy aenschouwen
Dat drymael Heylig aengezicht.
Dit is de vreugde, dit 's 't vermaken,
Daer dese Twee naer hijgen, haken,
En stadig 't ooge slaen na toe.
Dat balling gaen langs 's Werelds banen,
Dat swerven door dit dal der tranen,
Zijn zy al lange sat en moê.
Hunn' vaste wooningen en hoven
Zijn (weten zy) gebout daer boven
Door Godes hand, ja selfs in God:
s' En willen in deez' slijck-gewesten
Hunn' tabernakelen niet vesten,
Noch d'aerde nemen voor hunn lot.
Wat heyl doch sou hun d'aerde geven,
Die noch in 't voorhoofd draegt geschreven
| |
| |
Het vonnis tegens haer gevelt;
En hun, wat voetpad datse kosen,
Meer doornen heeft als sachte roosen
In 's levens loopbaen voorgestelt?
Zy hebben in hunn' Hylicks-dagen
Hunn deel ook van den vloeck gedragen,
Gesproken over 't eerste Paer:
Ach! sonder suchten, sonder sweeten,
En hebben zy niet afgesleten
Hunn' tweemael vijfentwintig jaer.
Terwijl aen huysselijcke sorgen
d'Een middag, avond hing en morgen,
Moest d'ander dagelijcx by straet
Het nut gaen van 't gesin bejagen,
Door Somerbrand en Wintervlagen,
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laet.
d'Een socht van buyten op te loopen
Iet dat de Keuken mocht bedroopen,
Of decksel schaffen aen 't gesin;
En d'ander' na den eysch der reden
Van binnen eerlijck te besteden
Het eerlijck ingebrogt gewin.
Voorts, welcke moeyten dat 'er steken
In 't Kinder-koesteren en queken;
Wat last het zy, de woeste jeugd
Te regelen door goê manieren,
En eenen huys-staet wel te stieren;
Ick meene dat hun dat noch heugt.
Zy hoeven 't in de Sede-boecken
Des Stagirijts niet op te soecken,
| |
| |
Noch by de Spin te gaen om raed:
Men mag twee domme nieuwelingen
Van 't huys-ampt wat te voren singen;
Dees Twee verstaen 't sich uyt de daed.
Zy zijn al meer als wel bedreven
Op 't droef tooneel-spel van dit leven;
Zy hebben oog en buyck al vol:
Het sou hun (weet ick wel) vervelen
(Al kond 'etzijn) noch eens t'herspelen
Hunn' nu soo na volspeelde rol.
En evenwel in hunn' gemoeden
Bedancken zy dien drymael Goeden,
Die in soo redelijcken stand
Dus lang hunn' leemen hutten spaerde;
Dus lang voor 't mes der dood bewaerde
Hunn' levens-draed en Hylicks-band.
Ja 't dunckt hun wonder datse beyde
Geraeckt zijn onder zijn geleyde
('t Welck weynig Paren beuren mag)
Door distelen en sachte wegen,
Door suur en soet, door ramp en segen,
Tot desen tweeden Bruylofts-dag:
Want aangemerckt ons' brosse leden,
En all' de rampen, swarigheden
En sieckten, die soo menigvoud
Ons dreygen, drucken en beswaren
Na ziel en lijf; is vijftig jaren
Vry lang geleeft, ick swijg getrout.
Helaas! wat heeft dit Paer al paren
Sien door de Trouw by een vergaren,
| |
| |
En weder scheyden sien door 't graf!
Wat tradt 'er menig' Personagie
Op deses levens Speel-stellagie
En naer hen op, en voor hun af!
'k En spreeck nu niet alleen van vremden:
De Stam-boom self van van den Bremden,
En van de Deckers wijst ons aan,
Dat verr de meeste Fruyt-gewassen
Versticken, eerse zijn volwassen,
Ja selfs al bloeyende vergaen.
Soo veel Gebroeders, Oomen, Neven,
Waer zijn, waer zijnse (laes!) gebleven?
All' afgemayt noch jong gejaert,
All' in de Lente van hunn' dagen,
All' groen ten grave neêrgeslagen;
All' wechgerukt met blonden baerd.
En t'wijl de Dood met hare pijlen
Vast nederschiet soo stercke stijlen,
Staet ghy noch vast en onvergaen,
Ghy (segh ick) oude Stam-pilaren,
Van drymael vijfentwintig jaren.
Och, of ghy noch een' wijl mocht staen;
Och of gy noch wat tijdts mogt duren,
Och of den Hemel noch wat uren,
Ja jaren tot uw' jaren gaf,
Doch mits uw' krachten bleven bloeyen:
Want wat is 't of de jaren groeyen,
Als moed en krachten nemen af?
So wenschen gelden mogt van menschen,
Ick sou noch wel wat stouter wenschen,
| |
| |
En roepen: och of my die dagh
Die salige ure mogt gewerden,
Dat ick dees Twee hier oock ten derden
Hunn' Bruylofts-feest vernieuwen sag.
Doch sulcke wenschingen of beden
Zijn meer gegrond op sucht als reden:
Ick laet dan 't ydel wenschen daer.
En om den Feest-sang mijner luyte
Met eenen wijz'ren wensch te sluiten,
Soo wensch ick dat ghy, saligh Paer,
Na bey uw' aerdsche Bruylofts-feesten
Verselschapt van all' 's Hemels geesten
In d'onuytsprekelijke vreugd,
Vreugd, die noyt menschen-hert verstonde,
Noyt oor, noyt oog bereycken konde.
Uw' derde Bruyloft vieren meugt.
J. de Decker.
|
|
Auteursrechtvrij