|
| |
Eenzaeme aendacht In de Vasten.
Secura quies, & nescia fallere vita.
Daer 't beeckje spiegelklaer
Geboomt met vocht begaeft,
Hy docht om geen verdriet.
Dan zagh hy, in 't verschiet,
By wyle een spits, of iet,
Zijn aendacht, als een boogh,
Gespannen, voert zijn oogh
| |
| |
Om Godt, hun lot, hun eenighste wit.
O jeught, ô vreught, wat leven is dit!
2. Dan zat, dan sprong hy wat.
Dan badt dan zong hy dat.
Of schreef, of las een bladt.
Zijn' Godt, zijn hoop, zijn' schilt!
Daer d' afgront vier op spilt,
Toen sprack hy onbevreest:
Ghy zijt dat spoock geweest,
Mijn' Kruisheer, klampt aen boort,
Met Staet en eer bekoort,
Maer hoe ghy dit mengelt,
Ghy zijt de Nijdt, de baerlijcke Droes.
Hou rust: my lust geen giftige kroes.
3. Ick ken uw nucken wel,
Hoe schoon ghy u vergult,
Schoon ieder brast, en smult,
Die kost is veel te raeu.
Al wort het lichaem flaeu.
Ick leef by manne en daeu.
| |
| |
Ghy spant vergeefs dit net.
Godts knecht houdt recht, en simpel, en slecht,
Het padt naer stadt, daer JESUS voor vecht.
4. Wat smaeckt zoo zoet, als spijs
En vrucht van 't paradijs,
Dit heiligh hemelsch broot,
Een troost in druck en noot,
Geen winter schent Godts palm.
En waerom spreuck en galm
Hier schuilen slangen in.
Ick stortme van geen tin,
Uw spoock is roock, en nevel, en wint.
Wie wijckt, en strijckt, is razende blint.
5. Al bietghe noch zoo veel,
En toontme, op 't berghtooneel,
| |
| |
Ick luister naer geen' eisch
Van 't wulpsch en weeligh Vleisch,
Noch eer van 't aerdtsch palais,
Mijn wellust is mijn boeck,
Dees stomme leertme kloeck,
Daer val ick Godt te voet.
Zijn Geest, het hooghste goedt,
Mijn' geest ontvonckt door gloet
Schuif toe uw vertooning,
Ick eer den Heer van 't kruis, in mijn kluis.
Dat zwaert verwaert het logengespuis.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij