Klioos kraam. Deel 2

Op Het Psalm-boeck, Kunstelijk na de Nieuwe Oversetting gerijmt, door Henrick Bruno, Conrector tot Hoorn.

HOe klinkt den toon van 's Hemels soet geluyt
Door Brunos breyn, ten gouden veeder uyt!
Wanneer sijn geest, van hooger geest, gedrongen
Met David kompt dus koninklijk gesongen,

Door meenighte van eeuwen, tot ons af.

Het mengel-rijm dat smaakt my nu te laf.

Mijn geest ontbrant! ik moet in hooger saaken,
In desen Rijm, mijn ziel, mijn hert vermaaken.

Een lof-zangh hier te dichten van dit dicht

Dat was de Son maar met een toorts gelicht:

[p. 46]

 

Dit segg' ik maar, (en meen' het te beseffen)

 

Dat geen gedicht dit dicht sal overtreffen!

 

Wat moet hy zijn in David afgereght

 

Die alles seyt wat David heeft geseght?

 

En hem daer by naauwpuntigh heeft verbonden

 

Dat niet een woort daar buyten wert bevonden?

 

Hy smaackt gewis op Koninklijke wijs,

 

Als David smaakt, des Hemels soete spijs.

 

Hy handelt recht de Goddelijke dingen

 

Die noyt is stom van haaren roem te singen.

 

Op maat is nu de Koning en Profeet

 

Volsinnig, of 't een proze was, gekleet;

 

Die maateloos in Godsvrught heeft gesongen,

 

In d' oude eeuw', met nieuw'-herboore tongen.

 

Dien hemel-zangh doorboort een yder 't oor

 

Die David hoort, met Goddelijk gehoor!

 

't Verquikt de ziel, van bang' en droeve harten

 

Geneepen door de sonde vol van smarten.

 

Geen voorwerp van wat quaal' het weesen mach

 

Het vint hier heyl, 't verkrijght een blijde lach;

 

't Geloovigh hart voor niemant heeft te krenken:

 

't Verkrijght van Godt wat dat het kan bedenken!

 

Geen pijl en quetst de ziel soo met haar scharp

 

Dat zy versuf; wanneer maar dese harp

 

Wert gaande, met haer geestelijke toonen:

 

Die ziele meent alreê met Godt te woonen!

 

Haar klanken dringen wis ten Hemel in,

 

Ter Koore-waart by 't heylig Hof-gesin:

 

Wat harte sal tot lust hier niet ontbranden

 

Na maat-gezang met 't Hemels-ingelanden?

 

Ontsluyt, ô Heer! doch meer en meer den mont

 

Van die met U gehecht zijn in verbont;

 

Die zijn 't, ô Godt! die doch na U verlangen:

 

Haar hooghste lust zijn Uwe lof-gesangen.

 

Genaade is den sondaar noyt ontgaan

 

Beschreyende den gruwel sijner quaân:

 

Hy is voorwaar van Gods verkoore benden

 

Hem reynende van 't modder der ellenden.

[p. 47]

 

Den harpenaar leyt nu als in een zee

 

Van traanen: want sijn sonden doen hem wee.

 

Sijn ziel, daar na, die is gelijk ontbonden,

 

Om dat hy heeft sijn Godt, sijn heyl, gevonden.

 

Dan rijst sijn hart tot booven het gestarnt.

 

Hy toont dat hy geheel in liefde barnt.

 

Hy zingt den Heer', hy tracht met duysent klanken.

 

Met dankx genoegh (waar 't moog'lijk) Godt te danken!

 

Dan roemt hy weêr Godts wond'ren groot en breet,

 

Die hy alleen, geen dier, te werken weet;

 

Dat kan hem in het diepste der benouwen

 

Op hem alleen vrymoedigh doen betrouwen.

 

O Hemel-vorst! wat isser niet al stof?

 

Wat roempt niet al van uw roemwaarden lof?

 

Wie 't minst' hier van belust is op te haalen

 

Moet dikwils in de meenichte verdwaalen!

 

't Geluyt verdwijnt dat ydel klinkt, en bralt;

 

Vermidts het doch den Schepper niet gevalt.

 

Maar deesen zang, Godvruchtigh opgeheeven,

 

Gevall' U Heer, in dit, en 't ander leeven.

J. Bogaard.