Klioos kraam. Deel 2
(1657)–Anoniem Klioos kraam–
Auteursrechtvrij
[pagina 32]
| |
Wierd heden-daeghs met wrange smert gewaer,
Hoe smadelijck de liefd-verswore schaer
Verstooten hadd' haer toe-gewijdd' Altaer,
En min-geboden.
De oorsaeck schuyld' het Goddelijcke licht,
Sy merckte niet wie d'euvel hadd'gesticht,
Tot sy vergramt haer flonckerend' ghesicht
Sloegh naer beneden.
Hier sagh sy 't al op hollen aen-gheleyd,
Hoe d'heyl'ge vreed' erbarmelijck beschreyd
Gebannen lagh in droeve duysterheydt,
Met 't puyck der zeden.
Hoe d'harde Mars het woedend' volck beschreef,
Hoe d' Oceaen zijn bloedigh' hayren wreef,
Hoe d'heete Vloot vergramt daer heenen dreef,
Op naere lijken.
Sy wrongh van spijt haer Son-ghelijckend hooft,
Ach! wordt ick soo, sprack sy, van 't mijn berooft,
Doet dan de moort-lust, 'k had'et noyt gelooft,
Mijn kusjes wijcken?
Kan 't grimmend' stael en purper-verfde vloet,
En Nereus rugh beklad met roockend bloet
Aen d' Helden dapperheyd en strijtb're moet
De Lauw'ren reycken?
En soud' de aerd soo stuyrs tot krijgh bereyd
Niet voelen van mijn hooge Majesteyt,
En eertijts soo gesmeeckte Godlijckheyd
Het minste teycken?
Mijn snege Soon, 't gevlerckte Minne-wight
Heeft taye boogh en nimmer-feylb're schicht:
Wie teghen-streeft, hy met gewelt verplicht
Tot mijn gheboden.
Noyt stuere Maeght voor soete minne-pijn,
Als ick 't gebie, kan ergens veyligh zijn,
| |
[pagina 33]
| |
Selfs niet de Suster van de Godt Jupyn,
Vooghdes der Goden.
Nu dan t' wijl Mars, die moort-gewende gast,
Het barse volck het knarssend stael aen-past,
'k Wil datter oock weêr and're zijn verrast
Door minne-lusjes.
De dapp're Krijghs-man, die oyt valt ter neer
Door 't gulsigh sweert, of ander slim geweer,
Ja al wait d' Oorlogh schent, herstellen weêr
Mijn soete kusjes.
So sprack Cythree, der eerb're liefd' Goddin,
Vulcanus Vrouw, en Paphos Koningin,
Doe sy verzelt met 't lichte volck der min
Om leegh sou komen.
Noyt sagh de aerd uytnemender gestalt;
Haer krullend hayr met parelen omwalt
Verwon in glans het flonck'rend Esmarald
Uyt Ganges stroomen.
Haer schoot verborgh een deftigh Zidons kleet,
Uyt Indisch goud, en witte zijd' bereed,
De rijcke Moor had al zijn schat besteed,
Om haer te proncken.
De sluyer, die haer boesem hadd' omvaet,
Swol op van lachjes, lusjes, soet gelaet,
Omhelsingh, kusjes, blyheydt, minne-praet,
En dart'le loncken.
Het Arabiers perfuym met soete geur
Bewasemde de wolcken deur en deur',
De nare Sorgh en 't knagende Getreur
Wierd' uyt-gedreven.
't Verborge nat zijn Christalijne band
Ontstucken brack, het schier-verstorve Landt
Ontloock, en soogh uyt Cipris soete brand
Weer jeughdich leven.
| |
[pagina 34]
| |
Cithree genaeckt in 't eynd' de Zeeuwsche kust,
Hier scheen de min-toorts droevig uyt-geblust,
Men sagh'er niet als wraeck en oorloghs-lust
Op 't heetste zieden.
Hier greep sy steê, en koos'er tot haer doel,
Hier stelde sy haer soeten Oorloghs-stoel,
Sy wouw soo wel als 't wreede Krijghs-gewoel
Hier oock gebieden.
Sy nam terstont op al den handel acht,
En wenschte stof om haer voorlede macht,
Die nu by-na in twijff' lingh was gebracht,
Weêr op te proncken.
Terwijl haer oogh doorwandelt alle dingh,
Wierd sy gewaer een rustig Jongelingh,
Wiens killig hert noyt 't prickelen ontfingh
Van liefdes voncken.
Sijn schrand're geest geketend aen de deught,
Sijn heus gelaet, en minnelijcke jeught,
Gemenght met deftigheydt en blye vreught,
Haer strax behaeghde.
Sy koos hem dan om haer geraemt besluyt
Met allen ernst geswind te voeren uyt,
Sy roept haer Soon, de dart'le Minne-guyt,
Wien sy dus klaeghde.
Noyt was ons Rijck soo schandelijck gekroockt,
'k Sie nauwlijckx een die op ons Autaer smoockt,
Of naer gewoont ons Godheydt Wieroock roockt
In hooge Tempels.
Ons Heylighdom soo zedighlijck gewijd
Van 't norse volck schimp en verachting lijdt,
'k Sie gantsch ter neer gesolt (ô wrange spijt)
Ons heyl'ge drempels.
'k Sie VANDER BEECK, die't al te ruyme bedt,
Tot onser hoon, dus langh alleen beslet,
| |
[pagina 35]
| |
Wat baet ons d'Hemel, soo de Aerd niet let
Op onse wencken?
Gaet dan, maeckt dat zijn killig ingewand
Door 't minne-vyer in lichte vlamme brand.
Hy magh niet langer, 't is ons groote schand,
Ons Rijck dus krencken.
Het boefje kreegh hem dadelijck in 't oogh,
Het nam zijn tuyghje, wisse pijl en boogh,
En uyt de wolcken, daer 't in d'hooghte vloogh,
Zijn pijltje doelde.
Een pijl gedoopt in Cypris vremt venijn,
't Geen d'eenen vreught, en d'and're wrange pijn
Verschaft: ô Goôn! wat magh dit goedje zijn,
Die 't eens gevoelde!
Gelijck den Aspis, die hem niet en siet,
Uyt't blinde mosch zijn gramme flits toe-schiet,
En haest'lijck zijn verbaesden vyandt vliet
In duyst're holen:
Soo schoot Cupid' het langh-gedoelde riet,
Mits hy zijn borst naer wenschen raeckbaer siet,
Maer VANDER BEECK, en merckt' het boefje niet,
Want 't bleef verscholen.
Gelijck een Maeght met d'ongewisse naeld,
Als s' op het doeck veel soete swieren maelt,
Door 't bits geval haer schoone vinger straelt
Met weynig lijden:
Soo voelt hy oock ontrent sijn jeugdigh hert
Een sachte pijn, een gantsch geringe smert,
Maer die (eylaes!) in 't eynde driftigh werdt
Aen allen zijden.
Zijn boesem jaeght, zijn zinnen sijn ontstelt,
Hy pooght het vier, 't geen hem van binnen quelt,
Weêr uyt te blusschen, of met flux gewelt
Van sich te weeren.
| |
[pagina 36]
| |
Maer al vergeefs: 't door-kruypt sijn gantsche leên,
't Neemt d'ad'ren in van boven tot beneên,
Dies moet hy lijden, dat de minne-weên
Hem gantsch verheeren.
Hoe dickmael ach! heeft hy de trage nacht
Met staegh gewoel al wakend door-gebracht,
En al de Goôn met mee-bewuste klacht
Om hulp gebeden.
Ja als de slaep zijn moede leên vermaeckt,
Noch meent de ziel dat 't bange lichaem waeckt,
Soo woelt dit vier, als 't eens in brand geraeckt
Door al de leden.
Het Goodtje lacht, wanneer zijn brandend hert
In nieuwe tochten meer en meer verwert:
Merckt hoe een Minnaer omgeringelt wert
Door vreemde slagen!
Het maeckt hem bangh, en dan hem weder vleyt,
Het houd hem voor de soete soetigheydt,
Die door de min den Minnaer wordt bereyt,
Naer al sijn plagen.
Ja Goôn! wat soetheydt smaeckt hy dan daer in!
Hy vindt in huys een doel-wit voor de min,
Hy vindt in 't bedd' een speel-tuygh voor de sinn'
En gulle lusjes.
Een soeten troost in wrange tegenspoet,
Een wellust, als sijn straffe ramp versoet,
Geen barse quael, die niet verdwijnen moet
Door d' eerb're kusjes.
Noyt d' een behaeght, 't geen d'andere niet prijst,
Uyt d'eene vlam staegh weêr een and're rijst,
Wat kan die geen, die d'Hemel dit bewijst,
Zijn vreught beletten?
Geluckigh dan, die naer veel moeyt geniet
Zijn doel: O Goôn! soo my dit oyt geschiet,
| |
[pagina 37]
| |
'k Beny u dan uw soeten Nectar niet,
Noch vreught-banketten.
Mijn Sangh-Goddin, ghy zijt te verr' gedwaelt,
Ghy ruckt mijn ziel schier daer dees Sonne straelt
Verr'-buyten my: dees held're klaerheyt daelt
Eer s' is geresen.
Ey keert weer-om; mijn trage schacht verziet
Met Nectar-dauw, die uyt Parnassus vliet.
Singh voort, hoe dat ons Minnaers bangh verdriet
Nu is genesen.
Een weerde Dochter van dien grooten Tolck,
Soo hoogh geacht van 't Middelburghsche volck,
Wiens schrand're tongh vaeck 's Tartars bitsen kolck
Zijn proy doet staken.
Dees hadd' Cythree tot Minnaers laeffenis,
(Vermits haer wraeck nu wat bezaedight is)
Door't stil' venijn van d' Idals Kinder flis
In min doen blaecken.
Auroor hadd' nauw 't saffraen-ghelijckend bed
Geruymt, en sigh op 't blinckend Ros geset,
Wanneer de Maeght met Cypris stale wet
De Godt sagh komen.
Sy sat nu al met 't vroeghe hooft geçierd
En op haer schoot de rassche naelde stierd,
Gelijck Lucrees wel eer gevonden wierd,
De pronck van Romen.
Hoe blonck de deught verselt met suyv're schoont!
Uyt d'eerb're schaemt, die s'op haer aenschijn toond',
't Bleeck dat de ziel, die in haer boesem woond,
Volmaeckt moest wesen.
De kleene Godt met een bevall'ge groet
Eerbiedelijck aldus zijn bootschap doet,
Terwijl de Maeght 't geroerde herten-bloet
Koomt op-geresen.
| |
[pagina 38]
| |
O soete Nymph' op wien de Godtheyt giet
De rijckste gaef, die immer mensch geniet,
Hoe langh wilt ghy tot 's Minnaers wrangh verdriet
De liefde haten?
Of meynt ghy dat al dees bevalligheên
Den Hemel schonck tot uw vermaeck alleen?
Neen, schoone Maeght, sy moeten oock met een
Den Minnaer baten.
Siet VANDER BEECK door onse schicht geraeckt
In uwe vlam en suyv're liefde blaeckt.
Uw' koelheyt doet die naer uw' diensten haeckt
In rouw verdwijnen.
Uw' ooghjes staen soo lieff'lijck in uw' hooft,
Hoe konnen sy van deernis zijn berooft?
Dat doch uw gunst hem weder hulp belooft,
Voor al dees pijnen.
Soo sprack Cupid' het snege minne-wight,
Op desen handel konstigh af-gericht,
Terwijl in 't Maeghden-bloet zijn stille schicht
't Venijn ontlade.
Sy wierd' beroert: doch deckt haer eerb're vlam,
Die door 't gewoel haer soete spraeck benam,
Maer ach! in 't eynd' een aerdigh bloosje quam
Haer hert verraden.
Dit merckt' de Guyt, en inder yl verliet
De Maeght, wiens hert van min schier over-ziet;
Sy wil nu wel haer Minnaers langh verdriet
Van selfs erbarmen.
Dees toeft niet langh; maer door Cupidoos raet
Heel blijde naer sijn soete Noort-starr' gaet,
Sy veynst niet langher, maer wordt strax omvaet
Met open armen.
Siet inder yl komt Paphos Koningin,
Met haer gevolgh, de blijde Zalen in,
| |
[pagina 39]
| |
Het vlugge goet bevestight d' eerb're min
Met blijde galmen.
Lijck't juychend Volk, doe 'tLant-verdervend Beest
Door Phoebus kling spoogh d'ysselijcke geest,
Soo bralt en juyght om dese soete Feest
't Geklap der palmen.
D'een soete Ambroos en Gooden reuk aenbrenckt,
Dees Nectar-dauw in gulde schalen schenckt,
Of't ed'le nat vol soeten wasem sprenckt
Aen deur en wanden.
Dees Maeghde-palm en versche bloemen gaert,
Die Ceres selfs uyt d' eerst-onloken aerd
Hadd' voort-gebracht, en tot dees Feest bewaert
Voor dart'le handen.
Cupido selfs spreyt met zijn soete hand
Den Swanen-dons op 't weligh Ledikant,
Dat nu zijn last verlost wenscht uyt de band
Der Feest-genoden.
Cythrea had den Kryghs-vooght sulcken bedt
Niet toe-bereyt, doe 't haest-gesmede net
En Vulcaens list ten spot haer had geset
Voor al de Goden.
Dus wierd de tijdt heel vreughdigh door-gebracht;
De trage uyr den Minnaer langh verwacht,
Doet sich nu op, de Star-bezaeyde Nacht
Is reets aen 't dalen.
't Idaalisch Wicht vol ongedult ontsluyt
De bedt-gordijn, en minnelijck de Bruydt
Zijn handtje biet, en leyt haer vrolijck uyt
De volle zalen.
Dewijl de saeck nu op het tipje gaet,
Ontsloot den Echt-God met een bly gelaet
Zijn heyl'ge mondt, en sprack op dese maet
Zijn zael'ge bede
| |
[pagina 40]
| |
O Suster van den hooghsten Hemelaer,
Vooghdes des bedts, en ghy ô gantsche schaer
Der Goôn, wilt mild aen dit verliefde Paer
Uw' gunst besteden.
Noch Pelops goud, noch Crassus landery,
Noch Tyters vee verbreeckt oyt, 't geene sy
Door bitt're moeyt, en kommerlijck gevry
Van u verwerven.
De suyv're liefd' soo in haer zielen plant,
En d'hertjes knoopt met soo bevall'ge bandt,
Dat selfs naer d' asch dees lieffelijcke brandt
In 't minst niet sterve.
Hy sprack noch meer: maer d'haestige gordijn
Zijn reden brack, en heeft met schemer-schijn
Der Minners brandt, die schier onduldigh zijn,
In 't bed verborghen.
Daer rusten nu de Liefjes zy aen zy,
By na verstickt in Cypris leckerny,
En plucken d' oogst van haer banaud gevry
En wranghe sorghen.
Carel Prince |
|