Klioos kraam. Deel 2
(1657)–Anoniem Klioos kraam–
Auteursrechtvrij
[pagina 29]
| |
Die d' ouders dient, en eert, als oirsprong van het leven
En wezen, aen het kint door hen van Godt gegeven;
Behalve 't geen de telgh van zijnen stamme deelt
Aen sap van deught en tucht, de spruiten ingebeelt,
En levende ingeplant, als Goddelijcke voncken,
Van kintsbeen met de melck der moeder ingedroncken.
Wat zaet van leeringen men dickwils vruchteloos stroy.
Dees hooftdeugt zette in SIX van zijne wiegh haer ploy,
En blonck in hem, en in zijn' eensgezinden broeder.
Wat eer wat dienstbaerheit oit kint zijn waerde moeder
Van harte opdragen kon, als een vereischte schuldt,
Die droegenze op aen haer, uit schijn niet, noch vergult
Met een geveinst gelaet, maer uit oprechte trouwe.
Wat was het een vermaeck voor d' oude weduwvrouwe
Zich dus te zien gedient, door haer gehoorzaem bloet!
De dagen uitgereckt, en zonder tegenspoet
Van wederspannigheit en weduwlijcke jaren,
In 't keeren en in 't gaen, gelijck op twee pylaeren,
Gestut te zien, een heil dat niet gevonden wort
By tortels, troosteloos op haeren tack verdort:
Maer SIX was 't niet genoeg de Moeder in haer leven,
Te volgen, hy had lust haer graf deze eer te geven,
Na dat de Doot zoo lang haer' mondt en oogen loock,
En zy verdweenen was, gelijck een damp en roock
Om hoog aan lucht verdwijnt. hy overwoeg haer zorgen,
In 't vallen van den dagh, in 't rijzen van den morgen,
En hoeze in haren tijdt, bekommert voor den zoon,
Uit duizent maeghden een zoo zedigh koos als schoon,
Een zuivre TULP, het puick van allerhande bloemen;
Toen 't oog op deze viel, die wy de parle noemen,
In Griecksch en out Latyn, en niet onduitsch noch vremt,
Als met de bloem gepaert, haer' eigen naem bestemt,
Met uitgelezenheit van zedigheit en waerde,
Die van der Moedren aert, van weêrzy, niet veraerde.
Zy hing geduurighlyck aen haer Vrouw Moeders zy,
Gekent in't zedigh kroost, de beste schildery;
Het zyze speelde of zongh, op't klincken van de snaeren,
Waer op de geest van SIX ten hemel scheen te vaeren,
| |
[pagina 30]
| |
En met zyn moeders geest te spreecken van de Maeght,
Die hem, op haeren raet en zyn gezicht, behaeght,
Als eene aen wie hy hoopt zich zelven te verbinden,
Om in dat lieve bloet zyn Moeders ziel te vinden,
Die hy verloren heeft; en zyn vrouw Moeders naem
In een' herboren klanck te wecken, zoo hy quaem
Ontmoeten zyn geluck in dese Margarite.
O, zucht hy menighmael, dat 's hemels zegen vliete
En vloeje op mynen wensch, en ick den blijden dagh
Beleef', die Moeders wil geheel voltrecken magh,
In mynen trouring, lang dees Juffer toebeschoren,
Gelyck myn geest getuight. O waer die dagh geboren!
De Liefde ontsteeckt aldus des jongelings gemoedt,
Gelyck de vlam een torts. al d'aders, al zyn bloet
Veranderen in vier, dat, krachtigh van vermogen,
Hem uitstraelt uit gebaer, en aengezicht, en oogen,
En niet te blusschen is, zoo lang het voedtsel vint.
Waer twee vereenigen, daer strengelt en verbint
De Liefde tien aen een; want ieder heeft zyn zinnen:
Doch lichter zal die bant op deze harten winnen,
En hechten, aengezien de wil in't algemeen
Een heylzaem wit beöoght: dat wit smelt veele in een.
Gestadigheit verwint. Zoo wort de draet volsponnen.
Haer Broeder heeft aldus den hoogen Burgh gewonnen.
Moskovisch ys noch sneeuw verkoelden noit den gloet
Van zyne ontsteecke borst, door 't afzyn aengevoedt,
Daer na gewellekomt, en by de liefste ontfangen,
Verquickster van het moede en afgestreên verlangen.
De trouwe min van SIX verdiende oock 't echte pant
Te schencken aen zyn Bruit, te trouwen met haer hant
Die schoone wederga, hem toegeschickt van boven,
En schooner door haer deught. op zulck een trouw beloven
De starren hen te zien, aan onzen Amstelstroom,
In telgen uitgespreit, gelijck een vruchtbre boom,
Waer in de Sixen en Outshorens weder bloejen,
Waer in men Vlamingen en Tulpen aen ziet groejen,
Ten dienst van onse stadt en Hollants vryen Staet:
Terwijl de Bruidegom zyn Bruit en toeverlaet
| |
[pagina 31]
| |
Omhelst, en onderhoudt met vrindelijcke togen,
En dau en geur, uit tym van Poëzy gezogen;
Daer hy, by wylen 't hart en zyn' verliefden geest
Met geuren sterckt, en witte en roode roozen leest
Op haere ontloocke wang; daer verf in verf verdreven,
Hem 't gansche jaer den May afschilderen naer 't leven.
De deught, aldus gevat in uitgeleze stof,
Veredelt haer waerdy met onwaerdeerbren lof.
Wat zocht de Bruigom 't oogh der Schoone te behaegen
Door parlesnoer, om aen den blancken hals te draegen,
Om 't hooft, en om de handt? zyn parlevisschery
Is ydel: want de schoonste en eelste Parle is zy,
Wiens deught geen toisel hoeft, noch ydele çieraeden
Van baggen en gesteente of krakende gewaeden,
Vol parlen geborduurt, en styf van Indisch gout,
Zy leent van buiten niet, die d' ydelheit mistrouwt.
Geen ramp den bloessem van dit huwelyck verniele,
Een bruiloft, zonder endt, voor lichaem en voor ziele,
Die, even onverzaet, verlangen naer het zoet,
Dat lyf en ziel vernoeght, door 't onbegreepen Goet.
J. v. Vondel. |
|