|
| |
Klachte Van de Doorluchtige Vorstin Sophia Hedwigh, Hertogin van Brunswijck, Over de bejegening des Vorstelijcken Lijcks van sijn Excellentie. Henrick Kasimier, Graef tot Nassou, &c.
O! Frieslands hof, daer 'k plag te wonen,
In staet, eer, vreed, en vreugd-gespan;
Verzeld met mijn manhafte Man,
En deuchtsaem heldelijcke Sonen;
Daer ick met brald', als 't schoonst Juweel,
Meer als der Gracchen moêr, Corneel.
| |
| |
Hoe komt uw' vloer, die plag te pratten
Op rijcke steen, en blijde schijn,
Geparst, (ach) met soo duer een schrijn.
My steyl in 't aensicht aen te spatten!
Hoe grijnst my aen, dus swart bekleed,
Uw' want, die lachte door 't tapeet!
Waer 't noch om hem, die 'k eenlijck liefde,
Mijn hoofd, die, strijdbaer voor Ruermond,
De schoot kreeg, die, met eene wond,
Hem 't hoofd ter dood, my 't hart in griefde;
't Soud my nu draeghlijck zijn; 'k beken't,
Als die 't acht jaer heb aen gewent:
Maer, Henrick! 't is om u, mijn waerde,
Mijn' ouwder ouwder-eele Zoon!
Waer in ick, als in Nassouws kroon,
Allengs my weder stil bedaerde:
Die 't heyr, en land, dat u verkoor,
Weer moed gaeft; die 't met Eernst verloor.
Vervloeckte moorder! die koomt pluycken
Deez' nauw uyt-puylend' bloemen-keur;
Die, sijner deugden soete geur,
De gansche wer'ld reeds door doet ruycken:
En met sijn' stale glas, soo stout,
Verdooft der Opper-vorsten goudt!
Wie zal gelegenheyd uyt-meten
Der moederlijcke dorst, na wraeck?
Dat s' als eer, om gelijck een' saeck,
De Koningin der Massageten
Der Cyrus deed: dy bloed-hond, smack
Dijn kop in een' bloed-volle sack!
| |
| |
Of, waer is spiets, steen, peerd, en wagen,
Op dat oock, dy Schelm! doorspeet;
Of d' harssens blixem met een smeet;
Of magh te pletter over-jagen:
Als eer d' heldin Beronice
Aen heurs zoons moorder Ceneus deê!
O! gaf het pas; gelijck wel tochten
Mijn' Geesten! mijn' gesnerpte moed
Soud' haest, door 't siedend Oorlog-bloed,
Mijn jeuck'rig rapsch gespiert aen-rochten:
Mits ick wel voeglijck 't krijgs-tuych draeg,
Als 's werelts anderd' Andromaech.
Doch, tot des wraecks bedrieglijck vleyen
Verleyd te zijn, door Ongeduld,
En met veel wee-moeds op-gevuld,
Te worden Hecûb, in 't steeds schreyen;
En dan een Hond, in razerny:
Soud dat voor my wel komen by?
Neen. Nocht, schoon my 's Doods pijlen sarden,
En drongen oock, (Heer! schut die straf!)
Mijn eenig overschot in 't graf;
Dat 'k my daer tegen soud verharden:
En, los van all' gevoel en reên,
Soo worden, met Niôb, een' steen.
Ick sal dan, best, van pas gelaten,
En tusschen Ch'rybd en Scylla heen,
Steeds 't oog niet melcken tot geween,
Nocht stremmen gansch tot droge vaten:
Maer, recht geraeckt, en recht beschut,
Gebruycken my deez' schae te nut.
| |
| |
De wraeck, Heer! wil ick u bevelen:
Ghy eygents' u toe in 't geheel;
Ghy weet alleen oock, just, hoe veel
Vergelding g' elcks verdienst moet deelen;
En geen' soo loos, die u verrast:
Nocht geen' soo groot, die u ontwast.
Voorts, danck ick u, voor 't mild verleenen
Eens soons, wiens dood hem recht verklaert
Sijn vaderland, end' af-koomst, waerd:
En reken my, trots d' ouw' Lacenen,
Dit deerlijck voor-werp van mijn druck,
Een oor-sprong, noch tot blijd geluck.
Ja, wilt ghy, God! om mijn' verdrieten
Te steig'ren op in volle krits,
Wilhelm, in sieckt, of oorlog-spits,
Sijn ziel u t' offer uyt doen gieten;
Geef dat ick 't duld, gelijck voor-heen
De Moêr der drie en vier Machbeên.
En ghy, mijn eenig aertsch behagen!
Mijn jonger' Soon! mijn uyterst lot!
Die 't toe-koomt van der Heyren-God,
Voor 't land, uw 's broeders sweerd te dragen;
(Uw 's broeders sweerd doch nu verkort,
Schoon 't niet aen uw' Verdiensten schort.)
Maeck, datse, die (fy!) sich verblijden,
Dat d' aerd' van Henrick is heroofd,
Om dat sijn glans hun glimp verdoofd',
Weêr barsten moeten van benijden:
Aen-siende, 't hunner schand en spijt,
Dat ghy soo vroom, als Henrick, zijt.
P. Geestdorp.
|
|
Auteursrechtvrij