Uitvaert Van wylen den doorluchtigen Zeeheldt Marten Harpertsz Tromp, Ridder, L. Amirael van Hollandt en Westvrieslandt.
VINCET AMOR PATRIAE.
LAet zich Europe niet verwondren,
Al scheen de Weereldt te vergaen,
Toen uit den Noortschen Oceaen,
Dat oorloghs onweêr op quam dondren,
En buldren over duin, en strant,
Een' halven dagh, en noch een' heelen;
Tweehondert dryvende kasteelen;
De bare Zee in lichten brant;
De barstende salpeter wolcken.
En d' elementen altemael.
Gelost van 't zwangere metael,
Op 't vlack, daer twee vermaertste Volcken
Te water, boort aen boort geklampt,
Hun' wellust schepten in 't vernielen
Van eicke ribben, mast, en kielen,
En menschebeen, tot stof gestampt;
| |
Dat moortgeschrey, en yzerbraecken;
De doôn en levenden, gemengt,
Gebraên, verdroncken, en gezengt:
Dat weerlicht, blixemen, en kraecken;
Zoo veel gewelts heeft altemael.
Gesweet om Harperts te beschreien,
En 't lyck en d' uitvaert te geleien
Van Hollands Grooten Amirael;
Die trots om hoog, op zyn kampanje,
Zich offerde aen het kryghsaltaer,
Daer hy den Zeegeweldenaer,
Den Ryxtyran van Groot Britanje,
Met zyne zabel in de vuist,
Ter vierschaer daeghde, om al ons scheepen,
Met zynen havicksklaeuw gegreepen,
Van onverzoenbren moort begruist.
De Turck van 't Engelsch Barbaryen,
Met zyn Janitsers, hoort vol schrick,
Van 't moortstrant af, alle oogenblick,
Zyn opgeprest gewelt in lyen.
Hy ziet den brant van 't mastbosch aen,
En zyne uit stof gewasse Reuzen,
Gereet ons beckeneel te kneuzen,
In water, vier, en roock vergaen.
Die Vloeck des volcks, om 't hert benepen,
Ontveinsde al wat hy veinzen moght,
Tot dat zyn vloot de tyding broght
En hare lenden na quam slepen.
Wat raet? wat middel om 't gerucht
Met kracht op zynen mont te kloppen?
Is dit de keel van Tessel stoppen?
Den Leeuw verbieden zee, en lucht?
Hy rept zyn' klaeu by d' Indianen,
Ontruckt den Teems dien rycken oest.
| |
De Beurs van Londen wort verwoest,
Ons eilant zwemt in bloet, en tranen.
Dus klaeghde 't uitgeputte Ryck,
Met d' overweldighde onderzaten,
Terwyl de Zeven Vrye Staten
De staetsi van 't doorluchtigh lyck
Beraemden, om den Zeebeschermer
Te kroonen, als den braefsten Helt,
Die 't leven voor de Zeevaert stelt,
En meer verdient als gout, en marmer.
Hy ruste nimmer onbeweent.
Al heeft de Doot het lyf verslonden:
De Faem is aen geen graf gebonden.
De deught verduirt het kout gebeent.
J. v. Vondel
|
|
Auteursrechtvrij