|
| |
Op den tafelkrans Voor den Heer Geeraert Hulft, Directeur generael in de Oostindien, Konstig van parlemoêr in een toetsteene tafel door Ryswyck gevlochten.
MATERIAM SUPERABAT OPUS.
DE dorre toetsteen, daer Natuur
Geen plant in poot, noch bloemen zaeit,
Als 't licht zijn aenschijn herwaert draeit,
Na 's winters buien, kout en guur;
Die steenen gront, dus net geploegt
Met knost, van Ryswycks eêle hant,
| |
| |
Een lente baert, als vruchtbaer lant,
Dat zijnen hovenier vernoeght.
Hier blinckt de schoone regenboogh,
Van bloemen lofwerck en festoen,
Uit root en blaeu en geel en groen
En gout gemengelt, in ons oogh.
Wie zou gelooven, schoon men 't zwoer,
Dat dit geen zomerlovers zijn,
Noch bloemen, anders dan de schijn,
En anders niet dan parlemoêr?
O Parlemoeder, uit der zee,
Gebooren, als de Koningin
Van Cyprus, ghy ontvonckt de min
Van Hulft te Jakatra alree!
Wat ziet hy door den minnegloet
Al schoonheit in dien tafelkrans?
Hoe gaet zijn geest hier om ten dans.
En danst dees schoonheit te gemoet!
Hier geeft genoffel, leli, roos,
Gemengt uit onderscheiden kleur,
Trots Indisch velt, een lucht, en geur.
Hier praelt robijn, saffier, turkoos.
Hier blinckt de gout-en-zilvermijn.
Hier rijst de witte morgenstar.
Zy voert den dagh aen op haer kar,
En bootschapt ons den zonneschijn.
Hier wast de blaeuwe korenbloem,
En spijst de Raden aen den disch,
Hier leeft de trosbloem, en melis,
En wat ick naeulix ken, noch noem.
Het onverwelckbre klimop klimt,
Als 't hert van Hulft, al even bly
Van groente, en vreest geen winterty
In 't Oosten, daer geen sneeuwbeer grimt.
| |
| |
Hier quetst de hulst, gelijck de maeght,
Die zuiver is van hart en gront,
Den wulpschen wederstreeft, en wont,
Die haer iet vergen ongevraeght.
Die paeuwestaert, de duivenhals,
De Fenix kan niet schooner zijn,
Oock geen Narçis in kristallijn.
Noch is de schijn in 't water valsch.
Hier leght de schilder zijn pallet
En rijck penseel uit zijne hant,
De juweelier acht diamant,
Noch dier gesteente, in gout gezet.
Dees kunst schept, uit een ruwe schulp,
Gesteente, en tulpen, knoppen, blaên,
Gesternte, en licht, en zon, en maen.
Zy neemt vernis noch verf te hulp.
De schilderkunst verschiet haer verf,
Gelijck de maeght haer frissche jeught:
De tulpen zien haer waerde en vreught
Verwelckt, of schricken voor bederf:
De rijp de nevel en de mist
Verstickt de tulp: een felle storm
Vernielt de bloem: een bitze worm
Verbijt haer leven, eer men 't gist:
De parlemoêrbloem, op haer' steel,
Volght d' eeuwigheit, in duurzaemheit,
En blijft tot dat de weerelt scheit.
Waer bloeide oit eêler bloemprejeel?
Dat een Japonner, of Chinees,
Of Persiaen, of eenigh Heer
Den disch met kunstgerecht stoffeer',
Zoo koningklijck, zoo rijck als dees.
Indien ons d' eer gebeuren magh
Dat Hulft, van blijschap aengewinckt,
| |
| |
Hieraen op Hollants welvaert drinckt,
Met zijnen Raet en Hofgezagh;
Dan zal zijn dischkrans mijn gezang
Vercieren meer dan lauwerier:
Dan zing ick met een' blijder zwier:
Zoo leef hy vrolijck jaeren lang.
J. v. Vondel
|
|
Auteursrechtvrij