Letterkundig Jaarboekske van Jong Dietschland voor 't Jaar O.H. 1901

[p. 37]

Spero Lucem.

De lucht is zwart, het zwerk vol vlagen;

Somber is 't leven en droef zijn de dagen

van 't levende, lievende, lijdende, menschdom.

Een haken en weren,

Een bange begeren,

Een bane vol zorgen

Nooit zeker van morgen.

En komt eens een lichtstraal

Het neevlige luchtruim doorboren

Dan valt het andermaal

Nog somberder aan 't smoren.....

Ach! droef is het leven

En machteloos het streven

Naar 't immer ongenaakbre doel.....

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

O ware 't niet, dat na sombre vlagen,

Ik hoop het glansend licht voor eeuwig te zien dagen,

Wat gaf mij 't leven nog?
Doch hooger reikt mijn blik, want, midden van de smerte,

Hoor ik een troostrijk woord mij wellen in het herte:

Excelsior, excelsior, roept alles mij dan tegen,

Excelsior, want na den killen regen,

Rijst eens het eeuwig licht, dat niets vermag te dooven.
...... Excelsior, mijn ziel! Blijf steeds in God gelooven.

Anskar Van Schoor.