Jong Dietschland. Jaargang 16

[p. 210]

Poëmata

I.

In te cantatio mea semper.
Ps. lxx.

Mijn lied, mijn lied sinds verre dagen
in lichte ziel als schat gedragen

en jeugdige eenzaamheid,

U bleef mijn lied in eeuwge trouwe
door blij geluk en treurig rouwen
o Jhesu, toegewijd.

Toen gouden zoomren bloeyden over
mijn huis in geurend blaereloover

en freele rozengaard.

Toen 's nachts om alle vrededaken
uw voglen zingend kwamen waken

in witte maneklaart.

Toen stierve in bleeke herfst de bloemen
(- Geheime, wie zal 't leed vernoemen?) -

in zachtgetaande zon

waar mijmrend ik langs purpren heide
in roze glanze' haar dood verbeidde

aan gulden horizon,

Toen blanke winter, zwijgend verre
onder geluk van lichte sterren

zijn mantel had gespreid,

en 't schrijnend wee zoo lang bleef duren
steeds in de sneeuwen weemoeduren

was U mijn lied gewijd,

Mijn lied van eenzaam wintertijden
waar warme zon noch teer verblijden

door sombre heemlen sloop

wijl pijnendzerp uit diepe wonde
van 't arme hart te blij bevonden

geheime droefheid droop,

[p. 211]

 

Mijn lied van troost in vroege lente

 

toen bloeyde uw blauwe hemeltenten

 

zoo weidsch en wolkeloos

 

wijl boog de wind de groene kruinen

 

en ik uit lichtverrezen tuinen

 

U geurge lila koos,

 

 

 

Mijn lied, mijn lied van blanke Liefde

 

nu 't hart dat vreemd begeeren griefde

 

geneze, op lichte wiek

 

bij duurzaam heil voor U wil waken

 

als blije vogle om blaeredaken

 

met zomersch lofkantiek,

 

 

 

Voor U, voor U in vaste trouwe

 

door stil geluk na treurig rouwen

 

mijn lied, en nooit ontzeid

 

dat blijve in hooger blijdzaamheden

 

gewijd U, Jhesu, als op heden

 

in eindlooze Eeuwigheid!

II.

Domine, ante te omne desiderium meum...
Ps. XXXVII.

Te brande in teederlicht begeeren
als reinste vlam - o witte ziel
en steeds naar d'hoogsten Troost te keeren
waar Gods geluk als zegen viel...

Te zinge als gouden nachtegalen
door donckre wouden, ongestoord
in rustige ure en vrededalen
van 't verste strand aan 't veilig oord...

Te bloeyen boven bloeme-tuinen
als lichte star in blauwe nacht
die trouw van over purpren kruinen
het eeuwig zongeheim betracht...

[p. 212]

 

Te reiken lijk bij dorre wegen

 

freêlwitte bloem die stervend lag

 

wijdopen kelk naar zoetsten regen

 

in glansomgloorden junidag...

 

 

 

O hoogste vreugd! naar U te keeren

 

eeuwiggetrouwe Toeverlaat

 

daar Gij alléén het blank begeeren

 

van stille, bleeke zielen raadt...

III.

Van een sneeuwwitten engel...

Over mijn gulden avondhuis
in purpren boomen
is zomerzingend windgeruisch
als droom gekomen.

'k Ontstak mijn trouwe bloemelamp
voor lichter vrede.
Ver luidt nu zilvren klokgetamp
van vespersteden...

Wie fluisterde mijn vreemden naam
met teeder koozen?...
Er waait aroom door 't open raam
van witte rozen...

Gods engel op sneeuwblanke wiek
kwam nederdalen
met hemelzoet vedelmuziek
en zangchoralen...

'k Heb hem van eenzaam bloemehart
geheim ontvouwen,
en zag als luchten in de vert
zijn oogen blauwen...

Hij, stil lijk lichte leeljen doen
langs tuinenwegel
drukte op mijn hoofd zijn heylge zoen:
Gods vredezegel...

MCMXIII.

Lucien van der Meeren.