Jong Dietschland. Jaargang 16

[p. 130]

Twee Gedichten uit Jörgensens ‘Reisbeelden uit Noord en Zuid’ vertaald door Pater Stanislas Van de Velde

Dülmen

Ik rijde van Keulen naar Hamburg,
ik rijde langs Dülmen voorbij.
De trein in gekletter, geslinger
slaat rust'loos zijn melodij.

Vijf paardenkooplieden twisten
en vullen - bij stadigen haal
aan kwalijke pijpen - den wagen
met gelach en gemeene taal.

O Clemens Brentano ik denke -
de trein hort in haastig geruk -
aan u, die mocht vinden in Dülmen
het huis van uw eind'lijk geluk.

Hier zaagt ge de wonden des Heilands,
ter was-witte hand eener maagd;
hier vondt gij het doel uwer dagen,
en de rust zoo rust'loos bejaagd.

Brentano, Brentano, wijl zwoegend
de trein ratelt voort in den nacht,
gedenkt als een vriend u mijn weemoed,
een vriend trouw en troostvol herdacht.

Uw lichtende ster stond op Dülmen:
och blonk in het donker me een licht,
dat toonen zou 't doel voor mijn streven,
dat wees aan mijn leven een plicht.

In gloed van elektrische lampen
zoo rijde ik Dülmen voorbij,
de trein in gekletter, geslinger,
slaat rust'loos zijn melodij.

[p. 131]

Een morgen in Münster

De blaren zijn ros en roestig,

de herfsttijd naart;

wat droefheid in donkere lasten

mijn borst bezwaart!

De heldere heemlen blauwen

zoo teêr en zoo rein,

de luchten zijn zwoelig, doorgeurd als

van druiven en wijn.

Dat alles aanschouw ik, gevoel ik,

als nooit voorheen;

maar nu langs de paden zijn loomer

mijn moede schreên...

Toen welkte de herfst maar daarbuiten.

Toen in mijn hart

was 't lente - nu slopen daarbinnen

weemoed en smart.

Waarom even wijlen op aarde

goudzonnig en rood?

Nog luttele zomers en winters

dan ben ik dood...