Jong Dietschland. Jaargang 16

[p. 127]

Poëmata

Canticum amoris

Die mij zoende in mijn tormenten,
armen doolaard zonder tenten

door vereenzaamd avondland.

Die mij opnam aan zijn deuren
mijne torve vracht hielp beuren

stil, met liefderijke hand -

Die me in trouwe schemeruren
onder lampelicht, kwetsuren

balsemde, en onheelbre wond

zalfde zoet met zomerwoorden
waar geen vreemde stemmen stoorden

't licht muziek uit bleeken mond -

Die me, op vreedzaam vederpeluw
rustend, rozen gulde' en geluw

offerde in kristallen schaal,

mijnen dorst met wijnoranjen,
paarse druive' uit gloedwarm Spanje,

laafde na genoten maal -

Die zoenzeegnend mijn opalen
kinderoogen voelde dalen

maanzacht in beweende dal,

buiten waar zijn schoone droom vaart
ruisching hoorde in loomen boomgaard

van fluweelen blaereval -

zal ik eeuwiglijk herdenken,
al de Zomerdagen wenken

toen 'k bij Hem inwoonde als knaap,

zal het land van Telemarken
vlug als vogel overvlerken

in wijdblauwen weeldeslaap -

[p. 128]

 

zal Zijn naam, onuitgesproken

 

toch vermoed en nooit verbroken

 

sluiten als geurrijke plant

 

in 't groot boek met VII sloten

 

dat voorts nimmer wordt ontsloten

 

veiligvast voor vreemde hand -

 

 

 

zal Zijn zoen, Die niemand griefde,

 

zegel van onfeilbre Liefde

 

dragen in mijn droef geween,

 

Hem voortaan, mijn uitverkoorne

 

nooit gevondne, nooit verloorne

 

weten aan mijn zijde, alleen.

1911.

In memoriam

... uw stem was vooglefijne
muziek in avondwoud,
uw ooge als diamanten reine
in ring van goud -

uw handen bleek, uw haren
als krans om uw gelaat,
uw stil geluk om blijde jaren
als lichte Dageraad.

1913.

Nunc dimittis...

O Christus Ihesus, laat
met bloemgelaat
Uw dienaar nu in vrede
en blijheid treden,

want ver aan horizon
in gouden hemelbogen
zagen mijn sluitende oogen
uw Avondzon...

1913.

[p. 129]

Solitudo

de stilte bloeyt en geurt
en de ure is laat
want avondschemer kleurt
uw licht gelaat...

de rozen sloten. 't Choor
van voglen zingt een lied.
Wees rustig, kind, en stoor
Gods witte stilte niet.

1912.

De doode Knaap

Met weelde en wee uit eenen beker
laafde de zomer 't gretig hart
dat, zonverwend bij dage bleeker
vergoudde in deinende eindervert.

Moeder, een lichtlooze avond, weende
toen zij den knaap ontslapen vond
en Eeuwigheid en Tijd vereende
in sombren zoen op matten mond.

De nacht geheimvol daalde neven
aschdooven haard waar Blijheid klonk
vroeger, als 't kind, glimlachend even
nauw aan den rand des bekers dronk.

1910.

Lucien van der Meeren.