Jong Dietschland. Jaargang 9

[p. 210]

Muzieknieuws.

‘Cecilia,’ het mystiek drama van Jozef Ryelandt, werd te Antwerpen met een groot succes opgevoerd. Vóór de opvoering was de toondichter zoo goed als onbekend in de Scheldestad, heden is er zijn naam op de lippen van al degenen, die de kunst beminnen. De beteekenis dezer overwinning is des te grooter, daar de zaal niet gevuld was met vrienden van den toondichter, gelijk het weleens het geval is bij een eerste opvoering. Na het eerste bedrijf werden de zangers viermaal teruggeroepen; na het tweede bedrijf moest de componist op het tooneel verschijnen; in de twee volgende tafereelen steeg de geestdrift tot haar climax. Een christelijk onderwerp op een modernen schouwburg! Tinel had ons wel met Godelieve het bewijs geleverd, dat zoo iets niet onmogelijk is. Iedereen kent het onderwerp van Ryelandt's heerlijke schepping: Cecilia, een patricische maagd, wil haar jongen echtgenoot, Valerius, in den huwelijksnacht bekeeren en naar den marteldood doen smachten. Al werd door enkele critici op zwakheden van het libretto gewezen, toch was de heele pers het eens om bij den toondichter te prijzen: zijn meesterlijke techniek, zijn dramatisch temperament, zijn instinct van het tooneel en zijn ingetogen, christelijken zin. Het is een schitterende overwinning voor de Vlaamsche kunst en ook voor onzen gevierden Tinel, die Jozef Ryelandt vier jaron onder zijn leerlingen heeft geteld.

Lambrecht Lambrechts.

‘Kermisweelde,’ een lyrisch drama van den Limburgschen toondichter en klaviervirtuoos, Arthur Vandooren, werd niet zoo gul door de Antwerpenaars onthaald, al lazen wij vleiende beoordeelingen over de muziek, die geprezen werd om haar schilderachtigheid en haar knappen vorm.

De zwakheid van het scenario heeft het stuk doen vallen, - het lot, dat de ‘Rijndwergen’ van De Boeck reeds hadden ondergaan. Stilaan begint er misnoegdheid onder de Vlaamsche componisten te ontslaan, onder die welke niet in de Scheldestad geboren zijn en, welke te rechte of ten onrechte beweren dat aldaar niet altijd de noodige zorgen aan hun werken gewijd worden, ja, dat deze weleens op vijandelijke houdingen onthaald worden. Ook voor die reden zou het zijn, wordt er

[p. 211]

verder gezegd, weer te rechte of ten onrechte, dat de rijkgekleurde ‘Vlasgaard’ van René De Clercq en Jef Van der Meulen te Antwerpen niet vóór het voetlicht komt, al beleelde hij een schitterend succes te Gent.

C.D.

‘Liederen voor het Volk,’ door René De Clercq en Wierts (Tweede reeks: Liedjes der Liefde.)

Een verzameling luimige volksliederen in den aard van de losse deuntjes, die Octaaf De Hovre ons dichtte. Wierts leverde reeds een dubbele reeks kernige Gezelle-liederen en een verzameling flinke, diepgevoelde en knapuitgewerkte De Glercqliederen, waarvan bovengemelde reeks de vollediging is. ‘Hemelsche Liefde,’ krachtig, breed en met verheven geestdrift gezongen. Het ‘Sarlotteken’ van Wierts zal denke lijk het ‘Sarlotteken’ van De Hovere niet doen vergeten, dat verdient populair te worden. ‘Ti-ti-ti-tiere,’ een schilderachtig lied met veel onomatopeeën in de begeleiding. ‘Troostliedeken,’ een perel zóo voor de woorden als voor de muziek: gevoeld, welluidend, vloeiend, gepast! Zoodat wij eenige liederen van dezen soberen en kernigen toondichter rijker zijn, die zich misschien niet altijd zoo frisch en zoo natuurlijk als onze Vlamingen voordoet, maar het op hen wint door zijn verzorgde techniek, zijn benijdenswaardige vruchtbaarheid en de lenigheid van zijn talent, dat even goed slaagt in het luimige als in het ernstige, in het godsdienstige als in het wereldsche.

L. L.

Nog dit jaar zal de nieuwe operaschouwburg te Antwerpen ingehuldigd worden.

‘Heer Halewijn,’ door René De Clercq en Jef Van der Meulen, verschijnt bij Cranz, den rijken Brusselschen uitgever. De opvoering te Antwerpen werd echter verschoven tot toekomend jaar.

Lambrecht Lambrechts, de dichter-zanger-novellist, hield dezen winter verscheidene voordrachten met muziek over het moderne lied, over het oude lied en over onze Vlaamsche kinderliederen.

‘Les Troyens’ van Berlioz werden te Brussel in den Muntschouwburg opgevoerd, beide stukken in een enkele vertooning: deze begon te vijf uur en eindigde te middernacht!

[p. 212]

‘Pelléas et Mélisande,’ door Maeterlinck en De Bussy, werd in de Munt vóór het voetlicht gebracht. Deze opvoering is de groote gebeurtenis van den winter en gaf bijna elken avond aanleiding tot heftige woordenwisselingen. De kunst van den toondichter is oorspronkelijk en nieuw, doch wordt door velen bestreden of geloochend.

‘Schipperslied,’ door Lambrecht Lambrechts en Karel Lamy. Een roerend onderwerp, een sierlijke melodie en een rijkgekleurde begeleiding. Daar het lied door verscheidene stemmen kan uitgevoerd worden, is het geroepen om veel bijval in onze Vlaamsche feesten te bekomen.

Octaaf De Hovere, organist te Oudenaarde, voltooit een derden bundel liederen, die den Vlaming zeker even welkom zullen zijn als de vorige.

Emiel Hullebroeck is gereed met een vierde verzameling liederen, waarin ‘Het Speldewerkerslied’ en ‘Ring King,’ reeds afzonderlijk verschenen, zullen opgenomen worden.

Een maatschappij van Vlaamsche Componisten en Librettisten kwam dezen winter tot stand en hield twee vergaderingen te Brussel. Er wordt gewerkt in de Vlaamsche muziekwereld!

C.B.