Jong Dietschland. Jaargang 9

[p. 160]

Allerzielendag.

I.

Eenzelvig staan de luie lindelanen
in kalmen vrede en koud Novemberweer,
en uit hun rozen mantel rijzen neer
de trage blaren, nat van kille tranen.
Waar mijn onvaste voet de gore banen
betreedt, hoor ik aldoor het droevig teer
geklaag der winden; over veld en veer
ontplooit de mist zijn blanke sluimervanen.
Ik minde zoo heel gaarn de lindegeuren
en 't groen gewelf, waaruit met kwistigheid
bij zomerdagen zoete zangen stroomen.
Zie 'k ze in bewaasde schamelheid vertreuren,
toch voel ik in die wereld-triestigheid,
ik voel me wel bij mijne goede boomen.

II.

Eenbaarlijk afgelijnd op 't effen grijs
der weide, in aureool van roode vlammen
hangt nu de zon in 't wijde woud, de stammen
zijn 't donker hekken van haar wreed paleis.
En over 't moede land, dat in den peis
der dood nu neerligt, werpt ze 't bloedig klamme
gewaad, en de uitvaart slaan de droeve gammen
der winden, en 't vervelend kraaigekrijsch.
Ik sta zoo heel alleen in 't vage dagen
der lusteloosheid, en mijn leven is
me als vruchten die traag uit mijn handen vielen.
Nu luiden luid de klokken uit en dragen
de vele dreven door hun droefenis,
en... blaast men nu den aftocht aller zielen?

[p. 161]

III.

De doodsklok bomt aldoor met tragen slag,
het wijde woud, in grijze triestigheid,
bauwt heimvol na met rillende innigheid
het droef versterven van den doodendag.
Van heinde en verre stijgt één rouwgeklag
me tegen, 't huivert in de oneindigheid
van lucht en aarde, of met bevangenheid
de wereld de alvernieling komen zag.
Roodoogig ziet me de avondschemering
door bronzen wenkbrauwbogen smeekend aan.
Ter gaanderij van mijn herinnering
komt nu de stoet der lieve dooden staan.
O laat, ontfermend, om erbarreming
en blanken vrede, laat ons bidden gaan.

Jos. De Voght.