Jong Dietschland. Jaargang 8

Thetis

Θέτις γ'ανεδυσετο χῦμα θαλασσής ἠεριη δ'άνέβη μεγαν οὐρανον Οΰλυμπον τε.
(Ilias, I. 495-496).

De zee ligt stil haar morgenddroom te wiegen
in 't vuur des opengaande zonneroze,
die, weeldrig bloeiend door den mist komt breken
en geurge frischheid in 't geluchte spreiden.
De zee ligt als een godheid, machtig groot,
en brandt en bruist bijwijl in dolle drift
en barmt haar breede baren zonnewaarts.
Daar schuift een luwe wind de golven over.
De zee wordt kalm en rustig - Schoon! oneindig!
Een krans van schuim - een zegekroon - zweeft ziedend
de lichte lokken rond der jonge baren.
Maar zie, daar komt een blanke, ranke Nimfe,
het water uitgerezen, - lijk de nevel
die zilverrein, in 't eerste zonneblozen
ten hemel zweeft van uit de frische weiden.
Vol majesteit zoo klimt de zeegodinne
in 't morgenblauw geluchte, lieflijk schoon,
gehuld in lichte nevelwolk van smart

[p. 167]

 

en weemoed, wit als sneeuw, vol zilvren starren.

 

Haar blonde lokken fladdren met den wind;

 

daar regenen blinkend waterpeerlen uit...

 

Zij klimt... zij klimt... en ziet de zilvren zee

 

beneden haar in breede bochten gaan;

 

zij ziet het machtig schouwspel van het water

 

dat laait, vol vuur en vlam, de zonne tegen;

 

zij ziet haar lieven zoon Achilleus, dwalen

 

aan 't barre strand der zee, vol heldenwee,

 

en voelt die smart haar moederhart doorsnijden.

 

Zij klimt... zij klimt... en treurt daarbij en weent...

 

Nog hoort zij 't breede koor der zee haar 't vaarwel

 

in wondre, vreemde melodieën zingen,

 

- de machtige stemme van de jonge zee! -

 

Zij klimt... zij klimt... en als een witte duive

 

verdwijnt zij hoog in 't blinkend blauw geluchte.

Juni 1905.

Jan Linde.