Jong Dietschland. Jaargang 8

[p. 94]

Aan Sinte Agnes

I.

In 't blozen van den jongsten zonnelach,
die loech op al de bloesem-blanke boomen,
stil lag ik in de groene wei te droomen,
in vredigheid, dees blijden lentedag.

En 't docht me of 'k zag een stoet van maagden komen,
uit teêren mist die op de velden lag;
'lijk koninginnen ik ze naadren zag
al sleepende over 't groen hun mantelzoomen.

Voorop met maagdenzoete minzaamheden
kwam traag mijn liev'lingheilige geschreden,
mijne Agnes, met haar witte wollig lam.

O blijde komste van de Bruid die kwam
den goddelijken Bruigom te gemoet!...
wat waart ge en wat is mij 't herdenken zoet!

II.

‘O Agnes, kom laat me op uw wezen staren
en voor uw beeltnis in verrukking staan,
zoo streelend-roze als 't rozig zonopgaan,
zoo blank als ooit de blanke maagden waren.

God wond om 't blond gewaai van uwe haren
een gulden krans van gouden lauwerblaân
en heeft een snoer rond uwen hals gedaan,
die trouw uw hert den minnaar bleeft bewaren.

[p. 95]

 

De boomen strooien op uw koningswegen,

 

de blanke bloesems uit hun lentekroon,

 

en walmend waait de bloemengeur u tegen.

 

 

 

Met hemelsch-zoet verlangen wil 'k u groeten,

 

geknield voor u, mijne Agnes, Bruidje schoon;

 

o laat me zoenen zacht uw heilge voeten.’

III.

De stoet verdween al wandlen door de weien,
in 't slepend, wasig-witte hofgewaad;
wen hun de zonne een lichtkrans om 't gelaat
en om den ranken maagdenleest kwam spreien.

Voor Agnes die den Bruigom tegengaat
wit-wuifden, feestelijk, de lelie-meien
en steeg er ruischend uit de vrome reien
een maagdenzang op stillen toon en maat.

Een zang was 't die als uit den hemel kwam
en niemand ooit vermag hen na te zingen
omdat ze rein van ziel en zinnen zijn.

..........
't Visioen verging in verren schemerschijn!...
- maar steeds mijn geest nog volgde alwaar ze gingen
de maagden en Sinte Agnes met haar lam.

Aug. Van Cauwelaert.