Jong Dietschland. Jaargang 7

[p. 223]

Zon

De witgebrande zon blaakt in den zomermiddag:
een vlammend opgelaai van blonden zilvergloed -
Aan 'shemels verre kust vlekt grimmig-zwart een wolkje
dat rennend aanzwelt tot een reuzige' onweersvloed.

En de oude nooit volstreden kamp is weer aan 't zoeven:
De wolken slaan bedrijvig hunnen gordelmuur
de zonne rond. Zij straalt en rijst 't gevaar trotseerend
uit vlagenoceaan gelijk een eiland vuur.

Vermoeid van steeds te stralen en te strijden, eenzaam
in 's hemels lichtwoestijn zoo ongenaakbaar hoog
liet soms de zon zich glijde' in de armen van het onweer
en sloot ze 't rustbegeerend, roodgefolterd oog

Maar heden voelt ze zegevierend zelfbewustzijn.
Extatisch-oppermachtig kijkt ze in het gelaat
van haar belegeraars - als boetelingen buigen
en bidden om gena de torens van den haat.

Ze werpt hun zondenmantels weg en doopt hun hoofden
in haren gloedjordaan, streelt met een vredezoen
op 't treurend voorhoofd al de zwarte rimpels effen
en vlamt al-zuivrend in den witten zomernoen.

L. Dosfel.