Jong Dietschland. Jaargang 7



[pagina 155]
Eén Zonnestraal. De zwarte boomen staan zoo droef te treuren in 't donker weer en storten stille tranen... Zal er dan niemand ooit die wolken scheuren en lachend licht doen schijnen in die lanen? Mijn arme ziel vergaat van heimlijk lijden daar ze een voor een haar droomen zag verdwijnen... zal er dan niemand ooit mijn hart verblijden en nimmer meer de ster der Hoop doen schijnen? En toch, een énkle straal der warme zonne kan al die treurig-stille doode boomen herleven doen in lentepracht en wonne! Een énkle liefdelach doet in mijn harte de zoetste zaligheid zieltroostend stroomen, verjagend al mijn lijden en mijn smarte! Dirk van Elzen.