Jong Dietschland. Jaargang 7

[p. 153]

Doodenzang.
I.

Het duistert stil en de avondklokken komen
mij zingen 't doodenlied zoo eind'loos droef,
als weenden zij om mijn gestorven droomen,
die 'k zwijgend in mijn arme ziel begroef.

O laat ons weenen bij mijn lieve dooden,
geeft aan mijn liefde en wee uw stem van brons
en blijft dan eeuwig luiden, mijne boden,
mijn harte, troostend met uw droef gebons.

De laatste klokkenklank sterit op de winden:
ik blijf alleen met mijne smart...! O nacht
hul mij in 't zwart, de kleur der droefgezinden.

Ach, sluimert rustig zacht, mijn doode droomen
ontwaakt toch niet, ik houd bij u de wacht
tot morgen weer de doodenklokken komen!...