Jong Dietschland. Jaargang 7

[p. 22]

De merel

Ieder jaar, als de eerste maartzon
Vonkelde op de Demerpoelen,
Kwam een dikke, zwarte merel
Flniteu in mijn koekernoelen.
Kallen, gichlen, sneddren was het:
‘Mensch, wat zegt ge van dat weder?
Gloeiend goud vliet door de takken!
Foei, uw kop hangt toch niet neder?’
Plagend klonk het aan mijn venster:
‘Ei, ge zijt een soort van dichter?
Zoo ge nu maar dreeft op vleugels,
He?... de lucht in... vrijer... lichter?’
Enkel als hij zat te broeien,
Boven in een hoogen gavel,
Zweeg mijn geurige appelweide,
'k Zag er hupke meer nog snavel.

...Had het gaaiken hem verraden?
Kwam een booze valk haar worgen?
Kekend, ijslijk kekend, vloog hij
Rond mijn winning zeekren morgen.
Op den blauwgekalkten gevel
Binnen op den breeden neren,
In de diepste looverhoeken,
Deed hij de echo's lammerteeren.
O, die tonen! Gladde messen,
Die mij door den boezem sneden!
Vloeken leek het - van een koning,
Weggebliksemd uit zijn Eden!

[p. 23]

 

Heele dagen bleef dat duren,

 

Bleef hij naar zijn adem snakken.

 

Doch, - hoor! - daar begon zijn wanhoop

 

Bots te zingen in de takken!

 

Zingen, dat zijn gorgel scheurde!

 

Zingen, zingen, vroeg en spade!

 

Zon of dauw of mist of regen!

 

Zingen, zingen, - geen genade!...

 

Kwam de norsche wind gebroken

 

Meien vóór mijn voeten hoopen,

 

Kraakte de ijzel in de hagen, -

 

Altijd bleef zijn snavel open!...

 

Hoor hem daar eens schetterlachen.

 

Wijl de hennen en de boeren

 

Schoeënd naar hun schuilen schieten

 

In de zware waterschoeren!...

 

Als het geelgevlamde westen

 

Flikkerde op de torenleien

 

Liep hij nog te kwietertekwaatren

 

In mijn bloemhof op de keien.

 

 

 

Looze braggen kwamen keuklend

 

Op de malsche groezen spelen.

 

Làat hun scherpe steenen snorren!

 

Leven, dood? wat kan 't hem schelen?

 

In de blauwe starrenklaarte

 

Bleef hij gansche nachten wakker.

 

Hymne op hymne ontschoot zijn gorgel,...

 

Hàar ter eere?... Arme rakker!

 

 

 

Arme rakker!... De arme dichter

 

Kon uw foltersmart begrijpen:

 

't Waren haast dezelfde tangen

 

Die zijn boezem kwamen nijpen.

 

Wangestalten zag hij, - ziekten! -

 

Die zijn lachend heil benijdden,

 

Die naar 't blonde goudhaar klauwden

 

Van den engel aan zijn zijde.

[p. 24]

 

O, toen plofte 't helleduister

 

Uit de looden hemelbogen!

 

Zon en maan en sterren sprongen

 

Krakend stukken vóór zijn oogen!...

 

 

 

Als een dronkaard bleef de vogel

 

In de boomen lallen, brallen,

 

Heel den langen zomer..... Eindlijk

 

Is hij ergens doodgevallen...

 

 

 

Dankbaar, blijf ik hem gedenken.

 

God, hij leerde met zijn fijfel

 

Mij uw besten zegen vinden

 

In mijn droefheid en mijn twijfel.

Hoesseit, 16-5-03.

Lambrecht Lambrechts.