|
| |
| |
| |
Ziek - zijn.
I.
Klagen.
Zoo af, zoo af, ik ben zoo af van 't waken
van 't krimpen onder 't geeslen van m'n smert,
die striemend zweept met kortgebekte haken
diep klauwend in de lenden van m'n hert.
Men slaat hier toch zoo hamermorzlend herd
alsof ze in mijne zij m'n beendren kraken,
en mijne knieën knikken waar ik terd
en wit als doek is 't verwen van m'n kaken.
Men blijft m'n levenskelk vol alsem schenken
en'k huiverwalg bij z'n verpesten stank,
m'n lippen staan vooruit van 't altijd drinken.
Met lang gezeup dien zuren duivelsdrank,
m'n tanden beet ik los in 't lastig knauwen
van 't drooge lijdensbrood, zoo herd als steen.
Och Jezu, laat wat troost, een droppel, één,
op al de dorheid van m'n eten dauwen!...
| |
II.
Jezus komt.
Met groote grepen zaait de morgendzonne
heur tintlend goudzaad in m'n kamer rond
| |
| |
en gouden stofkeus weenden op den grond,
goudvischkens in 't kristal der waterbronne.
En in m'n ziele zindren zoete zangers
lijk die des avond aan de sterren hangen
door nachtegaals of engelen gebracht
in 't bidden van den zoelen zomernacht.
Ik ben zoo blij, zoo tranenlachend blij,
een dauw van vreê komt op m'n voorhoofd droppen.
Ik voel m'n bloed in al m'n polsen kloppen
'k Ben smoorziek, dank! m'n Jezus komt tot mij!...
| |
III.
Jezus is gekomen.
M'n Jezu, Jezu, o m'n Jezu, 'k weet
geen zin; ik stamel, hakkel in m'n woorden,
m'n Jezu, Jezu, 'k had wel iets gereed
iets dat ik biddend van uw englen hoorde.
Als harpgezang uit verre hemeloorden,
maar 'k vind geen klanken weêr; en 't doet me leed
te staan hier als een kind dat niets en weet
z'n oogskens neer, voor vreemden die het stoorden.
'k Zou schreeuwen willen al de Zaligheid
die me overstroomt, me meêsleept in heur baren
Zoet ruischend eenen zang vol majesteit,
'k voel me in een zee van groote vreugde varen
zacht wiegend, grondloos diep en maaglik rein.
m'n Jezu, Jezu, ô m'n Jezu mijn!...
| |
| |
| |
IV.
De Zwaluw.
Ziet, ziet, ziet, ziet daar
de eerste zwaluw van het jaar,
flidderfladdrend in het rond.
zonder krook er in of vouw
zwirrlend keert hij, wipt,
duizend vliegskens binnenknipt.
nipkens op 'nen tak hij zit
met z'n lijfken zwert als git.
Schoon is 't niet, is't niet,
dat hij kwettrend nedergiet.
die de zwerte takken blomt
voor mij zieke lam en stram
| |
| |
Bidden zou ik dankbre beê!
* * *
| |
V.
Te buiten!..
'k Mag buiten!.. Ha 'k ga asemhalen,
doorbalsemd, vol van frissche geuren
die uit de blommen likken
Als groote blanke ruikers wuiven
kers-, peer- en appelboomen;
een blommenree met blonde baren
vol ruischend lentedroomen
Ik sta, m'n oogen efkens open
-'k zie deur m'n wimpers henen -
de koestring regent, overstroomt me
ik drijf van kop tot teenen
Het ziek-zijn-in-me sterft allengskens,
| |
| |
ik voel het donzig stroelen
van warmer bloed. Laat Heer
ook 't zondig ziek-zijn-in-me dood-gaan,
breng sterkte in 't driftenwoelen,
m'n zielke is toch zoo teêr!
K.M.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd