Jong Dietschland. Jaargang 5

[p. 101]

Naar den meersch!

‘Op, blomme!’ kwam het scherp en blak van achter den donkergeblaârden elskant en 't werd daar een doffe, wisselende neunen van koeien overhoop en almeteens een harde, langgerekte bui, klitsekletse klakte de djakke en 't zinderde voort en verging zachtjes.

t Werd er al weêr leêge eenzaamheid en eentonige noenstilte.

Van tusschen de dikke tronkenstammen en dichte elzestruiken zag men in den zijwegel een verwemelende schatering van geplekte lijven, die vergingen en na een tijdeke kwamen daar vier koeien al snuivend en koppesnokkend uit te voorschijn en aarzelend traag sloegen ze ongelijk in een hul den eerdeweg in.

Ze stapten traagtrappend voort met wagende ruggen en hun lange steerten snokten of sloegen nu en dan 'nen korten slag rond hun trantelend, zwaar lijf.

Verderop achter den hoek zong 'ne leutige koeter een dansend deuntje.

Weêr sloeg de djakke en zwierde ze striemend in 't rond, want 't was te eentonig in

[p. 102]

dien wijden eerdeweg met zijn tronken en elskanten, die zoo traag voorbijschoven.

Kijk! nu trok daar tenden aan den omdraai in 'nen dikken drom een heele bende beesten voorbij, een bonte kakeling van gespotterde, dooreenloopende koppen en lijven met gaande steerten en een ongedurige vermeling erbij van stappende pooten.

Dat waren de koebeesten van 't Ponterhof, dat tenden de meulestraat stond wel een dik half uur van hier.

Achter de drift kwam 'ne jolige koeter in den diemit en met klompen aan de voeten.

Hij was nog maar pas bij den boer verhuurd en vandaag mocht hij voor den eersten keer de koebeesten naar den meersch drijven.

Een rond hoedeken op zijn rondbollig hoofd met blommig gezicht, een dikke sneê roggebrood en een goei schelle spek op zak, 'n baal onder den arm en een lange zweep in d'hand, zoo was hij welgezind 't hofgat uitgetrokken achter zijn beurelende bende beesten, die rekewijs met breede nekken en gaande koppen, met glasbollig oogen erin zoo langzaam en goedzakkig daaruit kwamen getrakeld.

En dan was 't heel de meulestraat door een geklets met de zweep en een gekijk naar d'akkers of er 't loof nog al malsch uitzag, want dat was daar al goed van den boer van d'hofsteê en al wat daar woonde in die neêrge-

[p. 103]

hurkte huizekens, dat werkte allemaal op 't hof.

Als hij nevens de roten, waar in den slijttijd vlas in te weeken lag, in den zijwegel gekomen was, dan had hij heel 't Ponterhof eens goed kunnen afzien.

Een heel gedoen toch, die hofsteê!

Van voren een schuur gelijk een eiland, dan een wijd slop, de koer, en er rond overal stalling met ongelijke, lange stroodaken en hier en daar een ende pannedak en tusschen die stalling smalle gangen lijk van een begijnhof en daarachter binnen een weer 'ne rijke boomgaard van wel tweehonderd roên, iets om ervan te droomen voor de gasten uit de meulestraat.

Hij had zijn koeien voortgedreven den eenen wegel in en den anderen uit en overal rondom lag vlak 't wijde veld zoo bloot als zijn hand met wat groenigheid erop van najaarsgewas en die hier en daar teerbruinig doorspekeld zat of maar effen toe naar den gelen ging.

't Was van in de nuchtere vroegte dag voor hem en hard te werken voor de beesten, voeder bijhalen, koebakken inzetten, stallen uittrekken en elken langen dag en heel de week door.

Bij den anderen boer en had hij maar een pover loon, de kost en wat stuivers, als 't oogst was of als er wat meer te werken viel als al

[p. 104]

den dag, maar nu won hij zes stuivers per dag en den kost. - Peins 'ne keer, hoevele? - Zes stuivers per dag en de kost, en hij schoof zijn hoedeken achteruit, stak zijn djakke onder den arm en ging wat trager om 't ne keer op zijn vingers te tellen, hoeveel dat wel moest uitmaken op een heele week. 't Docht hem dan..... hij wierd het gewaar - al die stuivers zaten in zijnen broekzak.

Nu mocht hij alle weken een paksken toebak opsmoren in plaats van alle veertien da gen - en smoren, o, dat deed hij zoo geerne! - en voor de groote kermis kon moeder hem van zijn daggeld een nieuw, blauw kielken koopen en 'nen gelen halsdoek met groene blommen, lijk er voor 't rijk toograam lagen van dien winkel rechtover de kerk op 't dorp.

Aan den omdraai had hij den rijweg ingeslagen nevens 'nen vloergroenen klaverdries, de magere boomen stonden daar halfbloot, de grond lag lijk met allerhande, blonde verfkladden bedroppeld van 't afgevallen geblaârte en tenden lagen de wijde meerschen vol rijke tonen van groen en vol troppels geverfde koeien, die daar zoo scherp op uitkwamen.

't Was bruin weêr en er zou 'ne malsche regen komen, goed voor de voerage.

Jef Joos.

Hamme, Herfstmaand - 02.