Jaarboek van het Taalverbond. Jaargang 2

[p. 18]

Lang is 't geleên.⁽¹⁾

Weet gij het nog, toen wij kindren allebeî,

Lang is 't geleên! (bis)

Bloemekens plukten en speelden in de weî,

Lang is 't geleên,

Lang geleên!

'k Zag u zoo geern, meer dan zuster en broer,
Uw armkens klein waren 't levende snoer,
Dat mij omklemde bij vreugden en geween;

Lang is 't geleên,

Lang geleên!

Weet gij het nog, toen ik aarz'lend en verrukt,

Lang is 't geleên! (bis)

U, mijne bruid, in mijne armen heb gedrukt,

Lang is 't geleên,

Lang geleên!

Hemel en aarde, ja, alles verzwond
Bij uwen kus op dien zaligen stond!
Ons beider harten versmolten dan ineen;

Lang is 't geleên,

Lang geleên!

Weet gij het nog, toen het uur des afscheids sloeg,

Lang is 't geleên (bis).

Welk woord uw mond sprak en snikkend ook mij vroeg?

Lang is 't geleên,

Lang geleên!

(1) Gedicht op de gekende engelsche volkswijze hierachter.

[p. 19]

 

Ach! werpt uw hart dan geen bloeisel meer af,

 

Of welkt de liefde als een bloem op een graf?

 

Kom! 'k heb zoo lang reeds verlaten en alleen

 

Om u geleên,

 

Lang geleên.

 

 

 

G. Antheunis.